Πίσω από τις λέξεις έρχεται η αλμύρα.
Την αλμύρα μπορείς να τη βρεις παντού, στην καθημερινή κουβέντα με κάποιον που γουστάρεις να μιλάς, στις σκέψεις σου, στο πρόσωπο ενός ηλιοκαμμένου κοριτσιού αλλά και στην default μουσική μιας παραλίας. Ανέκαθεν οι δίσκοι που γράφτηκαν για το πολυπόθητο καλοκαίρι ήταν κάτι που με τράβαγε για να ασχοληθώ μαζί τους λίγο παραπάνω. Στην περίπτωση του The Boy, ενώ ο ίδιος εκ πρώτης όψεως μου βγάζει χειμώνα, για κάποιο λόγο όταν ασχοληθεί με το καλοκαίρι, όλα πάνε ρολόι. Εδώ βέβαια υπάρχει και η Δεσποινίς Τρίχρωμη και η παρτίδα σώζεται από το πρώτο λεπτό, εκτός των τεσσάρων κοριτσιών (Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Ανθή Ευστρατιάδου) με τα χαρακτηριστικά -σχεδόν λάγνα- γυαλιά που μονοπολούν την αισθητική του The Boy.
Δεν θα πω ψέματα, αγαπώ την μουσική του Αλέξανδρου Βούλγαρη για πολλούς λόγους, που όλοι έχουν μια κοινή συνιστώσα: την τόλμη του να λέει ότι σκέφτεται «φαρσί» στο ακροατήριο του. Μην ξεχάσω να προσθέσω την τεστοστερόνη και την υγιή του τρέλα στα live. Εδώ καλοκαίριασε, όμως, απότομα και οι τόνοι έχουν πέσει, οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο νωποί και η Τρίχρωμη διοχετεύει πολυχρωμία στα κανάλια της κονσόλας. Όλα εδώ έχουν να κάνουν με την αντικρουόμενη εφηβεία, απέναντι στην καθημερινότητα του σήμερα. Θα μου πείτε τώρα, «Τι λες;» και θα έχετε δίκιο εν μέρει, αλλά δεν είναι έτσι. Το αίσθημα της αθωότητας σε κυριεύει σε όλη την διάρκεια του Winona. Ναι, ξέρω, δεν τα είπαμε, αλλά ο δίσκος της τελευταίας εβδομάδας του Diggin' πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, αφορά το soundtrack της ταινίας Winona που έσκασε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 15/1 αυτής της άγιας χρονιάς.
Πολύχρωμα κουμπάκια, ατμοσφαιρικά συνθεσάϊζερ, μαγευτικές νότες από ξεχαρβαλωμένα πιάνα, γυναικείες αιθέριες φωνές χτίζουν ηχοτοπία, άξια να «κάτσουν» σε οποιοδήποτε ταξίδι ή παραμονή δίπλα στην θάλασσα. Με γενναία -πιο δυνατά- διαλείμματα, γεμάτα vocals και ρυθμούς από ξέφρενα drums. Αναμφίβολα μιλάμε για ένα από τα άλμπουμ του καλοκαιριού, αυτού του περίεργου καλοκαιριού, να πω καλύτερα. Γράφτηκε και λανσαρίστηκε χειμώνα σαν καλά κρυμμένο μυστικό και καταναλώνεται αργά, με ηρεμία, τώρα. Κυκλοφόρησε σε βινύλιο από την θυγατρική της μεγάλης, πια, πατρινής Inner Ear, τη Same Difference Music. Και εξαντλήθηκε γρήγορα από ψηφιακά και αναλογικά ράφια, αλλά και ύστερα από τις κόπιες που έγιναν διαθέσιμες σε κάποιες από τις προβολές. Όπου το πετύχετε, απλά το αρπάζετε με ύφος. Μέχρι τότε, υπάρχει στο Spotify, για να το φορτώσετε στο κινητό για την διαδρομή προς την αλμύρα.
