Τα μέσα Σεπτέμβρη ήταν πάντα για μένα μια περίοδος που σηματοδοτεί αλλαγές σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο ότι το Καλοκαίρι αρχίζει να την κάνει σιγά σιγά αλλά και το γεγονός ότι οι πόλεις πιάνουν ρυθμό ζούγκλας που όσο μεγαλώνω με κάνει να νιώθω όλο και πιο κλειστοφοβικά. Μάλλον έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι σαν τον πατέρα μου ήθελε να πάει στο χωριό του από ένα σημείο και μετά. Δίκιο είχε και αυτός και οι γκρινιάρηδες φίλοι του, αυτή είναι η φυσική σειρά. Ανθρώπους λοιπόν σαν και εμένα, τέτοια μεταίχμια μας τρομάζουν να ξέρετε και γι αυτό είναι καιρός να καταπιαστούμε με δίσκους που μας προκαλούν κάποια υποτυπώδη ασφάλεια μέσα μας.
Το χέρι μου πάει στα μεσαία ράφια, έχω ήδη σκεφτεί τι θα μπεί στο Diggin αυτής της εβδομάδας και οι λόγοι αρκετοί. Καταρχάς το Σαββατοκύριακο που πέρασε, το σπίναρα σε γνωστό αθηναϊκό μπαρ και πελάτης-τουρίστας ήρθε με χαρά να σιγουρέψει ότι είναι αυτό που νομίζει και να κάνει και ένα μικρό τσιτ τσατ μαζί μου για το πόσο δισκάρα είναι. Αναφέρομαι στο San Francisco του Bobby Hutcherson με τον Harold Land του 1971 στην Blue Note. Ναι, στα μεσαία ράφια μου το μυθικό label από την Νέα Υόρκη μεσουρανεί εδώ και χρόνια και ο λόγος είναι ότι σχεδόν εβδομαδιαία θα χρειαστώ να πάρω την δόση μου χωρίς να ταλαιπωρηθώ ψάχνοντας.
Το εν λόγω αριστούργημα (γιατί έτσι θα το χαρακτήριζα) δεν έχει προηγούμενο. Προφανώς, ο Hutcherson πάντα έκανε την διαφορά στην BN αλλά και στην Jazz σκηνή της Αμερικής από τον πρώτο κιόλας δίσκο του που ήταν καθαρό be bop (φαντάσου!) αλλά εδώ μιλάμε για έναν τελείως διαφορετικό - μοναδικό ήχο. Γι αυτό και το San Francisco για πολλούς δεν είναι καν Blue Note δίσκος που λέει ο λόγος. Άλλη αισθητική εξωφύλλου, άλλη ράχη και άλλο περιεχόμενο. Από το Spiritual element σε αυτό το του Modal με φοβερές λαμπερές εκρήξεις και intellectual προσέγγιση, ο Hutcherson εδώ καταφέρνει να δώσει heavy groove jazz με άνεση.
Hard bop-Post bop με fusion και αν δεν το κατάλαβες που λογικό είναι βάλ'το να παίξει. Θα σε ισορροπήσει στο λεπτό με την αυτοπεποίθηση στον ήχο του. Σίγουρα δεν είναι η Blue Note που έχεις συνηθίσει. Με πολλές εκδόσεις για όλες τις τσέπες αν και θες να ακούσεις κάποιες από τις Αμερικανικές στο ηχοσύστημα σου. Believe me. Δεν ξεχωρίζω track, είναι όλα φανταστικά αν και μια μεγάλη συμπάθεια την έχω στον δυναμίτη ''A night in Barcelona'' που είναι και η σημαία ενός από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους συνολικά. Ο ήχος του Σεπτεμβρίου for sure!
