Καιρός για τακτοποιήσεις. Ο Αύγουστος έφυγε και μείναμε να μετράμε τα όχι και τα γιατί. Και στις δύο περιπτώσεις, η μουσική πάντα δίνει τη λύση και απαλύνει τον πόνο αυτών που αφήσαμε τις θάλασσες για τις τσιμεντουπόλεις που τόσο αγαπήσαμε, αναγκαστικά, όταν οι γονείς μας έφυγαν από τα χωριά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Μεγάλη κουβέντα θα μου πεις και δεν θα έχεις άδικο. Έτσι είμαστε προγραμματισμένοι και έτσι θα πράττουμε ξανά και ξανά. Θα ξεβολευόμαστε όταν αφήνουμε τα αστικά κέντρα και θα κλαίμε όταν φτάνει ο καιρός να αποχωριστούμε την φύση. Πολλά από τα προβλήματα σε αυτή την ζωή οφείλουν την ύπαρξη τους στο ότι δεν ζούμε κοντά στην φύση. Έτσι -στην περίπτωσή μου- θα ζητάω πάντα αυτούς τους δίσκους που θα με φέρνουν όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτήν. Και πιστέψτε με, σχεδόν όλοι οι μουσικοί έχουν εμπνευστεί από πράγματα που έγιναν κοντά στην φύση, αν όχι από αυτήν την ίδια.
Λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για τον τεράστιο Ιταλό συνθέτη Piero Piccioni και την εξαιρετική του αισθητική στον ήχο που παρήγαγε από τα 17 του χρόνια (πίσω στο 1938) μέχρι και το 2004 οπότε και απεβίωσε. "When in Rome" κατάσταση. Ο ίδιος ήταν παράλληλα και δικηγόρος, αλλά αυτό καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Είναι αμέτρητα τα scores για ταινίες που είχε στο ενεργητικό του (300 περίπου) καθώς και οι εμφανίσεις του με big band. Στυλάτη jazz, bossa nova αλλά και groove που άλλες φορές έβγαζε γλύκα και άλλες μυστήριο και ένταση. Από το 1960 ως και το 1980 πιστεύω όμως ότι είναι «η φάση». Εκεί στο 1969 ακριβώς έγραψε μουσική για το Camille 2000 που σκηνοθέτησε ο Radley Metzger. Μια σύγχρονη εκδοχή του Η Κυρία με Τις Καμέλιες που έγραψε ο Alexandre Dumas. Έχετε κολλήσει ποτέ με intro απο δίσκο, με το πρώτο κομμάτι απο soundtrack ταινίας; Με εναρκτήριο λάκτισμα πράξης; Καιρός είναι να το πάθετε.
Ο δίσκος Camille 2000 κυκλοφόρησε από την περίφημη Easy Tempo που για πολλά χρόνια δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των ιταλικών soundtracks με επιτυχία και στυλ. Επανεξέδωσε πολλά από αυτά αλλά και κυκλοφόρησε κάποια που δεν είχαν βγει στην εποχή τους, όπως αυτό εδώ που τυπώθηκε σε βινύλιο για πρώτη φορά το 1998. Από τις λίγες περιπτώσεις δίσκων...«δυσλειτουργίας» για μένα, αφού αν δεν ακούσω το πρώτο track 15 φορές, δεν μπορώ να το πάω παρακάτω. Άσε που κάποιες φορές από την μέση, το ξαναπάω στην αρχή. Ψυχαναγκασμός μόνο. Επτά λεπτά υπέροχης μουσικής, παιγμένης με τακτ. Ηλιόλουστη εισαγωγή μέχρι το τρίτο λεπτό και μετά, όποιον πάρει ο χάρος. Σκοτεινιάζει και βρέχει πια. Το groove μπαίνει στακάτο και σαρώνει ψυχή και σώμα μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το Hammond παίρνει φωτιά, ενώ τα πνευστά «δίνουν πόνο» πάνω από τα μετρονομικά τύμπανα. Η library μουσική στα καλύτερά της και ο Piccioni δυνατός όπως πάντα. Σε άλλα νέα, το υπόλοιπο score είναι εξαιρετικό. Σεπτέμβρη καλώς μας ήρθες.
.jpg)
