Το ομώνυμο ντεμπούτο - αριστούργημα των τότε πιτσιρικάδων Azymuth από τη χώρα της samba και του ποδοσφαίρου εντελώς τυχαία γράφτηκε μέσα Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη πριν από 48 ολόκληρα χρόνια, το 1974. Λέω ντεμπούτο γιατί αυτή ήταν και η πρώτη φορά που η αγία εξάδα των Alex Malheiros, Ivan Conti, José Roberto Bertrami, Jota Moraes, Kiko Continentino, Marinho Boffa ξεκίνησαν να συνδράμουν σε απόλυτη αρμονία με το σύμπαν.
Για εσάς που δεν γνωρίζετε, το Αζιμούθιο υπήρξε τεράστιο επιρροή για μουσικούς σε όλο τον πλανήτη ασχέτου μουσικού είδους και αυτό γιατί είναι παιχτρόνια όλοι τους. Το εν λόγω Long Player μπορεί να είναι ένα μίγμα βραζιλιάνικης παράδοσης και γενικότερης παγκόσμιας ποπ κουλτούρας αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό δείγμα fusion αισθητικής.
Μιλώντας για το fusion του πράγματος, να πω πως ανέκαθεν οι Βραζιλιάνοι ήταν πολύ μπροστά και πειραματίζονταν, μπερδεύοντας έντονα το exotic στοιχείο της χώρας τους με την jazz και το world groove κάνοντας θαύματα. Εδώ τα πράγματα τολμώ να πω πως είναι αρκετά πρωτόγονα αλλά εκεί έγκειται και όλη η ομορφιά του δίσκου. Ο ηλεκτρισμός είναι μπλεγμένος παντού κι εκεί εκεί καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά είναι τα μυαλά που φέρνουν ιδέες νέες σε μια μπάντα. Τα synths λειτουργούν εξαιρετικά, πλημμυρίζοντας ευχάριστα κάθε λεπτό σύνθεσης το σύνολο των δέκα εξαιρετικών κομματιών του πολύχρωμου Azimuth. Ξεκινώντας από την καλύτερη στιγμή του ''Manha'', φτάνοντας σε πιο έντονες στιγμές όπως το ''Estrada Dos Deuses''. Ενώ στα ενδιάμεσα όλα γίνονται άκρως λυρικά και μελωδικά ακουμπώντας τον 70s ψυχεδελικό ήχο κομψά.
Εξαιρετικά ακριβός και δυσεύρετος στην πρώτη του έκδοση στη Som Livre, με οικονομική επανέκδοση για όλους. Ο απόλυτος απογευματινός δίσκος για όλες αυτές τις, ακόμα χλιαρές ημέρες.
