Τζαζ Νοσταλγία, Αριθμός 77

Ζαλισμένος, όπως όλοι, από τις ανυπόφορες ζέστες των τελευταίων ημερών, ψάχνω κάπου να γείρω. Μου θυμίζω την γάτα μου που, ενώ την έχω συνηθίσει σε συγκεκριμένα πόστα, πλέον, την βλέπω σε άλλα, νέα και πιο έξυπνα επιλεγμένα λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας. Από τα αγαπημένα μας καθίσματα είναι στα πατώματα, πίσω από πόρτες. Πάντα σε επαφή με κάποιο δροσερό υλικό, όπως το μάρμαρο και το σίδερο. Ξάπλα μπροστά από ξεχαρβαλωμένους ανεμιστήρες να απλώνω το ταλαιπωρημένο μου κορμί. Μπορεί να ακούγεται ποιητικό, αλλά περιγράφει την πραγματικότητα. Από τα μέσα του Μάη κιόλας, η Αθήνα θυμίζει την κόλαση του Δάντη.

Αυτή την ζεστή εβδομάδα επιλέγω να πάω δέκα και βάλε χρόνια πίσω για να τιμήσω την αγγλική jazz σκηνή των 00s με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα ιδίως που εδώ και δύο-τρία χρόνια ένα νέο κύμα jazz μουσικών έχει εμφανιστεί από το πολυτάραχο Ηνωμένο Βασίλειο. Θα ήταν τουλάχιστον άδικο όλοι εσείς που ακούτε με πάθος Ill Considered, Nubya Garcia, Wildflower, Kamaal Williams, Shabaka Hutchings και πολλούς άλλους φρέσκους, να αγνοείτε το μουσικό μπαμ που έκανε στις αρχές του 2000 ο Ben Lamdin με τους πολύχρωμους σχηματισμούς του περίφημου alias του Nostalgia 77. Όλα ξεκίνησαν κάπου στο 2004 και την Tru Thoughts που εδρεύει στο παραθαλάσσιο Μπράιτον της Αγγλίας και στην οποία, παρέμεινε πιστός σχεδόν μέχρι και σήμερα. Στο ενδιάμεσο ίδρυσε το δικό του label, ονόματι Impossible Arc -μένει ενεργό ως σήμερα.

Ανάμεσα στα δεκάδες albums και singles που έβγαλε είτε ως Nostalgia 77, είτε ως Nostalgia 77 Octet, διαλέγω τις δύο πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες που τις χρησιμοποιώ ως καταλύτες μέσα σε όλη αυτή την απερίγραπτη «ζέστα», που λέμε και στο χωριό μου. Ο λόγος για το Weapons of Jazz Destruction (θα μπορούσε να είναι λογοπαίγνιο ελληνικού σουβλατζίδικου) ως Nostalgia 77 Octet και το Everything Under The Sun, ως Nostalgia 77 -και τα δύο του 2007. Αυτά είναι τα πιο πειστικά παραδείγματα του Lamdin για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μουσικά. Ξεκινάει ταπεινά με samples και σχεδόν trip hop ήχο και καταλήγει στην καλύτερη ευρωπαϊκή jazz που έχεις ακούσει τα τελευταία χρόνια. Κάποιες φορές είναι spiritual και κάποιες πιο modern jazz. Με pop διαλείμματα ενδιάμεσα, χρησιμοποιεί φωνητικά για όλα τα γούστα. Υπήρξε το καμάρι της Tru Thoughts για χρόνια, μαζί με τον ευεργέτη της, Quantic.

Καλοκαίριασε απότομα και το ''Summertime and the living is easy'' είναι όλο και πιο κοντά μας. Θα μου πεις, γιατί Nostalgia 77 και όχι κάτι πιο κοινώς αποδεκτό ως καλοκαιρινό; Βάλε και άκου τους δίσκους Wildflower, Little Steps, Quiet Dawn, Chola, Stars, Journey Home και τα λέμε μετά. Σε διαδρομές από τα ζεστά μας σπίτια ως την θάλασσα που παραμονεύει στην γωνία. Νικήσαμε αδέρφια, το καλοκαίρι μας περιμένει. Πάντα με τις σωστές μουσικές επιλογές.