Δεν θα κρυώσει ποτέ ο καιρός. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να αρχίσουμε να ζούμε σαν τα παιδιά στο Baywatch. Όλη μέρα θάλασσα και έξω, άντε κανά ζακετάκι όταν σουρουπώνει. Βέβαια αυτοί εκεί έχουν και τον ωκεανό, που φέρνει κρύο· εμείς εδώ θα τη βγάζουμε με φανέλα τα βράδια.
Να κάνω κόντρα diggin με καραχειμερινό δίσκο ή να συμφιλιωθώ με την ιδέα και να δώσω καλοκαιρινό άλμπουμ στον λαό; Τελικά υπάρχουν τέτοιες κατηγορίες ή απλά οι άνθρωποι τις επινοούν; Και ποιος άλλος θα το έκανε; Πολλά τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες. Γι' αυτό διαλέγω χειμερινό δίσκο, αγνοώντας την απίστευτη λιακάδα έξω.
Ας πούμε λοιπόν ότι βρέχει και ότι έχει παγωνιά. Στην τιβί έχει χαλάσει το κανάλι που παίζει τζάκι (φαντάζομαι έχετε δει όλοι αυτό που κάνουν στη Βουλγαρία, με την επαναλαμβανόμενη εικόνα με το τζάκι, στο οποίο καίγονται τα κούτσουρα) και ένας δίσκος από παλιότερό μου diggin θα μπει στο πικάπ για να ζεστάνει το σώμα και την ψυχή. Παρέα με τσάι –ή ουίσκι, για τους πιο τολμηρούς.
Μουσική για γέφυρες που εξυπηρετούν ανθρώπους να σμίξουν και να ανταλλάξουν συναισθήματα. Χειμώνας, Αμερική, ποίηση του δρόμου, τσιγάρα, ποτά και urban τοπίο· κάπου στα 1970s.
Χωρίς να το θέλω, μόλις περιέγραψα όλη τη ζωή ενός από τους πιο σημαντικούς μουσικούς όχι μόνο της Αμερικής, μα και όλου του πλανήτη. Gil Scott-Heron. Έγινε γνωστός για τον επαναστατικό του ήχο και τους φοβερούς του στίχους. Το spoken word τού ανήκει, όπως και όλο το Μπρονξ, όπου βασίλευσε μέχρι το 2011 που πέθανε. Θεωρείται μάλιστα ως πρόγονος του rap –και πώς να μην, αφού όντως αυτό έκανε, πριν ακόμα να υπάρξει το είδος; Η μουσική του δυναμική, συνδέθηκε με επαναστάσεις και το ''The Revolution Will Not Be Televised'' έγινε η σημαία του ενάντια στο σύστημα, το οποίο ποτέ δεν συμπάθησε. Παρεμπιπτόντως, κομματάρα.
Το 1977 ήταν η πέμπτη φορά που συνδέθηκε δισκογραφικά με τον φίλο του μουσικό Brian Jackson, για το Bridges, το οποίο και θα ξεμπροστιάσουμε. Όχι ότι τα υπόλοιπα 4 LPs δεν είναι ωραία. Αλλά, όπως κάθε μουσικόφιλος έχει αγαπημένα, έτσι κι εγώ έκανα τρελό focus στο Bridges. Και ένας από τους βασικούς λόγους, είναι το εξαιρετικό ''We Almost Lost Detroit'' της δεύτερης πλευράς. Αυτό εδώ είναι λοιπόν ένα ακόμα μαγικό «άλμπουμ» του Gil Scott-Heron. Χειμερινή λιακάδα, φοβερά τεχνικό groove, ορίτζιναλ 1970s μαύρος ήχος, καταπληκτικές εναλλαγές και η βραχνή φωνάρα του να αλωνίζει από πάνω ανενόχλητη. Σε στιγμές blues και moody, σε άλλες πάλι soul και να λιώνουν όλα, μέχρι κάπως να θυμίσει η φάση disco με τις steady μπότες και τα moog. Μετά μελαγχολικό και τέλος σκληρό και ρυθμικό. Rhodes, ακουστικές κιθάρες, τύμπανα, πιάνο και όλα τα καλά.
{youtube}DQRf_PPqASI{/youtube}
Πολλές οι καλές στιγμές και πέρα από το ''We Almost Lost Detroit'' – "Racetrack In France'', ''Under The Hammer'' κ.ά. Με πολλές εκδόσεις σε καλές τιμές και φτηνές Scorpio επανεκδόσεις, για όλες τις τσέπες. Θα το πετύχεις σίγουρα σε diggin εκτός Ελλάδας και καλό θα ήταν να μην το αφήσεις μόνο στην κούτα και στη μοναξιά. Έχει και εξαιρετικό cover.
Τελικά ένας δίσκος που δεν είναι ούτε καλοκαιρινός, μα ούτε και χειμωνιάτικος και εκεί ήθελα να καταλήξω! Μια στήλη-μπλόφα, με έναν από τους καλύτερους μουσικούς της χιλιετίας. Απολαύστε ανεύθυνα.
{youtube}cpNUqNe0U5g{/youtube}
