Όσο αστείο και να ακουστεί, πάντα θεωρούσα τα placebo φάρμακα μια μεγάλη μπούρδα. Δεν τα χρειάστηκα ποτέ, ευτυχώς ανέκαθεν είχα και ελπίζω να έχω για πάντα την εσωτερική δύναμη της πειθούς. Αυτή που όταν την ανακαλέσεις από μέσα σου για το μέσα σου, γίνεσαι μονομιάς καλά. Ποτέ δεν ξέρεις όμως, αφού τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως μόλις περιέγραψα την έννοια του placebo και πώς λειτουργεί σε μένα με διαφορετικό τρόπο. Ποτέ δεν ξέρεις, γενικά. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις ανθρώπων που τα placebo (εικονικά φάρμακα) μια χαρά κάνουν την δουλειά τους, όπως σε εκείνη τη θεία μου από το Ρίο (το Αντίρριο) που όλο έπαιρνε φάρμακα κι όλο κάτι είχε. ‘Ετσι μπούκωνε καθημερινά δύο από δαύτα και μέσα σε δευτερόλεπτα όλα της πέρνουσαν και όλα ήταν φίνα μονομιάς.
Επειδή όμως αυτή εδώ η στήλη ασχολείται με μουσική που σε καθημερινή βάση «τραβάω» από την δισκοθήκη μου και όχι με φάρμακα, απλά να αναφέρω προκαταβολικά πως οι Placebo στους οποίους αναφέρομαι δεν είναι, όπως μάλλον θα νομίζετε, η σούπερ επιτυχημένη και αρκετά αξιόλογη 90s alternative rock μπάντα από το Λονδίνο, αλλά το μυθικό σχήμα του Βέλγου μουσικού Marc Moulin στις αρχές του 1970, πριν ακόμα σχηματίσει τους Telex ή παίξει solo για αρκετά χρόνια μέχρι το 2000. Στην πραγματικότητα η επιτομή της hard και steady jazz rock με πολύ από το μεθυστικό άρωμα των 70s. Σταθερά τύμπανα, monster bass lines και κοφτερά πνευστά. Όλα στη σειρά, παραταγμένα και καθαρά γραμμένα. ότι πρέπει δηλαδή για κόψιμο ράψιμο από beat makers! Που νά ‘ξερε ο Moulin πως η μουσική του θα ακουγόταν μέχρι και σήμερα τόσο φρέσκια και ότι θα επηρέαζε τόνους μουσικών ηλεκτρονικού και hip hop ήχου. Κι όμως είναι γεγονός. Τρεις δίσκοι από 71 ως το 74, όλοι τους μια τρέλα χωρίς σταματημό. Κάθε track παραπλανεί και μπερδεύει το αυτί. Madlib, Common, J Dilla, Gangstarr και αρκετοί άλλοι στην λίστα που έχουν δανειστεί samples από τις κυκλοφορίες των Placebo και αυτό καθόλου άδικα.
Αφήνοντας τους τρεις αυτούς δίσκους, πιάνω το μαγικό κουτί με τα εφτάρια που κυκλοφόρησε η υπερδραστήρια P Vine από την Ιαπωνία που διάλεξε ίσως τα καλύτερα έξι εκρηκτικά tracks από την παρέα από το Βέλγιο και που τα έντυσε με όμορφα χρώματα. "Humpty Dumpty", "You Got Me Hummin'", "Balek", "Phalene II", "Dag Madam Merci" και "S.U.S." Όλα ένα κι ένα, μπουκιά και συγχώριο. Αξίζει να σημειωθεί δε ότι η δεύτερη καριέρα του Moulin ήταν αυτή του ραδιοφωνικού παραγωγού επί σειρά ετών.
Αδέρφια, επιστροφή στις πόλεις, τα κεφάλια μέσα που λέει και ο λαός . Με ένα μπουκέτο μουσικής που αφορά μια μπάντα που αν δεν ξέρετε, σίγουρα θα σας κάνει εντύπωση μεγατόνων. Γιατί από το πρώτο κιόλας play, αυτό το εικονικό φάρμακο σου μαλακώνει την ψυχή.
