Τα Χριστούγεννα είναι ιδανική εποχή για αλήθειες. Τις αμπαλάρεις και με μια κόκκινη κορδέλα ή κατιτίς και ο παραλήπτης το παίρνει λίγο πιο ελαφριά. Το λοιπόν. Με εξαίρεση τα 90s όπου «έχτιζα» (say what?) χαρακτήρα, δεν μπορώ να θυμηθώ μία χρονιά από τα 00s και έπειτα που να ενθουσιάζομαι με τις λίστες. Και εννοώ τις σχετικές με τη μουσική λίστες. Αυτές που κάθε χρόνο που μεγαλώνουμε ίσως καταλαβαίνουμε όλοι που «ξοδεύουμε για τη μουσική μας» πόσο ανούσιες είναι, μα συνάμα πόσο «υποχρεωτικές» για την ξενάγηση κυρίως των περιστασιακών ακροατών. Σε μια απόπειρα να βάλω τάξη στις ψηφιακές νέες κυκλοφορίες, φέτος πρέπει να άνοιξα παραπάνω από 300+ promos ενώ έχουν μείνει αδιάβαστα και χωρίς ακρόαση άλλα τόσα, και σε συνδυασμό με την ανάγκη μου να δω όλα τα μουσικά ντοκιμαντέρ που έχασα μέχρι τώρα, δεν προβλέπεται να μειώνεται το νούμερο. Βέβαια, ίσως τα πρώτα 300+ με κατατάσουν σε κάποιου είδους φιναλίστ για το NEW MUSIC game τουλάχιστον στα εγχώρια μουσικογραφικά δρώμενα. Αν μη τι άλλο απέφεραν 33 ολόκληρα επεισόδια εβδομαδίαιας μουσικής στο mypodcasts.avopolis.gr και δεν (θα έπρεπε αλλά θα) κάνω αναφορά στις μη αμειβόμενες εργατοώρες πάνω σε diggin’ βινυλίων από το παρελθόν. The only thing that matters αν με ρωτάτε. Αυτές οι ώρες που λερώνεις χέρια, επεξεργάζεσαι τόνους πληροφοριών -άχρηστων και μη- μέσα από τίτλους, labels, καλλιτέχνες που έχεις συσχετίσει με την golden era κάθε εποχής, μόνο και μόνο για γυρίσεις σπίτι με 2-3, το πολύ 5 κομμάτια βινυλίου και έκει να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά μετράει. Η μουσική για την οποία πραγματικά πληρώνεις δηλαδή, μερικές φορές και με υπέρογκα ποσά, είναι ίσως η μόνη μουσική που από μια ώριμη ηλικία και έπειτα θα έπρεπε να μπαίνει σε λίστες. Για παράδειγμα, αν μια λίστα μου λείπει τώρα όσο τίποτε άλλο, είναι αυτή με τους soul / funk / jazz δίσκους που έχει σαμπλάρει τα αμερικάνικα rap 90s. Μπορώ να φτιάξω ή να μου δώσουν μία τέτοια; Αυτό θα με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερος άνθρωπος φέτος.
Σχετικά με τους δημιουργούς
Να μας συμπαθάτε που δεν ακούσαμε περισσότερο τα demos ή ολόκληρους τους δίσκους σας. Είναι ο ορισμός της παθογένειας οι ψευδοανεξάρτητες σκηνές που μεγαλώνουν και δυναμώνουν στα ντόπια bar και προβάδικα με το χτύπημα στην πλάτη, την μπύρα, τα σφηνάκια και στον επίλογο της βραδιάς διαλόγους επιπέδου:
- «Πόσο γαμάει η μπάντα σου μεγάλε, είστε φοβεροί…»
- «Ούτε καν μεγάλε μου, εσείς δείξατε πρώτοι το δρόμο…»
Αμέσως μετά από αυτή την άτυπη ανταλλαγή θάρρους οι μπάντες έμαθαν πλέον να ξοδεύουν τις δεύτερες οικονομίες τους (γιατί οι πρώτες πήγαν στην ηχογράφηση) στο promo. Και εκεί μπαίνουμε στην εξίσωση εμείς, εννοώ το Avopolis και τα sites πολιτισμού - μουσικής. Ναι, μια μπάντα μπορεί να ξενυχτάει πάνω στα email και το social media hustling για να σκοράρει λίγη δημοσιότητα, ενώ κάποια άλλη μπορεί απλά να «πληρώνει» ένα (άντε γράψε δύο ή μήπως τρία το πολύ) promo agencies. Αμφότεροι ας υποθέσουμε ότι τα καταφέρνουν, αλλά το ερώτημα θα έπρεπε να παραμένει. Είναι όντως καλή αρκετά και αξίζει να περάσει σε περισσότερο κόσμο η μουσική τους ή μήπως επωφελήθηκαν της (μέχρι πρότινος ανύπαρκτης) σχέσης μεταξύ promo agencies και media;
