Πέρασαν και αυτά τα Χριστούγεννα και άλλα δισεκατομμύρια χρόνια από αυτή τη δόλια ζωή μέχρι να φτάσουμε στο ιδανικό state of mind για να νιώθουμε καλά με τις αλλαγές και τα ρίσκα. Όλοι έχουμε comfort food επιλογές, τα αγαπημένα μας λόγια, τα χάδια που εμείς θέλουμε και τα ρούχα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά -κι ας είναι σκισμένα που λέει ο λόγος. Αν και γιορτινά σε μια εποχή που τα πιο πολλά ήθη και έθιμα (από αυτά που μας έχουν επιβάλει κυρίως για εμπορικούς σκοπούς) έχουν αρχίσει και σβήνουν σιγά σιγά, δεν θα διαλέξω Frank Sinatra ή Helen Merrill που ακούω αυτές τις μέρες στο φανταστικό Sposin του 1971 με τον Gary Peacock για το σπέσιαλ 99o - παρακαλώ πολύ - Diggin.
Το 1999 ήμουν στην Κω φαντάρος και μέσα σε όλα αυτά τα ηλίθια που έζησα για την πατρίδα, θα θυμάμαι πάντα με χαρά το πόσο με βοήθησαν ψυχικά οι Radiohead να αντέξω όλο το βάρος που ερχόταν πάνω μου από τα παράλογα του Ελληνικού Στρατού. Τα The Bends και OK Computer ήταν σφηνωμένα για τα καλά στο walkman μου και τα είχα ιερό σταυρό για να ξορκίζω το κακό κάθε στιγμή. Το 2000 γύρισα στην Αθήνα για το τελευταίο μου εξάμηνο, το οποίο συνέπεσε φανταστικά με την έλευση του αριστουργηματικού Kid A. Ας ξεκινήσω λέγοντας πως δεν έχω ξανανιώσει τόσο χαρούμενος για δίσκο, άσε που δεν θυμάμαι να έχω αφομοιώσει ξανά τόσο πολύ ένα μουσικό άλμπουμ σε αυτή τη ζωή. Το άκουγα ξανά και ξανά, σαν ένα φοβερό mixtape αφού τελικά αυτό ήταν. ''Κοιτάχτε, θα σας φανεί περίεργο αλλά εμείς είδαμε τι υπάρχει στην άλλη πλευρά και το δοκιμάσαμε''. ''Θα σας παραξενέψει αλλά σε λίγα χρόνια θα είστε καλά με αυτό''.
Και έτσι έγινε. Οι Radiohead χωρίς να ρωτήσουν κανέναν άφησαν μουσική παρακαταθήκη, απλά ρισκάροντας να αφήσουν τις κιθάρες ή έστω κάπως να τις συνδυάσουν σε αυτόν το εξαιρετικής αξίας δίσκο. Δίχασαν στο έπακρο και αυτό ήταν κάτι που έδωσε ζωή και στους ίδιους αλλά και σε μας τους απανταχού fans for life. Λίγο μετά ήρθε το πιο αισθαντικό Amnesiac και όλα μπήκαν στην θέση τους. Πρόσφατα έμαθα πως το 2ο ήταν κατά κάποιον τρόπο τα b-sides του 1ου. Πολύ αστείο αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος της αξίας και των δύο προαναφερθέντων δίσκων. Τώρα, μέσα στην τρέλα του μάρκετινγκ θα δικαιολογήσω πλήρως αυτούς που τουλάχιστον θα το κάνουν με σωστό τρόπο. Έναν τρόπο που θα σε κάνει να νιώσεις το comfort του πράγματος που λέγαμε και λίγο παραπάνω.
Το Kid A Mnesia είναι το καλύτερο παράδειγμα επανέκδοσης, ενώνοντας δύο δισκογραφικούς τιτάνες χωρίς να ρίξει ηθικά κανέναν από τους δύο, βγάζοντας γούστα και ανακαλώντας την μαγεία ολόκληρα 20 χρόνια μετά. Με πολυτελείς εκδόσεις, ανάλυση στο φανταστικό artwork και με tracks που δεν έχεις ματακούσει και που δικαιολογούν γιατί δεν μπήκαν στα αρχικά tracklists, κι ας είναι πολύ ωραία. How To Disappear Completely δεν είναι, αλλά καταλάβατε τέλος πάντων. Εκεί φαίνεται και η σημαντικότητα του παραγωγού που εμπλέκεται στο όλο εγχείρημα ενός δίσκου. Πόσο μάλλον για μια από τις μεγαλύτερες εναπομείνασες μπάντες στον πλανήτη.
Τα πρώτα μου βινύλια στα 16 ήταν ηλεκτρονική μουσική των '90s -εν αντιθέσει με άλλους- και έτσι πορεύτηκα. Κυρίως UK ηλεκτρονικά. Μετά μπήκα στις κιθάρες. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που δίσκοι όπως αυτοί των Radiohead μπήκαν κατευθείαν στην καρδιά μου, τους ένιωσα δυνατά και με έκαναν να τους ανακαλύψω χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τώρα το Kid A και το Amnesiac περνάνε για άλλη μια φορά σε νέες γενεές και θα μένουν πάντα ζωντανοί για τις πρωτοποριακές τους δομές. Ευκαιρία πριν μπει το 2022, οι έχοντες να ξαναψάξετε στις δισκοθήκες σας. Οι μη έχοντες μπορείτε να μπείτε σε έξοδα για το καλό σας. Ποτέ αυτοί οι δύο δίσκοι δεν ακούστηκαν καλύτερα ψηφιακά από ό, τι σε βινύλιο. Καλή Χρονιά σε όλους.
