Ωραία λοιπόν, ας βρέχει· μας βολεύει. Βρέχει άλλωστε και στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της ακρόασης του The Oddity Of Human Structures, χωρίς βέβαια την ίδια υφή, αφού τα προάστια ποτέ δεν μπόρεσαν να δώσουν την ίδια ένταση όπως το κέντρο μιας πόλης. Όταν κάποια στιγμή είχα ρωτήσει τον Νίκο Μασσαρά του label L39 πού μένει, μου απάντησε: «λίγο έξω από το κέντρο, στην Κυψέλη. Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, πόσο διαφορετικά είναι εκεί». Είναι ο άνθρωπος που αρκετό καιρό τώρα προσπαθεί να τελειοποιήσει αυτό το τεράστιο project, σε συμπαραγωγή με τους ίδιους τους Deadfile, ώστε να δισκογραφηθεί.
Πάνε χρόνια απ' όταν, κάπως, είχε φτάσει στα αυτιά μου το ''This Hollow Land'', το οποίο γίνεται τώρα εναρκτήριο τραγούδι στον δίσκο· τότε υπήρχε με μια διαφορετική μορφή, θα την έλεγα πιο post-rock από ότι είναι τώρα. Οι ίδιοι άλλωστε οι Deadfile, post-rock υποστηρίζουν ότι παίζουν. Εγώ βέβαια δεν θα το έλεγα έτσι ακριβώς. Πάμε πίσω πάλι, όμως, καθώς δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω την όλη καύλα που μου είχε βγάλει το συγκεκριμένο κομμάτι, σε συνδυασμό με τη χαρά μου που το αγαπημένο νησί του Ιονίου έβγαλε πάλι κάτι το οποίο θυμίζει θησαυρό.
«Americana». Ναι, αυτό φώναξα στην πρώτη ακρόαση του ''This Hollow Land'' και αμέσως το πέρασα σε CD για να το παίξω στο TAF ένα βράδυ στη γεμάτη αυλή του, όταν ήρθαν τουλάχιστον 6 άνθρωποι (μαζί με τον μπάρμαν) να με ρωτήσουν τι ακούνε. Americana όμως ρε φίλε με post-rock, desert, ξέρω 'γω. Και όλο αυτό το κινηματογραφικό, πού το πας; Παίζει το κομμάτι και νομίζεις ότι θα πεταχτεί από κάπου ο Daniel Day Lewis, να κάνει spoken word. Στη νέα εκτέλεση μπορείς να διακρίνεις πόσο έχει ωριμάσει η πολυμελής μπάντα των Deadfile. Έχουν προστεθεί πνευστά και πραγματικά φοβερό περιτύλιγμα. Δοκιμάστε το με ακουστικά, η παραγωγή είναι huge!
{youtube}nnpdOVa0QIo{/youtube}
Πηδάω στο 3ο τραγούδι, γιατί με έχει εντυπωσιάσει και το έχω στο repeat κανά 20άλεπτο τώρα. Κάποτε λέγαμε «πω πω, πολύ καλό, ιδίως για ελληνικό» ή «πωπω ρε φίλε, είναι σαν ξένο». Εκείνες οι εποχές τελείωσαν και όλοι εμείς που τα λέγαμε αυτά, τώρα ντρεπόμαστε. Και πώς να μην, άλλωστε, με τέτοιες κυκλοφορίες; Θα ξεκινήσω από τα φωνητικά του ''Rising Waters''. Πρώτες και δεύτερες φωνές σε απόλυτη αρμονία, τη μία με rock και την άλλη με world προσέγγιση. Ρε συ, κάπως σαν gypsy μου ακούγεται. Όλο το κομμάτι έχει δε μια μελαγχολία η οποία σε διαλύει· και σε αυτό σίγουρα παίζει ρόλο η απλωμένη παραγωγή, αλλά και τα πολλά λεπτά, που ανοίγουν τον εγκέφαλο και τεντώνουν το κορμί σε κάθε ακρόαση (αν η ακρόαση γίνει σωστά). Μην μας κατηγορήσετε, η μουσική είναι για όλους, μα όχι για όλες τις ώρες. Είναι κρίμα να τη χαραμίζουμε σε στιγμές που δεν μπορούμε να την παρατηρήσουμε όπως πρέπει.
Στην Κέρκυρα βρέχει ακόμα και τα τείχη είναι νωπά. Ο κόσμος κοιτά από τα τζάμια το νερό που έρχεται από τον ουρανό, καπνίζει και σκέφτεται. Είναι αυτή η γαμηστερή τρομπέτα που παραμονεύει ταπεινά σε όλο το "Rising Waters", για να εμφανιστεί στο 4ο λεπτό και να ενώσει τις αργόσυρτες κιθάρες και τα καλοπαιγμένα έγχορδα, τα οποία βρίσκονται παντού. Δεν θα ξεχάσω το μαγικό live που είχαν δώσει οι Deadfile τον Ιούνιο του 2014 στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Είναι φοβερό ρε φίλε να βλέπεις πολλά άτομα σε μια σκηνή, είναι πολύ ωραίο! Να έχουν ρόλους, να υπάρχουν πολλά κανάλια, πολλά όργανα, πολυφωνία και τελική συμφωνία στο out της κονσόλας, λίγο πριν τα αυτιά του ακροατή. Επιρροές και αντιδράσεις. ''Her Majesty, The Queen Of Rats'': πόσο Radiohead από τις πρώτες νότες, αλλά και πόσο κινηματογραφική προσέγγιση. Τούτη εδώ τη μπάντα την έβλεπα σε score από ταινία. Κι ας έπρεπε το αφεντικό της να κόψει τα παιδιά του σε πολύ μικρά κομματάκια για να χωρέσουν στο μοντάζ και να συγχρονιστούν στους ρυθμούς ενός φιλμ που τρέχει να προλάβει κάθε ακροατή.
