Αν ξεκινήσω να μιλάω για το Experience των The Prodigy δεν θα μου φτάσει ούτε η βδομάδα όλη. Τριάντα χρόνια πέρασαν από την επίσημη κυκλοφορία αυτού του υπέροχου άλμπουμ από την XL Recordings και η συγκίνηση μου είναι μεγάλη που το βελονιάζω πάλι. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που πήρα. Για να είμαι ειλικρινής, τον παράγγειλα στον πατέρα μου και μου τον αγόρασε. Εκείνο το μεσημέρι ήταν ένα απο τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τον περίμενα να επιστρέψει από την δουλειά σαν τρελός (ούτε για το SEGA MegaDrive δεν είχα κάνει έτσι).
Οφείλω να πω βέβαια πως το Experience τότε μας φαινόταν πολύ εμπορικό μπροστά στις εκατοντάδες breakbeat 12” που αγοράζαμε και σπινάραμε καθημερινά. Καταρχάς, τότε δεν αγοράζαμε καν LPs και αυτός ήταν και άλλος ένας λόγος που το σνομπάραμε. Παρ’ όλα αυτά το αγάπησα βαθιά και το έβαλα τόσο μέσα μου που δεν πήγαινε άλλο. Μετά από κάποια χρόνια το πούλησα και το αγόρασα ξανά από τύψεις για τις αναμνήσεις που είχα γι’ αυτό. Ακούγοντας το ξανά, νιώθω πραγματικά καλά. Αυτός ο δίσκος ήταν και είναι πολύ μπροστά από την εποχή του από άποψη παραγωγής κι ας μην περιέχει ούτε τσικ απο το κλασσικό Amen Break. Δώδεκα tracks, το ένα καλύτερο από το άλλο. Από τα ”Out Of Space”, ”Wind It Up”, ”Jericho” κλπ που ξεβιδωνόμασταν όταν τα ακούγαμε μέχρι το τεράστιο downtempo ”Weather Experience” με την απίστευτη σύνθεση και την τρελή αλλαγή με το "Acid" στην μέση.
Μπορεί οι Prodigy στην συνέχεια να μην κατάφεραν να μείνουν για μένα ψηλά, ωστόσο κατάφεραν να γράψουν έναν από τους 1.000 πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής και έναν από τους 300 πιο σημαντικούς ηλεκτρονικούς δίσκους κι ας μου έλεγαν όλοι οι μεγαλύτεροι τότε ότι αυτό δεν είναι μουσική αλλά κατσαρολικά. Πού να πιάσουν το πόσο Space και Psych δίσκος ήταν. Και μαζί με την μουσική έρχονται και οι αναμνήσεις από τα live τους στην Ελλάδα (αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που θυμήθηκα το εν λόγω αριστούργημα) αφού σίγουρα είναι από τις μπάντες που πρέπει κάθε μουσικόφιλος να έχει στο βιογραφικό του τικαρισμένες. Άλσος, Bράχοι, Άγιος κοσμάς και άπειρη αδρεναλίνη. Κάθε φορά να περιμένεις το πρώτο μπαμ του beat στο απόλυτα συναυλιακό "Poison". Με τις υγείες μας.
