Το Diggin πάντα ήταν ένας από τους τρόπους μου να περάσει η μουσική που αγαπώ και που ανακάλυψα μετά από πολύ σκάψιμο στο παρελθόν, σε τρίτους. Και κάπως έτσι τα κατάφερε να γίνει μια σταθερή συνήθεια, πρώτα δική μου και μετά και δικής σας, αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα νούμερα. Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά θέλω να το γιορτάσω όπως και να έχει. Άλλαξε και το έτος, που το πας αυτό; Το 100ο Diggin είναι εδώ και νιώθω πως πρέπει απαραίτητα να μπει δίσκος από το ''ράφι της φωτιάς''. Το ράφι της φωτιάς όπως έχω αναφερθεί και παλιότερα είναι μια μυστική φωλιά που εκεί ζουν οι δίσκοι που θα ήθελα να σώσω σε περίπτωση καταστροφής του κόσμου. Βασικά στο ένα χέρι θα έπιανα την γάτα μου και στο άλλο μερικούς δίσκους από το ράφι της φωτιάς. Τέλος πάντων καταλάβατε όλοι τι θέλω να πω. Με χαρά λοιπόν να πω πως ένα από αυτά τα αριστουργήματα που δεν θέλω να τελειώσει η ζωή μου για να μπορώ να τα ακούω ξανά και ξανά είναι το περιβόητο πια Δώδεκα Βράδυα της Λίτσας Σακελλαρίου στην Minos, του 1969.
Η γνωστή μανία μου να ψάχνω σαν τρελός τις ελληνικές ’60s και ’70s βινυλιακές κυκλοφορίες, με οδήγησε σε αυτόν τον ασύλληπτο ελληνικό δίσκο πριν από χρόνια. Ένα φοβερό και πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα μίγμα folk, exotica και brazilian music σε έναν άκρως νυχτερινό, αισθαντικό καλοκαιρινό δίσκο, με την υπέροχη φωνή της Λίτσας (και οχι Ρίτας) κάτω από τις συνθέσεις και τους στίχους του Γιώργου Γεωργιάδη και του Πέτρου Ζέρβα. Μαγικές ακουστικές κιθάρες, μυστήρια κρουστά (καστανιέτες, κλακέτες) και πολλά άλλα σε έναν δίσκο πραγματικό gem, που σίγουρα θα ενδιέφερε ακόμα και τον Andy Votel της Finders Keepers. Με μελαγχολικό βλέμμα στο άπειρο, εκεί που κατοικεί η αληθινή αγάπη. Για ακόμη μια φορά βέβαια, η ελληνική πραγματικότητα έδειξε τα δόντια της, μια και της πρότειναν λαϊκού ρεπερτορίου τραγούδια, με αποτέλεσμα να την βυθίσουν στα νερά που η ίδια κοιτά μέσα στο πολύχρωμο ψυχεδελικό της φόρεμα στο cover του πρώτου της LP. Η ίδια ιστορία με αυτή της τεράστιας Τζένης Βάνου. Το εν λόγω LP για μένα συγκαταλέγεται με άνεση στα 10 πιο όμορφα ελληνικά releases ever.
Γράφω εμπειρικά προσπαθώντας να συνδυάσω εποχές και καταστάσεις με την μουσική. Αυτό έκανα πάντα. Πολλές φορές μπορώ να περιμένω και ολόκληρο χρόνο σιωπηλός για να “ξεθάψω” κάτι από την συλλογή μου και να το βγάλω σε κοινή θέα. Η μουσική πάντα ήταν και θα είναι ιστορίες και συναισθήματα που κάνουν κύκλους και ανανεώνονται συνεχώς. Τα Δώδεκα Βράδυα δεν είναι απλά ένας δίσκος. Είναι μια ολόκληρη περίοδος της ζωής μου από την ημέρα που τον ανακάλυψα, μέχρι την μέρα που τον απέκτησα, μέχρι και σήμερα. Δυναμώνω το “Σαν βράχος μαύρης θάλασσας” και το “Γιατί φεύγεις” και τα κατατάσσω στις δυο πιο δυνατές στιγμές ενός 100% πολύτιμου ελληνικού δίσκου στο απόγειο του ερωτισμού και την αρχή της ψυχεδέλειας, στο μεταίχμιο των 60s και των 70s στην χώρα μας. Απλά αξεπέραστος.
2022 please be gentle to me.
*Diggin στον εαυτό μου