Και σε αυτό πόσο μεγάλη αντίσταση μπορεί να φέρει το ήθος του μέσου που επί σχεδόν 3 δεκαετίες κουβαλάει τα μουσικά νέα στην εναλλακτική κοινότητα;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα πρέπει να δημοσιοποιείται η λίστα με τα καλύτερα εγχώρια άλμπουμ και πέραν του γεγονότος ότι δεν έζησε η σκηνή σούπερ συγκινήσεις φέτος, επιβεβαιώνω ότι η λίστα που βγήκε δεν αντικατοπτρίζει δίκαια όλα όσα ακούσαμε από «δικά μας» ταλέντα φέτος. Οι λόγοι μόλις αναλύθηκαν στην παραπάνω παράγραφο, με μόνη -αλλά ουσιαστική- προσθήκη την αλήθεια πως λέει ότι όντως δεν κυκλοφόρησε αρκετή σπουδαία μουσική από Έλληνες φέτος. Σε καμία περίπτωση δε δικαιολογώ την αδυναμία μας να κριτικάρουμε ή να αναδείξουμε περισσότερους ντόπιους καλλιτέχνες (με τρανή απόδειξη την μη ύπαρξη επίσημης δισκοκριτικής για το album του Noda Pappa που έφτασε στο Νο2 ή την άγνοια της πλειοψηφίας των μουσικογράφων που ίσως δεν πρόλαβαν να ακούσουν και να ψηφίσουν πραγματικά διαφορετικούς ντόπιους δίσκους όπως π.χ. αυτός του Kostadis).
Και ξαναγράφω, οι όποιες αδυναμίες μας είναι λιγότερο σημαντικές από την ουσία της χρονιάς που μουσικά χαρακτηρίστηκε από φτωχή έγχώρια παραγωγή και μοιραία οι λίστες βρέθηκαν όμηροι όποιων είχαν φίλους στα media ή ικανά PR agencies.
Σχετικά με τους μουσικόφιλους
Τίμια χρονιά και για όλα τα γούστα. Σε αντίθεση με την ανέτοιμη (για την επιστροφή στην κανονικότητα) Ελλάδα, η παγκόσμια σκηνή, εκμεταλλεύτηκε την πανδημία προκειμένου να επιστρέψει με τον καλύτερο εαυτό της. Το δυστύχημα στο Avopolis και σε μεγάλο βαθμό στο mypodcasts είναι ότι και φέτος απλά σας φέραμε τα νέα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις «σπάσαμε» τα ονόματα πρωταγωνιστές ταυτόχρονα με τα διεθνή μέσα, ειδικά σε επίπεδο συνεντεύξεων ή long features, και μεταξύ μας άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε. Η αγορά μας συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά είναι το παραπαίδι της Ευρώπης. Αν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη φτάνουν μετά βίας 50 βινύλια Rosalia και 20 Fred Again..., τι λόγo έχουν αυτά τα ονόματα να ξοδέψουν τον πολύτιμο χρόνο τους για να δώσουν συνέντευξη σε ένα ελληνικό μέσο. Για να κερδίσουν τι; Αφού οι πιθανότητες να τους καλέσει για live κάποιος διοργανωτής είναι στα όρια του θαύματος. Η δε προώθηση τους, αν έλαχε σε κάποια δραστήρια δισκογραφική εγχώριας διανομής έχει καλώς, αλλιώς από σπόντα και με την εύνοια των διεθνών media βρήκαν την αναφορά του ονόματος τους σε εμάς. Ευτυχώς, στη φετινή λίστα μας σοβαρό ποσοστό -επιπέδου 90%- των δίσκων είχε διανομή στην Ελλάδα. Πράγμα όμως που επαναφέρει το εξής ερώτημα; Και με τους δίσκους που δεν βρήκαν διανομή τι έγινε; Δεν ασχολήθηκε κανείς με τα διαμάντια της λίστας του Wire ή πού είναι κρυμμένο το ποσοστό που αναλογεί στη rap, την electronica και τη jazz από την κεντρική φετινή λίστα;
Και πόση ειρωνία κρύβει το γεγονός ότι οι μικρές μουσικές κοινωνίες και οι άνθρωποι που πραγματικά ακούν μουσική και επενδύουν σε αυτή μέσω βινυλίων ή Spotify συνδρομών, είναι κατεξοχήν αυτοί που έχουν περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ανάγκη για εξειδίκευση. Όπως για παράδειγμα τo πρόσφατο podcast με τις καλύτερες jazz κυκλοφορίες της χρονιάς που ξεπέρασε σε λίγα μόλις 24ωρα τις 100+ ακροάσεις στο mixcloud μας. Εννοώντας, ότι ο κόσμος μάλλον διψά για κάτι πιο βαθύ ή για κάτι με την αίσθηση του διαχρονικού σε σχέση με αυτό που απλά διαβάζει στο Pitchfork. Eκτός και αν του σερβίρεις το ίδιο περιεχόμενο με αναλόγου κλάσης κάλυψη (κομματάκι σπάνιο όμως να έχεις είτε γραφιάδες τέτοιου επιπέδου -όλοι μας έχουμε παράλληλη πρώτη εργασία- ή αποκλειστικότητες με τόσο φροντισμένο timing).
