Mια χαρά κάθισε η από κοινού απόφαση μας με το avopolis να μετατρέψουμε το Incoming σε μηνιαία στήλη. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω άλλο την μουσική βιομηχανία με τους ρυθμούς που αναπτύσσεται πλέον κυρία μου, καθώς και, σε καμία περίπτωση δε θα συνεχίσω να δίνω tips επιβίωσης μουσικών. “Δεύτε τελευταίον ασπασμόν” δηλαδή, από εδώ και στο εξής θα κάνουμε τη γνωστή περί ανέμων και υδάτων αναφορά στην αρχή και μετά θα βουτάμε στη μουσική.
No more bizz moves brothers & sisters. Ο Lyor Cohen (δεν θα σου πω ξανά ποιος είναι, ψάξε μάθε) και ο Kevin Liles το λένε ξεκάθαρα εδώ.
https://www.instagram.com/p/CjQzJxTpa2J/
“Αν έχεις λίγο νιονιό και λίγο χαρτί να σου περισσεύει, βρες το σωστό ταλέντο και ρίχτα όλα στη μουσική βιομηχανία”.
Η Goldman Sachs εκτιμά ότι τα ετήσια κέρδη που θα αποφέρει η μουσική βιομηχανία μέχρι το 2030 θα ξεπερνούν τα $131 δισεκατομμύρια. BOOM!
Καθόλου τυχαία, την ίδια στιγμή που το ημερολόγιο έδειχνε Οκτώβρη, το Pitchfork καταμετρούσε τουλάχιστον 100 ακόμη album που περιμένουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Ποιος τα ακούει όλα αυτά που βγαίνουν κάθε ημέρα;
Ερώτηση που έρχεται σε αντίθεση με τις δηλώσεις του mogul Cohen που προτρέπει να επενδύσουμε στη μουσική καθώς και με τα νούμερα που εκτιμά η Goldman Sachs. H’ μήπως όπως και στη ζωή που πάντα (ή κάπου) φροντίζει να υπάρχει κάποιος που θα σε αγαπήσει, έτσι και με τη μουσική που βγαίνει, κάποιος θα βρεθεί να την ακούσει;
Μήπως τα αλγοριθμικά συστήματα τώρα δικαιώνονται, ή μήπως είμαστε στα πρόθυρα μιας νέας attention span φόρμουλας που θέλει τη μέση διάρκεια viral μουσική όχι μεγαλύτερη από 83 δευτερόλεπτα και όχι πιο πολύπλοκη από το “Poland” του Lil Yachty;
Και σε αυτή την περίπτωση πως το βιώνει ο Έλληνας ακροατής που μέχρι πρόσφατα δίσταζε ακόμα και στην υπηρεσία Spotify;
Δεν είναι καν υπό συζήτηση ότι κάθε εποχή έχει τους δικούς της Radiohead, ή τον δικό της Fred Again.. με το βάθος, το μυαλό και την ποιότητα στην παραγωγή, αλλά αλήθεια κυρία μου, εδώ και 30 χρόνια δεν έχουμε σπάσει έναν, ΕΝΑΝ ή μία ή ΕΝΑ όνομα αυτής της χώρας στις μαζικές παγκόσμιες αγορές, τι γίνεται λάθος δεν αναρωτήθηκες; Αν όλοι οι δικοί μας την ψάχνουν τόσο βαθιά που βγάζουν το magnum opus τους κάθε τρία χρόνια σαν άλλοι Radiohead, τότε πως και τους ακούμε μέχρι το Νιάρχος, άντε και το Street Mode στη Θεσσαλονίκη.
Που ξοδεύεται τόσο ταλέντο και δε βρίσκει διέξοδο στον υπόλοιπο κόσμο όταν, οι αναπτυγμένες αγορές μεγαλώνουν συνέχεια τα έσοδα τους από τη μουσική;
Τι μας κρύβουν εδώ στην Ελλάδα και δε μαθαίνουμε ούτε τα βασικά(;), δηλαδή να αποδίδουμε δικαιώματα ή credits στους φωτογράφους των οποίων τις photos χρησιμοποιούν τα εγχώρια πολιτιστικά media για να μαζεύουμε likes και καρδούλες. Τουλάχιστον, όσο να πεις τελευταία αποκτούμε και promo agencies για να βάζουν τη μουσική των εγχώριων indie kids, στα ραδιόφωνα (τα ποια;).
Από όπου και να το πιάσεις, λάθος είναι, ίσως γιατί λάθος είναι το σύνολο της κοινωνίας (αυτές τις μέρες πιο λάθος από κάθε άλλη εποχή), αλλά στην εναλλακτική μουσική ας πούμε ότι υπάρχει ένα ξηγημένο και με καλές προθέσεις κοινό που είναι εδώ για να την απολαύσει, ναι μεν, αλλά μάλλον ΔΕΝ είναι εδώ για να την προστατεύσει ή να τη βοηθήσει να αναπτυχθεί.
Και για να αναπτυχθεί κάποιος δε χρειάζεται απλά να πατήσεις το play στη νέα κυκλοφορία του και να τον στηρίξεις, αλλά να του εξηγήσεις, όσο καταλαβαίνει μουσική ο καθένας, γιατί έχεις ακούσει το “Kahan” 30 φορές σε μια μέρα και όχι το jam του φίλου σου.
Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει μια ειλικρινής κουβέντα, ιδανικά δημιουργική και αμφίδρομη. Να πάτε πρώτα για δίσκους, μετά σε συναυλίες - ταξίδια, μετά για βιβλία και μετά για μπύρες, χωρίς πατ πατ και με τους διαύλους της κουλτούρας και του background που έχει ο καθένας ανοιχτούς.
Δεν γίνεται να τα γράφουμε επί χρόνια και τώρα που πλησιάζει ένα ακόμη ψηφιακό μπαμ, να ψάχνουμε με το μικροσκόπιο, έναν -έστω ΕΝΑΝ- δίσκο που να παίζει στα ίσια τα ονόματα που κάνουν διεθνές crossover.
Ναι, καταλαβαίνω ότι ζούμε όπως βολεύει τον καθένα στη μικρή του κοινότητα -κυρίως για να μην πάμε από FOMO άγχος (μετά τα πρώτα -άντα)- και ναι, δεν είναι όλα ρόδινα αν είσαι ιδιαίτερος ηχητικά και indie όπως οι Animal Collective αλλά πιθανόν και ο κόσμος λίγο να άλλαξε από τότε που οι AC είχαν “ρεύμα”.
Στην κατακλείδα ενός brainstorming που κράτησε σχεδόν 2 ώρες, ακόμα και αν το επόμενο μεγάλο ταλέντο κάθεται δίπλα σας αυτή τη στιγμή, φαντάζει ακατόρθωτο στα μάτια ενός τύπου που έχει φτάσει μέχρι το Tiny Desk του NPR να βρεθούν οι μηχανισμοί που θα λειτουργήσουν τα εδώ γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας ώστε αυτό το ταλέντο να σπάσει παγκόσμια. Και δυστυχώς, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές κάθε νέας μουσικής που ευτυχώς έχουν βρει σπίτι στο avopolis.gr είναι τόσο βαθιά πηγμένοι στην καθημερινότητα των γραφείων τους που είναι αδύνατο να κινήσουν τα νήματα ώστε να βγει περισσότερο ταλέντο στην επιφάνεια, τουλάχιστον της Ευρώπης.