{youtube}rOToLBmtAxE{/youtube}
Συγχωρέστε με. Ο ενθουσιασμός, μεγάλος. Έτσι μόνο γράφω, έτσι μόνο νιώθω. Ζήτησα από έναν βασικό μου συνεργάτη να ακούσει και να μου πει. Του φάνηκαν πολύ heavy και πολύ rock. Η πραγματικότητα λέει πως οι Deadfile μπορεί να άκουγαν rock, trip hop και ψυχεδελικά πάσης φύσεως, αλλά η βασική τους δομή ροκίζει επικίνδυνα. Αυτό όμως που ο φίλος δεν έκανε, είναι να ακούσει το The Oditty Of Human Structures ολόκληρο και όχι στο skip. Έχει πολλή μεγάλη σημασία. Γιατί, απλωμένος ο δίσκος, ακούγεται αλλιώς. Διαθέτει μεταβάσεις, είναι δυνατός αλλά και αδύναμος, είναι απόλυτα κινηματογραφικός και ονειροπόλος. Με τελετουργικά στοιχεία, μυστήριο, gospel στιγμές και γήινα θεμέλια. ''Red Psalm'', ''Black Old Hound'', από τα δυνατά του τραγούδια, ενώ, περνώντας στο (ίσως) δεύτερο μέρος του άλμπουμ, τα πράγματα αλλάζουν από το ''The Secret Names Of A Storyteller'' και μετά. Εδώ βρίσκονται και τα άλλα δύο δεκάλεπτα κομμάτια. Κιθάρες, επίμονα πλήκτρα και έγχορδα –πόσο πάνε τα έγχορδα εδώ, πραγματικά. Ταξίδι μακριά από τις ψηλές σκεπές των σπιτιών της παλιάς πόλης.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν θα έγραφαν ποτέ οι Sigur Rós αυτές τις μουσικάρες, αν δεν ήταν από την Ισλανδία. Δεν θα υπήρχε pop, άμα οι Άγγλοι δεν ξύπναγαν κάθε μέρα σε συννεφιές, δεν θα χορεύαμε ποτέ συρτάκι άμα δεν είχαμε τις ατέλειωτες ελληνικές λιακάδες. Οι Κερκυραίοι Deadfile γράφουν λοιπόν μουσική της υγρασίας. Δεν έχει περάσει λεπτό στην ακρόασή μου –ψηφιακά πρώτα, στο βινύλιο μετά– που να μην νιώθω την υγρασία του ήχου τους. Μια ωραία κοινότητα μουσικών, οι οποίοι πάνε κι έρχονται στο νησί λόγω του πανεπιστημίου και δημιουργούν κόμπους και αποτελέσματα. Η L39 έχει δισκογραφήσει κάποια από αυτά, όπως π.χ. τον 2ο δίσκο των Παιδιά Της Παλαιότητας, της συνέχειας δηλαδή των Κόρε. Ύδρο. Αυτό εδώ το διαμάντι κυκλοφορεί σε περιορισμένη βινυλιακή έκδοση 300 αντιτύπων, με gatefold προσεγμένο και εξαιρετικό artwork.
Το ''Choreography Οf Departures'' κλείνει την αυλαία και κάνει επάξια εισαγωγή σε άλλη μία ακρόαση, στις παράξενες ανθρώπινες κατασκευές και σε ό,τι πρεσβέυουν σε δεύτερη και τρίτη διάσταση. Ακόμα βρέχει, εντωμεταξύ, και τα κτίρια στην Κέρκυρα δείχνουν συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο. Τα κτίρια που 'δώσαν όλο το βάθος του δίσκου αυτού.
«Ιt has been ascertained by a higher authority that there are inconsistencies between the actual structures on the island and those that have been registered according to the by now out-of-date building regulations.
In order to align the island with the image of the island in the archives, which is what is real, we propose these new classifications for its buildings, effective immediately: the buildings that change when night falls; the houses that become museums when their occupants are away; the apartment blocks that would collapse if only once by chance they were left completely empty even for one second; the structures so old that their purpose is now completely unknown; the houses that in dream acquire new wings and rooms; the buildings that have infinite basements; the towers whose every stone has been replaced in the passage of the centuries; pavilions so modern they would move a queen to vomit, amphitheaters designed for an infinite troupe with an audience of one; the houses that not only will admit a naked woman but also revere her; the houses that go mad with loneliness; the houses that year after year turn into useless labyrinths; the houses that are too big even though small; the penthouses that have secret rooms that no one alive knows how to access anymore; the balconies over the moat; the brothels that function as a substitute for revelation; the municipal archives that should have been burned down; the municipal archives that have burned down; the unused wings of the palace of a departed queen; the houses that decay like fruit left in the sun; the networks of vine-covered corridors in the huge garden; the houses that lose all meaning after an unexpected departure; the buildings that don’t stay faithful.
According to the new legislation, all structures on the island should conform with the new classifications or be torn down,because what is the purpose of a building
other than to provide a place
with a kind of very
slow memory?»
{youtube}qtka-9rBDpE{/youtube}
