Ανέκαθεν, όλα τα μουσικά είδη εξυπηρετούσαν και εξακολουθούν να εξυπηρετούν, συναισθήματα (κακά και καλά) και καταστάσεις. Προκαλούν, κοινωνικά και συναισθηματικά. Ξεκινάνε πολέμους. Τους σταματάνε. Εκδηλώνουν δυσαρέσκεια και δείχνουν τις ανθρώπινες δυνατότητες. Καμιά φορά, βοηθούν, πάνω στην διαδικασία, τους δημιουργούς να περάσουν καλά με κάθε τρόπο, πρωτίστως και να εξιλεωθούν, μετέπειτα. Από τον πομπό στον δέκτη, κάποιος που ακούει, θεραπεύεται, θυμώνει, διορθώνεται, αισθάνεται πράγματα. Είναι σαν ένας εσωτερικός πόλεμος, σαν ολικό φορμάτ δίσκου, σαν μπάχαλο που έρχεται να τα κάνει όλα λίμπα.
Η μουσική θέλει όμως και τρόπο. Την μέθοδο για να αποτυπωθεί από το χαρτί στις κονσόλες και έπειτα στα ηχεία, από οποιοδήποτε φορμάτ ήχου. Αν βγάλουμε το πρακτικό του πράγματος στην απ' έξω, μένει το πιο σημαντικό. Σαφώς και μιλάω για το όχημα που θα βοηθήσει να βγει μέσα από τον καλλιτέχνη η μουσική.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, το μουσικό είδος σε διαλέγει αυτό, κάτω από προϋποθέσεις και όσον αφορά το δεύτερο, το διαλέγεις εσύ κάπως. Κάθε μουσικό genre έχει και το δικό του lifestyle, οπότε, κάπως έτσι μαγειρεύεται η φάση τελικά.
Τέλος με τα μαθήματα. Εξάλλου, αυτά όλοι τα ξέρουν, απλά ένιωσα την ανάγκη να το αναπτύξω λίγο. Ο λόγος είναι το φανταστικό LP που έχω στα χέρια μου. Μιλήσαμε, όμως, για τη δύναμη της γλώσσας; Ό,τι και να ακούσουμε στα ελληνικά, ακόμα και κάτι μέτριο, μόνο και μόνο που είναι στην γλώσσα που χτυπάει μέσα μας, πάντα θα μας αγγίζει περισσότερο. Γι' αυτό και κάποιος θα μεράκλωνε πιο πολύ (στην περίπτωση μου, 100%) με ελληνικό στίχο. Άσε που ακόμα και οι ίδιοι οι μουσικοί εκφράζονται καλύτερα κι ας δυσκολεύονται περισσότερο. Θέλει ''balls'', που λένε και οι Αμερικάνοι.
Στο θέμα μας τώρα. Αγαπώ την ελληνική σκηνή από τότε που οι μισοί ντρέπονταν να την ακούσουν και να εκφραστούν μέσω αυτής δημόσια. Οπότε, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζω αρκετά γι' αυτήν. Με τη δημιουργία της ελληνικής hip hop σκηνής (TXC, FFC, Active Member, κλπ.), άρχισα να βιώνω ουσιαστικά τη δύναμη του λόγου, τη φάση της κοινωνίας που περιέγραφε, τον έρωτα και την προσωπική ελευθερία στη ζωή. Φανατίστηκα και μεγάλο ρόλο έπαιξε και η μουσική που υπήρχε από κάτω (όπως πάντα στο hip hop). Ένα τεράστιο μουσικό παζλ από όλες τις δεκαετίες: funk, soul, punk, jazz, disco, library. Οπότε, ήταν πολύ εύκολο να κολλήσω. Από τη μια το groove κολλημένο στα 90bpm και από την άλλη, οι MCs. Τεράστιο κεφάλαιο το rap μέσα σε όλο αυτό το όμορφο χάος. Οι ρίμες, η ένταση, οι στίχοι, όλα.
Και τώρα αφού μιλήσαμε για όλες σχεδόν τις λεπτομέρειες, ξεσκονίζοντας μια εικοσαετία hip hop μουσικής στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχουμε μιλήσει σε αυτό το κείμενο αναλυτικά γι' αυτήν, ας πιάσουμε το δίσκο που τα συγκεντρώνει όλα αυτά. Αξίζει να πω πως το συγκεκριμένο άλμπουμ μου θύμισε τις καλές παλιές εποχές, μαζί με την φρεσκάδα του τώρα. Πόσο, μα πόσο, σημαντικό αυτό. Είχα καιρό να ακούσω τόσο ενδιαφέρον ελληνικό hip hop και ευχαριστώ τον φίλο που με σύστησε στον κόσμο του Θεάτρου Δρόμου και Το Σφάλμα. Το λάθος του μάτριξ, που μόνο αλήθειες λέει.
Δεν θα πιάσω τον δίσκο του σημερινού Diggin' απ' άκρη σ' άκρη. Έπεσε στα χέρια μου πρώτα το άλμπουμ Οι Άλλοι Είσαι Εσύ, που πρόκειται για μια συνεργασία του Σφάλματος και της Κυκλοθυμίας (συνεργάζονται, άλλωστε, παντού). Μουσική και σχέδια, εξαιρετικό σύνολο. Παρ' όλα αυτά, λιώνω υπομονετικά το πρώτο LP από Το Σφάλμα με τίτλο Μασημένη Τροφή για Σκέψη που κυκλοφόρησε σε βινύλιο το 2016. Diggin' σε μια Αθήνα που ό,τι δεν αξίζει, επιπλέει και ό,τι πραγματικά είναι άξιο λόγου και αναφοράς, βυθίζεται. Άντε βρες το όμως.
Εδώ το rap είναι εξαιρετικό, κάποια τα samples, τουλάχιστον για μένα, γνωστά, αλλά κομμένα έμπειρα, επιλεγμένα προσεχτικά, έχοντας αυτή τη μελαγχολία των 90s και κάθε κομμάτι έχει τουλάχιστον ένα σημαντικό twist. Όπως στο μαγικό «Μην Ξαναφύγεις, Δεν Παλεύεται Το Κρύο», που στο τέλος σκάει τρελό ελληνικό sample (δεν θα το αποκαλύψω) και μετά drum 'n' bass. Ναι ρε φίλε, καλά άκουσες... Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. Και από άποψη παραγωγής και όσον αφορά τον άρτιο στίχο, που έχει ήρεμη εκ πρώτης όψης δύναμη, αλλά χτυπάει δυνατά στο μέσα σου. Καλό ελληνικό hip hop. Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Και να, επιτέλους, μια ομάδα καλλιτεχνών που σέβονται τον εαυτό τους, περνάνε καλά και παράγουν φοβερό αποτέλεσμα.
Σε όσους αρέσει ή αρμόζει η λέξη «μερακλής», να σηκώσει το χέρι. Packaging για πολλά χειροκροτήματα. Handmade εξώφυλλα που θυμίζουν blueprints, βιβλιαράκια, αφίσες, cd, βινύλιο, σχέδια και street art γραμματοσειρές, για να μην ξεχνιόμαστε. Αισθητική ρε. Το Σφάλμα είναι από τα καλύτερα hip hop acts αυτού του τόπου. Μάθε το.
