Κάθε φορά που ακούω την πρώτη νότα από την κιθάρα στο τραγούδι «Το κορίτσι του Μάη», προσπαθώ να μεταφερθώ σε ένα από τα κλαμπ της εποχής. Να αφήσω να με στραβώσουν τα φώτα των φωτορυθμικών, να νιώσω την αδρεναλίνη του χορού και τη λίμπιντο στα κορμιά των Αθηναίων, που θα έκαναν τα πάντα για να ζευγαρώσουν νύχτα και να ερωτευτούν. Είναι αυτή η μαγική ενέργεια στην φωνή του χαρισματικού Πασχάλη και η δύναμη της τσαχπίνικης μπάντας των Olympians. Ακόμα και το όνομα είναι τέλειο. Αδιανόητο, αλλά μερικά πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα να συμβούν με συγκεκριμένο τρόπο, έτσι ώστε να μείνουν χαραγμένα για πάντα.
Πάρτυ σε σπίτι με βαλιτσάκια Tepaz και δισκάκια Philips των Olympians. Όλη η δεκαετία του 1960 στην Ελλάδα, σε μια πρόταση. Ακόμα και με Χούντα, αυτή η μπάντα κατάφερε να κάνει θαύματα στην νεολαία της χώρας. Γεμίζω ξανά το ποτήρι μου με σκέτο ουίσκι και συνεχίζω την περιγραφή. Ανοίγοντας εκατοντάδες βαλιτσάκια σε σπίτια, σε παζάρια, σε αποθήκες και δισκάδικα, πάντα το ίδιο. Όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα δεις ότι παντού υπάρχει «Ο Αλέξης», παντού θα ακουστεί το σπαραχτικό «Συγγνώμη», σχεδόν πάντα θα αντηχήσει «Το Σχολείον» και «Ο Τρόπος». Και τι δε θα έδινα να ζούσα τη μουσική των Olympians στην εποχή της. Εδώ στην δική μας την έζησα και ό,τι συναίσθημα υπήρξε, μου μεταδόθηκε χωρίς τσιγκουνιές.
Και έπειτα, ο ελληνικός στίχος! Αυτό που το πας; Όταν όλα ακουγόντουσαν ξένα, η μπάντα του Πασχάλη διάλεξε τον ελληνικό στίχο με φοβερά αποτελέσματα. Ήταν και οι πρώτοι που το επιχείρησαν. Φανταστείτε πόσο δυνατά χτύπαγε στο στήθος. Πόσο οι λέξεις τρύπαγαν μυαλό και καρδιά. Παίζει να ερωτεύτηκαν χιλιάδες από ένα τραγούδι τους. «Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά, χέρι με χέρι και μ' ένα αστέρι για συντροφιά». Μεγατόνοι όρεξης για έρωτα. Μετά από δεκάδες επιτυχίες σε μικρά δισκάκια, ήρθε και το μοναδικό τους LP, πάλι στη Philips, το 1970. Το περιβόητο «τρένο», που λέμε οι συλλέκτες. Αναφέρομαι στη φοβερή φωτογραφία του εξωφύλλου, με την μπάντα πάνω σε ένα βαγόνι τρένου. Δύο εκδόσεις, ορίτζιναλ και οι δύο. Με διαφορετικό back cover.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο «σοφιστικέ» θα έλεγα. Πιο φιλοσοφημένα. Εδώ παρελαύνουν παραπάνω όργανα, στα οποία δεν μας είχαν συνηθίσει οι Olympians και ο ήχος είναι πιο ερωτικός. Ενώ τα κομμάτια έχουν φοβερό rythm section, κατά τ' άλλα, είναι πιο αισθαντικά, πιο σοβαρά. «Γίνε δική μου μια βραδιά», με το γρέζι της φωνής ενός από τους πιο περιζήτητους άντρες της εποχής (ακόμα και στις μέρες μας αντηχεί η φήμη του) να δίνει ρέστα, πάντα πλάι σε μια αφηνιασμένη φαρφίσα. Επίθεση από την Θεσσαλονίκη. «Για Ποιάν Αιτία» , «Μείνε Κοντά Μου», «Γράψε Στ' Αστέρια Τ' Όνομά Σου» και άλλα πολλά φανταστικά κομμάτια, όπως αυτό στο τέλος του LP. Το ψυχεδελικό «Όνειρα Περιμένοντας», με την κρυφή του bossa nova, με τα exotic φλάουτα και το ιδιαίτερο spoken word.
Σίγουρα θα ήθελα να τους είχα δει live σε κάποιο από τα κλαμπ της εποχής και σίγουρα αυτό είναι ένα από τα must άλμπουμ ελληνικής κοπής. Βγάζει μάτι στο diggin', αρκεί να είστε προσεκτικοί. Αυτή είναι μια πολύ σπέσιαλ μέρα. Πάμε για μια τρίτη γύρα στο πικάπ. Έχω όρεξη για καλή ελληνική 60s pop.
