Κάποτε είδα μια τεράστια συλλογή απο private recordings. Έκτοτε δεν μπορώ να την ξεχάσω.
Όλοι εμείς που αγαπάμε τα private και lost in time releases σε βινύλιο, δεν είμαστε τρελοί. Υπάρχει κάτι γοητευτικό στην όλη αυτή διαδικασία. Οι private δίσκοι κυκλοφόρησαν κυρίως απο μουσικούς που αγάπησαν τη μουσική τους τόσο, όσο να θέλουν να την κυκλοφορήσουν πάση θυσία και να την επικοινωνήσουν σε κοινό. Μπορεί να μην είχαν την αποδοχή που ήθελαν απο τις μεγάλες δισκογραφικές, αλλά επίσης μπορεί να μην ήθελαν να τραβήξουν αυτόν την δρόμο. Εκεί, προβάλλει πάντα ως μια ριζοσπαστική λύση η αυτοέκδοση ή πάλι τα πολύ μικρά labels ανα τον κόσμο που θα αγαπήσουν αληθινά το demo που θα φτάσει στα χέρια τους και θα προσπαθήσουν να το κυκλοφορήσουν με κάθε κόστος σε όσο περισσότερο κοινό μπορούν.
Είναι αλήθεια ότι επί σειρά ετών η πλειοψηφία των ακροατών άκουγε αυτά που ήθελαν οι πολυεθνικές -κάτι που άλλαξε ριζικά με την έλευση του streaming, για έναν ξεκάθαρο λόγο. Δεν μπορούν να το ελέγξουν με τίποτα. Έτσι, τώρα σε κάθε γωνία του internet μπορεί κάποιος να ανακαλύψει μουσική κατευθείαν απο την πηγή, καρφί απο το σπίτι του μουσικού. Παλιότερα αυτό δεν συνέβαινε. Τα private releases κοβόντουσαν DIY και η διανομή γινόταν απο τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Τεράστιο παράδειγμα ο τρόπος που κυκλοφορούσε η μουσική στη Τζαμάικα. Έπαιζαν στο studio, καπάκι έκοβαν στην πρέσα τα δισκάκια και καρφί ο μουσικός τα πήγαινε στα δισκάδικα και στο κοντινότερο πάρτι, στον dj για να το παίξει.
Η κουβέντα για τα private recordings είναι μεγάλη και δεν τελειώνει εύκολα και έχω και να παρουσιάσω και έναν δίσκο απο αυτήν σχεδόν την κατηγορία. Τα private βινύλια δεν μοιάζουν με τα "κανονικά" από μια δισκογραφική εταιρία. Έχουν μια γλυκιά ομορφιά που έγκειται στην προχειρότητά τους και στο προσωπικό γούστο του μουσικού. Ο Chuck Senrick απο την Μινεσσότα, το 1976 κυκλοφόρησε ένα καταπληκτικό album σε βινύλιο μόλις σε 200 κόπιες και όλο το artwork το επιμελήθηκε η γυναίκα του. Ζωγράφισε με μπλε στυλό σε λευκή επιφάνεια. Το Dreamin' ράφτηκε με δανεισμένο εξοπλισμό και ηχογραφήθηκε σε δωμάτιο φίλου. Με ένα πλήκτρο rhodes, μερικά presets απο drumloops και την φωνή του. Το αποτέλεσμα, μαγικό. Ένα soulful pop υβρίδιο που εύκολα κατατάσεις στη yacht rock κουλτούρα που πήρε έκταση τα τελευταία δέκα χρόνια.
Δυνατή στιγμή το αξεπέραστο "Don't be so nice" που ξεμπρόστιασε περίτρανα η Numero Group πριν απο μερικά χρόνια στην εξαιρετική yacht rock συλλογή Seafaring Strangers: Private Yacht. Για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, η πρώτη επανέκδοση από την Notes on a Journey είναι γεγονός απο το 2018. Τώρα που τα καλοκαιρινά βράδια σιγά σιγά μας χαιρετάνε, ευκαιρία να το ρίξουμε σε αυτόν τον ήχο. Να απαλύνουμε αυτά τα βράδια που έρχονται πιο νωρίς λόγω της αλλαγής από μέρα σε νύχτα χρησιμοποιώντας τον cheesy ήχο της yacht για μαξιλάρι.
