Αγαπώ παθητικά την ευρωπαϊκή τζαζ, από μικρό παιδί. Είναι σαν να τρελαίνομαι για την αμερικάνικη, αλλά σαν να δίνω την ψυχή μου στην ευρωπαϊκή. Σουηδοί, Σέρβοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Έλληνες, Ούγγροι, Γερμανοί, Δανοί. Δεν γράφουν τζαζ, μα μουσική καθημερινή, η οποία κρύβει κάθε συναίσθημα στην άρση και το αποκαλύπτει απλόχερα, αμέσως. Αυτό που λέω είναι ότι η ευρωπαϊκή τζαζ έχει πολύ πόνο ρε φίλε. Όχι ότι τα παιδιά της Blue Note δεν έχουν, κάθε άλλο. Απλά οι Πολωνοί π.χ., έχουν βαθιά μελαγχολία ακόμα και στα αυτοσχεδιαστικά. Όλα αυτά χωρίς να είμαι απόλυτος.
Πριν κάνα τρίμηνο έσκασε στα ράφια των δισκάδικων ένα φοβερό και τρομερό άλμπουμ από τη Σουηδία. Κι ευτυχώς, αφού μιλάμε για ένα αρκετά σπάνιο LP, που φτάνει το 500άρικο στην πρώτη του έκδοση. Συνεπώς η προσεγμένη επανέκδοση της νεοϋορκέζικης Frederksberg Records ήρθε σαν αγίασμα στις ζωές μας. Το έτος 1973 και το κουϊντέτο ανήκει στον τρομπετίστα-κρουστό Bertil Strandberg. Στο Cirrus τον βρίσκουμε στα καλύτερά του, σε έναν δίσκο-φωτιά: ένα πυκνό μουσικό σύννεφο, αποτελούμενο από 3 κομμάτια σε κάθε πλευρά του βινυλίου.
Λίγο abstract, λίγο modal και λίγο modern. Με δυνατές και groovy στιγμές, ένα bossa nova κομμάτι, αλλά κι ένα σε slomo tempo, που σκίζει. Ο δίσκος ακούγεται σαν γάργαρο νερό, από το ομώνυμο ''Cirrus'' μέσω των συναισθηματικών ''Glir'' και ''Elegi", ως το εκρηκτικό ''Cambodia'', το οποίο ακουμπάει το spiritual κλίμα των Αμερικάνων στα 1970s. Στη μέση υπάρχει και μια μικρή υπόκλιση της μπάντας, με ένα big band κομμάτι των 30 δευτερολέπτων. Φανταστικό κλίμα από έναν άκρως ατμοσφαιρικό δίσκο, καλά κρυμμένο στη «φασαρία» της παγκόσμιας τζαζ σκηνής. Από τη Στοκχόλμη με αγάπη.
{youtube}Jli_nS1N2FA{/youtube}
