Ποιος είναι ο πιο φορτωμένος με αναμνήσεις δίσκος για σένα; Καλοκαίριασε, καιρός για δοκιμές.
Δεν έχεις κάποιον πολύ αγαπημένο δίσκο που στις δύσκολες στιγμές θα μπει να παίξει και θα σώσει την παρτίδα; Τον δίσκο που με μανία πρέπει να βάλεις να ακούσει κάθε φίλος και φίλη σου; Αυτό τον δίσκο που θα επιβάλεις στο πρόσωπο που έχεις ερωτευτεί και πρέπει πάση θυσία να ακούσει ακόμα και αν χρειαστεί να κλείσεις το μάτι στον Κιούμπρικ και να εφαρμόσεις την Κουρδιστό Πορτοκάλι τακτική; Εκείνον τον δίσκο που θα σου θυμίζει πάντα όμορφες στιγμές τις οποίες θέλεις να επαναλάβεις παίζοντας τον στο πικ απ;
Η αλήθεια είναι πως όλοι οι δίσκοι κρατάνε καλά μέσα τους αναμνήσεις και σκέψεις. Έχουν αυτή την μαγική ικανότητα. Έτσι, κάθε φορά που ξεκινά η αναπαραγωγή τους, το καρουζέλ θα γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και γνώριμα συναισθήματα πετάνε στην ατμόσφαιρα. Δηλαδή, πάντα το πρώτο άλμπουμ των Puressence θα μου θυμίζει τις την εξεταστική στο λύκειο, το From Left To Right του Bill Evans ένα απόγευμα μετά την δουλειά με μπύρες και φίλους κοντά στο μιλένιουμ και το Absent Friends των pine Comedy τον πατέρα μου και την πρώτη πάντα βόλτα στο χωριό μετά απο καιρό.
Το 2004 οι Ολυμπιακοί Αγώνες ηρθαν στην Ελλάδα και ο Δημήτρης Παπαϊωάνου μεγαλούργησε ενώ ο Ότο Ρεχάγκελ μας πήγε στον τελικό του ευρωπαϊκού και το πήραμε. Και ποιος δεν πήγε στην Ομόνοια βολτούλα εκείνο το βράδυ; Σε αυτό το σημείο να πω πως τα πιο σημαντικά γεγονότα για μένα είναι αυτά που κατάφεραν να μας αφήσουν πράγματα μέσα μας. Τα υπόλοιπα μπορεί και να μην έχουν καμία σημασία. Το 2004, λοιπόν, που λέτε έκανε την επανάστασή του ο Neil Hannon, μια από τις πιο όμορφες χροιές την παγκόσμιας μουσικής. Αν δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, θα σας πρότεινα να ανοίξετε το Spotify και να πληκτρολογήσατε το όνομα ''The pine Comedy''. Thank me later, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Αυτή ήταν και η χρονιά που ο Hannon αποφάσισε να αφήσει την υπόλοιπη μπάντα, να κρατήσει το όνομα, να αφήσει το Λονδίνο και να ζήσει στο Βερολίνο. Ονόμασε τον δίσκο Absent Friends, γύρισε σελίδα και προχώρησε. Μου έκανε κάτι αυτό, ομολογώ. Όχι ότι ο δίσκος δεν ήταν αρκετός για να μου πάρει τα μυαλά. Δεν ξεκίνησα, βέβαια, την πολυλογία αυτή για να σας πω για τον δίσκο, αλλά για όλα αυτά που μου φέρνει στον νου κάθε φορά που αποφασίζω να τον ακούσω. Τεράστια ορχήστρα σε βαρύ μπαρόκ στυλ και πάει λέγοντας. Οι στίχοι καίνε και η φωνή του Neil, σε συνδυασμό με τις βιόλες, σε βάζουν μέσα σε αναγεννησιακούς πίνακες, λες και το φυσικό σου περιβάλλον ήταν αυτό από την κούνια.
Ο πατέρας μου πάντα φαντασιωνόταν να φυτεύει τοματούλες στα χωράφια γύρω από το σπίτι μας στην ορεινή Λευκάδα. Κάτι που δεν πρόλαβε ποτέ να κάνει. Μια φορά, φορτωμένος με το αμάξι μέχρι την οροφή, είχα αυτό τον δίσκο στα ηχεία ενώ έφτανα στο χωριό, όπου και θα τον έβλεπα. Αυτή η μια φορά ήταν αρκετή για να χρωματίσει με αυτή την ανάμνηση το εν λόγω άλμπουμ. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Το Absent Friends είναι και θα είναι για πάντα ένα από τα πιο αγαπημένα, φορτωμένα με σκέψεις και αναμνήσεις μουσικά άλμπουμ για μένα. Μια καλή ευκαιρία για μια βόλτα με το αυτοκίνητο με θέα την θάλασσα και αυτή την δισκάρα στα ηχεία με κατεβασμένα τα τζάμια. Ανέκαθεν το καλοκαίρι ήταν η εποχή που στιγμάτιζε τους δίσκους. Αρχίστε τις δοκιμές. Ο Ιούλης είναι εδώ.
*Αυτός εδώ ο δίσκος κυκλοφόρησε μόνο σε CD. Και τι δεν θα 'δινα να το έβλεπα σε βινύλιο κάποια στιγμή.
''We talked about the noise
And how it's hard to hear your own voice
Above the beat and the sub-bass.''
