Καιρός για χαλαρότητα μέσα στην άνοιξη που πάλι άρχισε τα δικά της μιλώντας για τον καιρό που όχι μόνο καλά δεν είναι αλλά τα πάνω-κάτω του μια χαρά καλά κρατούν. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που σιγά σιγά οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, το μυαλό ταξιδεύει ήδη σε άλλα μέρη και το χέρι πάει σε πιο tropical δίσκους, βάζοντας τους πιο μυστήριους στην άκρη του ραφιού. Μην ξεγελιόμαστε, η βραζιλιάνικη ποπ είναι το κάτι άλλο. Και όταν μιλάμε για σάμπες και μποσανόβες αυτό είναι παιδιά μου, ποπ ποπ ποπ, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με παραδείγματα όπως αυτό των Burnier & Cartier και της Joyce όπως καλά τα λέει ο reissue master Μιστερ Μπόνγκο.
Τον δίσκο Num Dia Azul τον είχα υπόψη μου κάποια χρόνια πριν ψάχνοντας την σκηνή της Βραζιλίας -καθότι μεγάλος φαν- από τα τέλη του 1970 εώς και τα μέσα του 1980 που έχουν βγει αριστουργήματα και ο ήχος είναι πιο ζεστός λόγω της παραγωγής, αν με ρωτάτε. Οι Minas είναι το δίδυμο των Orlando Haddad & Patricia King που γνωρίστηκαν στην σχολή καλών τεχνών της Βόρειας Καρολίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και ηχογράφησαν το εν λόγω υπέροχο long player στο private label τους κάτω από το όνομα Blue Azul Records. Aν το σκεφτεί κάποιος καλά, δεν είναι και απλό πράγμα ότι το Num Dia Azul δεν ηχογραφήθηκε στο Ρίο ας πούμε.
Εδώ οι συνθέσεις είναι λουκούμι σωστό, ακουστικές κιθάρες, φλάουτα, rhodes, βελούδινες φωνές και μελωδίες πολύ κοντά σε legends του είδους όπως ο Jobim και oι Gilberto Gil - Stan Getz (το υπέροχο ''So Danco Samba'' διασκευάζεται εδώ πολύ όμορφα). Με λίγες original κόπιες αφου πέρα του ότι το αρχικό τιράζ ήταν μικρό, οι πιο πολλές κόπιες κάηκαν σε μια φωτιά, το Num Dia Azul κοστίζει αρκετά ευρώ. Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε τους φανς που μετά από επικοινωνία με τους μουσικούς κατάφεραν με τα master tapes που είχαν στην κατοχή τους η μπάντα να φτάσουν στον πολυάσχολο Mr. Bongo και να συμβεί η εν λόγω τίμια επανέκδοση. Ο δίσκος παρ'όλ'αυτά το 2016 επανεκδόθηκε από τους ίδιους ξανά.
