.jpg)
Την πρώτη φορά είχε πλάκα, την δεύτερη όμως όχι. Εκεί πιστεύω έγκειται και η γενικότερη τρέλα με την οποία έχουμε να ντιλάρουμε, μέσα και έξω μας. Ο κόσμος έχει ξεμείνει από υπομονή και στοργή, αλλά είναι έτοιμος να τα αφήσει όλα πίσω του με την πρώτη, πιστεύω. Βασικά, είμαι σίγουρος. Είμαστε προγραμματισμένοι να ξεχνάμε ό,τι κακό βρούμε μπροστά μας και το ξεπερνάμε με ξεροκεφαλιά και ελπίδα για το μέλλον.
Φτερωτές γάτες, πουλιά που φωνάζουν, εραστές με τακτοποιημένα ρούχα και συνειδήσεις με ατσάλινα νεύρα. Οδηγοί για τα άστρα, ανησυχίες για σωστή ανακύκλωση, προβλήματα καθημερινά, ταξίδια μέσα στην ημέρα χωρίς λεφτά. Παρατηρώ πιο βαθιά, σκεπτόμενος αυτούς που μ' αγαπάνε και αυτούς που απλά κάνουν βόλτες στα παρκάκια των σκέψεων μου. Και χαμένος δεν θα βγω απο όλες αυτές τις σκέψεις. Σίγουρα θα έχω τακτοποιήσει το χάος που συντροφεύει τα αγαπημένα μου μουσικά άλμπουμ μέχρι όλο αυτό να έχει τελειώσει.
Αγαπήσαμε τα ποδήλατα, τα φυτά και τους γείτονες μας. Τα κατοικίδια μας θα μας βαρεθούν οσονούπω και με το δίκιο τους. «Μην με ξεχάσεις» λέει η Nalyssa Green και το εννοεί και εγώ την κατατάσσω στη μουσική του μέλλοντος αφού όλο αυτό το δυστοπικό, τάχα μου, σκηνικό βρέθηκα να ασχολούμαι μετά από καιρό και πάλι μου τις νέες κυκλοφορίες. Αυτές είναι το μέλλον κι ας κρύβουν το παρελθόν μέσα τους. Οι εμμονές συντροφιά μας, μέχρι να αρχίσουμε να τις τακτοποιούμε θα έχει έρθει το πρωί με άλλο ένα επικό reset.
Τα άλμπουμ της καραντίνας έχουν κάτι εξαιρετικό, κάτι μοναδικό. Σαν να έχεις κάτι πολύ τοξικό που ανάλογα πως θα του φερθείς, θα σου ανταποδώσει και αυτό πίσω με την σειρά του. Στο Ταξίδι Αστρικό η Nalyssa Green κέρδισε αυτό το στοίχημα που δεν είχε να κάνει ούτε με λεφτά, ούτε με δόξα. Τα ασημένια αυλάκια του δίσκου καταλήγουν σε νεφελώματα, εκεί που καταλήγουν τα grooves του βινυλίου και έτσι ο ήχος απο τα synths μπλέκεται γλυκά.
Νιώθω πως τα μουσικά παιχνίδια της Nalyssa Green εδώ χρησιμοποιήθηκαν τόσο-όσο. Ούτε φανφάρες, ούτε άσκοπες πολυλογίες. Σαν να διαλέχτηκε το καλύτερο από κάθε όργανο. Τα τύμπανα είναι διακριτικά και δε σκεπάζουν την μαγεία και τα αστρικά γκλιν-γκλιν, σε καμία περίπτωση. Ο κοσμικός λυρισμός είναι σε περίοπτη θέση και ο Μάνος Χατζιδάκις δεν μπορεί παρα να οδηγήσει γλυκά το διαστημόπλοιο του απο το ποτάμι ως το διάστημα, ενώ η διακριτική φωνή της μουσικού ακούγεται απο τους ασυρμάτους.
Αυτό εδώ είναι το πιο ώριμο lp της Nalyssa Green (δισκάρα) και κυκλοφόρησε πρόσφατα, πάλι απο την Inner Ear σε προσεγμένη βινυλιακή έκδοση. Και για να μην ξεχάσω το πιο σημαντικό, αυτό το ταξίδι έχει αυτή την μαγική αίσθηση που θες κι άλλο, θες ξανά και ξανά να το βάζεις, γιατί δεν είναι ποτέ αρκετό. Γιατί όλα τα κομμάτια κάπου τα έχεις ξανακούσει αλλά είναι η πρώτη σου φορά κι ας ακούγονται τόσο γνώριμα.
«Η αγάπη θα λάμπει σα φως μες στο δάσος την πιο σιωπηλή μας νυχτιά στα μάτια θα καίει η ζωή, μα τι θράσος το κλάμα να σβήνει φωτιά».