Σε κάθε περίπτωση, όσο αλλάζει η βιομηχανία παγκόσμια, μαθαίνουμε και εμείς, σουλουπωνόμαστε και καταστρώνουμε επόμενα σχέδια με τη σημείωση, ότι για τον ήχο που επί δεκαετίες εκπροσωπεί το Avopolis, η φετινή λίστα ίσως ήταν ΟΚ.
Kαι τώρα (drum roll) INCOMING best of φινέτσα.
Τα δικά μου 30 διεθνή album, τα 15 εγχώρια ακολουθούν ενώ σύντομα στο mypodcasts.avopolis.gr και 20 singles που ξεχώρισαν από τον φετινό NEW MUSIC WEEKLY Μαραθώνιο.
30 BEST ALBUMS OF 2022
1.Fred Again.. - Actual Life 3 (Warner)
2. Pusha T - It's Almost Dry (GOOD Music / Def Jam Recordings)
3. Beyonce - RENAISSANCE (Sony / Panik)
4. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - Topical Dancer (Dee Wee)
5. Jamal Moss - Thanks 4 The Tracks U Lost (Modern Love)
6. Earl Sweatshirt - SICK! (Tan Cressida)
7. Rosalia - Motomami (Columbia / Panik)
8. Built To Spill - When The Wind Forgets Your Name (Built To Spill)
9. Bad Bunny - Un Verano Sin Ti (Rimas Entertainment)
10. Au Suisse - Au Suisse (City Slang)
11. Slipknot - The End, So Far (Roadrunner Records)
12. Beth Orton - Weather Alive (Partisan Records)
13. Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers (Interscope)
14. Animal Collective - Time Skiffs (Domino Recording)
15. Jeff Mills And The Zanza 22 - Wonderland (AXIS)
16. Lee Fields - Sentimental Fool (Daptone)
17. Big Thief - Dragon New Warm Mountain I Believe in You (4AD)
18. Sault - 11 (Sault)
19. Marina Herlop - Pripyat (PAN)
20. BROCKHAMPTON - The Family (RCA / Panik)
21. Laraaji - All Things Beautiful (Online Ceramics)
22. Bon Voyage Organisation - (Loin des) Rivages (L’Invitation Musicale)
23. Soccer Mommy - Sometimes, Forever (Loma Vista)
24. Amber Mark - Three Dimensions Deep (Interscope)
25. Conway The Machine - God, Don’t Make Mistakes (Griselda)
26. Sudan Archives - Natural Brown Prom Queen (Stones Throw)
27. The Beths - Expert In A Dying Field (CarPark)
28. Roc Marciano & The Alchemist - The Elephant Man’s Bones (EMPIRE)
29. The Weeknd - Dawn FM (UMG)
30. Soul Glo - Diaspora Problems (Epitaph)
15 BEST LOCAL ALBUMS
1. Noda Pappa - Piano In The Shower (Just Gazing)
2. Modern Ruin - Flesh (Lurid)
3. Local Suicide - Eros Anikate (Iptamenos Diskos)
4. Metaman - Mataiosi (Won Ton)
5. Saber Rider - Heaps (Just Gazing)
6. Spiral Trio - Broken Blue (Odradek Records) -
7. Nurse Of War - Ανάστασις Νεκρών (Νasty Cut Records) -
8. Sillyboy’s Ghost Relatives - Stone Town (Fortune Cut)
9. Kostadis - Emerald (Kostadis)
10. 7REEP - Unset (Patari Records)
11. Deaf Radio - Arsenal Of Hope (Deaf Radio)
12. Paradox Obscur - Morphogenesis (Metropolis Records)
13. MAZOHA - Vedalies & Siderogrothies (Inner Ear)
14. Evankelos - Untitled #3 (Evankelos)
15. June - Window Of Time (Artificial Dance)
