Ανέκαθεν υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν μουσικοί που όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, ακόμα και για 5 δευτερόλεπτα (!) θα κάνουν το σωστό, αυτό που πρέπει χωρίς πολλές τρέλες. Τα παραδείγματα δίσκων πολλά και λαμπρά στην ελληνική δισκογραφία, που για κάποιο περίεργο λόγο η μουσική είναι far beyond του τραγουδιστή ή του συνθέτη. Στην περίπτωση του συνθέτη, ο λόγος για τα πιο «νεανικά» θέματα που πάντα χρειάζονταν σε ένα θεατρικό ή σε ένα σκόρ κινηματογραφικής ταινίας. Πάμε να δούμε κάνα δυό παραδείγματα.
Στο Ζ του 1967 του Κώστα Γαβρά υπάρχει ένας τεράστιος library groove θησαυρός, το "cafe rock". Λέγεται πως ο Μίκης Θεοδωράκης ζήτησε από την μπάντα του να παίξει ένα θέμα, έτσι πιο σύγχρονο για μια σκηνή ενώ ο ίδιος είχε βγει για διάλειμμα. Και εν πάση περιπτώσει, και έτσι να μην έγινε, φαίνεται με καθαρό αυτί οτι στο εν λόγω track ο συνθέτης δεν είχε συμμετοχή. Άλλο παράδειγμα, στο LP Άγιος Φεβρουάριος του Δήμου Μούτση υπάρχει ένα φοβερό 70 rock groove track με τρελές μπασογραμμές που δεν έχει καμία σχέση με το υπόλοιπο ελαφρολαικο περιεχόμενο του δίσκου (Μητροπάνος κλπ). Λέγεται πως ο ίδιος ο Μούτσης ζήτησε από την μπάντα του να παίξει κάτι για εισαγωγή στον δίσκο. Αν το ακούσετε θα νιώσετε περίεργα. Είναι σαν να ελευθερώνεται ένα κυνηγόσκυλο στην φύση μετά από 10 χρόνια κλειστό σε ένα στενό μπαλκόνι πολυκατοικίας. Το πιο πιθανό είναι το σκυλί να πιάσει 100 χλμ το δευτερόλεπτο, χωρίς πλάκα. Έτσι λοιπόν και οι μουσικοί της εποχής (εκτός των συνειδητοποιημένων λαϊκών) που με κάθε ευκαιρία θέλαν να παίξουν rock, funk και ψυχεδέλεια με την ησυχία τους, εδώ ξεσάλωσαν.
Και τα παραδείγματα συνεχίζουν σε πολλά Ελληνικά LP. Στο μικροσκόπιο του Diggin σήμερα ένα τεράστιο album, ένα ultra cult item, το ζουμερό Έλα τώρα που δεν θες... της καυτής Τζέσσικα. Ηχογραφήθηκε στην Αθήνα του 1970 και πιο συγκεκριμένα το 1977 στην Columbia. Μιλάμε για ένα μοναδικό στο είδος του άλμπουμ αλλά και άλλη μια περίπτωση μουσικών που απλά «λυσσασμένοι», κατάφεραν και έγραψαν φοβερή μουσική για λογαριασμό της horny περσόνας Τζέσσικα. Δεν λέω πως η ίδια δεν το ήθελε, υποθέτω όμως πως δεν ήξερε 100% τα βασικά συστατικά του δίσκου για να τα ζητήσει. Γρήγορο groove, φοβερές μπασογραμμές, hammond σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, acid φλάουτα να οργιάζουν και το moog να παίρνει φωτιά! Δεν ξέρω κάποιο άλλο ζουμερό κουτσομπολιό για την Τζέσσικα, μπορεί τελικά να ήταν γκόμενός της ο Ν. Δανας που υπογράφει την ενορχήστρωση του δίσκου. Ένα όμως είναι το θέμα, σίγουρα εδώ η μπάντα αισθάνθηκε ελεύθερη και έπαιξε απίστευτα καλά.
Τα σχόλια για το super vixen cover με την καρδούλα και την Τζέσσικα μέσα στην θάλασσα να κοιτά τον φακό λάγνα, δικά σας. Έλα τώρα που δεν θες!
