Τύχη βουνό είχαμε όταν τα εγχώρια free press μεγάλωσαν τον ανταγωνισμό και έδωσαν βάρος στα πολιτιστικά. Αρχικά γιατί περισσότερος κόσμος ξεκίνησε επιτέλους να διαβάζει για μουσική -βιβλία- σινεμά και αργότερα γιατί τα social media και η περίφημη clickbait εποχή, απαίτησε και έφερε ποικιλία. Σκεφτείτε το λίγο, αν κάποτε μας ενδιέφερε να δούμε μόνο τους U2 ή μία σοβαρή ροκ μέρα όπως ήταν το Rockwave του 1999, το 2022 μάθαμε να ζητάμε από τα line up λίγο indie, λίγο hip hop, κάτι dance και γιατί όχι ένα crossover act με jazz προεκτάσεις.
Έτσι και στην ενημέρωση. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια μου στο Αvopolis και το Sonik μου ανέθεταν -όχι συχνά- θέματα σχετικά με την ηλεκτρονική μουσική (ίσως λόγω της Dj ιδιότητας) ενώ από το 2013 και έπειτα, που η ανάγκη για διαφορετικά -και όσο πιο παράξενα τόσο το καλύτερο- θέματα μεγάλωνε, το κοντέρ έφτασε να γράφει δεκάδες χιλιάδες clicks σε άρθρα όπως αυτό για τον Dj Screw ή αυτό για την ιδιοφυία του Martin Hannett, αμφότερα απομακρυσμένα από τη θεματολογία του μέσου γραφιά ηλεκτρονικής μουσικής.
Ο στόχος βέβαια για τα specialist media της χώρας (γιατί στο avopolis.gr δε θα διαβάσετε συνταγές μαγειρικής, εκτός και αν είναι από τους Beastie Boys) είναι όπως για όλο τον κλάδο, η αύξηση του αναγνωστικού κοινού με απώτερο σκοπό την προσέλκυση διαφημιστικού περιεχομένου. Και αυτό όμως θα αλλάξει στο μέλλον. Σύντομα και στα online μέσα της χώρας μας θα αρχίσει να δυναμώνει η στρατηγική του χορηγούμενου περιεχομένου.
Αυτό πιθανόν να μετατρέψει αυτόματα τους συντάκτες σε ψεύτο influencers. Ο κόσμος έχει ήδη ξεκινήσει να αδιαφορεί για το «δήθεν» στην ύπαρξη των lifestyle influencers, άρα η επόμενη ιδιαίτερη και με άποψη προσωπικότητα συντάκτη ή specialist που θα προσφέρει τη σημαντική πληροφορία για το καλύτερο π.χ. λαχματζούν της πόλης, μπορεί άνετα να «πουλήσει» και το “street food” μαγειρείο που το φτιάχνει. Η άποψη του συντάκτη σε συνδυασμό με τη δημοτικότητα του μέσου που τη φιλοξενεί θα γίνει το νέο σημείο πώλησης προϊόντων και αυτό από μόνο του θα αλλάξει τη ροή της εμπορικής σχέσης όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα στη χώρα μας και εννοώ τα απανωτά pop-up παράθυρα, τα banners, τα διαφημιστικά videos και άλλες μεθόδους.
Μεγάλε, μάθημα μοντέρνου μάρκετινγκ παραδίδεις;
Όχι, ακριβώς, απλά ευελπιστώ να κάνω το μέλλον της δουλειάς μου πιο εύκολο. Οι επερχόμενες αλλαγές ελπίζω να φέρουν ξανά στο επίκεντρο την ουσία και το περιεχόμενο στα κείμενα των συντακτών. Από την πληθώρα των fake news που υπάρχει τώρα, η γενιά της επόμενης πενταετίας - δεκαετίας ίσως καταλάβει πως θα ξεχωρίζει και θα υποστηρίζει το μέσο και τον συντάκτη που «κατέχει» την πληροφορία στη σωστή μορφή της και όταν ξεκινήσει να τον εμπιστεύεται, μοιραία θα βάζει -υποσυνείδητα- φρένο στη clickbait μανούρα. Παράλληλα, ίσως δημιουργηθεί περισσότερος χώρος για την ανάδειξη “niche” πολιτιστικού περιεχομένου και ακριβώς όπως συνέβη με την απελευθέρωση των κοινωνικών ταμπού στα θέματα της καθημερινότητας (από τη σεξουαλική ταυτότητα μέχρι την κατάθλιψη), ένας υπέροχος κόσμος από καλλιτεχνικά «διαμάντια» που περιμένουν περισσότερη αναγνώριση θα βρίσκεται καθημερινά στο ραντάρ μας.
Όπως για παράδειγμα αυτό το υποτιμημένο, πλην υπέροχο ντοκιμαντέρ που έστησε το 1998 η Sarah Pirozek γύρω από τις εμφανίσεις των alternative θρύλων της εποχής στα πλαίσια του περίφημου Free Tibet Concert στο Σαν Φρανσίσκο. Björk, Rage Against the Machine, Smashing Pumpkins, Fugees, The Red Hot Chili Peppers, Biz Markie, Foo Fighters, A Tribe Called Quest, Pavement, Sonic Youth, Cibo Matto, De La Soul. Yoko Ono (with Sean Ono Lennon), John Lee Hooker, Richie Havens, Buddy Guy και The Skatalites.
Τo 90's look που κυνηγάνε σήμερα οι fashion κύκλοι, εδώ έκανε την απόλυτη παρέλαση, ενώ η δύναμη που είχε η μουσική σε συνδυασμό με το εύρος των διαφορετικών μουσικών επιλογών και τον σπουδαίο σκοπό για τις ελευθερίες των Θιβετιανών (αποτέλεσμα πολύχρονης έρευνας του θρύλου Adam Yauch πολύ πριν υπάρξει η ευκολία αναζήτησης google) μετατρέπουν το παρακάτω video σε must-watch για κάθε συνειδητοποιημένο μουσικόφιλο.
https://www.youtube.com/watch?v=xTzezD82UQ0
