Όλη η μαγεία της μουσικής έγκειται γενικότερα στο «πού βαστάει». Ξεκινώντας με αυτήν την ταπεινή σκέψη, οποιοσδήποτε μουσικόφιλος μπορεί να αρχίσει να φτιάχνει μέσα του τον χάρτη που θα τον βοηθήσει αργότερα να κατανοήσει πώς γράφτηκε ένας δίσκος και πώς χαρακτηρίστηκε αργότερα. Ξεσκονίζοντας τις δεκαετίες, παρατηρεί κανείς εύκολα ότι καλλιτέχνες οι οποίοι έγραφαν ή ηχογραφούσαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, στην πορεία επηρεάστηκαν από τις πιο σύγχρονες τεχνοτροπίες και αισθητικές.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αλλαγές στον ήχο είναι εκείνη των 1980s· κι αυτό γιατί πολλοί μουσικοί που είχαν μάθει από τα πρωτοποριακά 1970s με τις πιο σύνθετες αλλά και αναλογικές φόρμες, σαν να αναγκάστηκαν να μπουν βίαια στη νέα δεκαετία. Εκεί που τα πράγματα έγιναν πιο απλά, εντός εισαγωγικών, με τα synths να παίρνουν τον πρώτο ρόλο, γοητεύοντας κάθε παίχτη. Καθόλου δύσκολο, αν σκεφτείτε ότι κάθε χρόνο κάτι πιο καινούργιο συναρπάζει όλο και πιο πολύ. Ένας λάτρης της Vespa π.χ., δεν θα σκεφτόταν όπως σκέφτονται οι τώρα λάτρεις που προτιμούν μόνο το παλιό. Τότε κάθε νέο μοντέλο ήταν πιο ωραίο –και είναι λογικό. Γι' αυτό και στις μέρες μας μπορείς να πετύχεις μια Vespa του 1960 με πιο σύγχρονα εξαρτήματα πάνω της. Τώρα βέβαια μπορεί να θεωρείται μπαστάρδεμα, αλλά τότε ήταν ό,τι καλύτερο.
Ελπίζω όμως να μην σας μπέρδεψα με τα παραπάνω.
Στη μουσική τα πράγματα είναι πιο σταθερά, πιο παθιάρικα. Αν και πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες γοητεύτηκαν από πιο σύγχρονα όργανα, τα οποία και χρησιμοποίησαν σε συνθέσεις τους. Φτάνοντας στο 1980 τα πράγματα ήταν όλο και πιο έντονα. Είναι σε κάθε αλλαγή δεκαετίας, βασικά. Κάπως έτσι μπορώ να σκεφτώ πολλές φορές τον όρο «fusion», αν και δεν σημαίνει πάντα αυτό. Πάντως το «fusion» πάντα πρέσβευε κάτι το πρωτοποριακό –και πώς να μην ήταν, όταν τζαζ παίχτες έμπλεκαν άλλες φορές με τη ντίσκο κι άλλες με στοιχεία της. Σκεφτείτε έναν κιθαρίστα που προφανώς και γοητεύεται από πιο σύγχρονες φόρμες, να χρησιμοποιεί σκληρά synths πάνω στις «σκοτεινές» (balearic, πια) συνθέσεις του.
Το παράδειγμα αυτής της στήλης θυμίζει πολύ εκείνο των παραγωγών Mizell Brothers, οι οποίοι υπήρξαν εξαιρετικά πρωτοποριακοί στις μέρες τους. Τόσο, ώστε ακόμα και σήμερα ακούγονται «φρέσκοι». Ένας soul δίσκος, όταν πέρναγε από τα χέρια τους, γινόταν ηλεκτρικός, spacy, μυστήριος και σούπερ groovy μαζί. Πιο συγκεκριμένα, όμως, θα πάμε σε μέρη που δεν είχαν τόσο αυτόν τον ήχο –αυτό είναι και το μαγικό με το άλμπουμ Jamin Ιn Venez του Virgilio από το 1980. Κιθαρίστας με πολύ μικρή δισκογραφία (μόλις 2 άλμπουμ), γεννημένος στο Καράκας, στη Βενεζουέλα, τον παράδεισο του κακάο!
Εδώ οι σφυρίχτρες της Λατινικής Αμερικής δεν λείπουν, όλα όμως βρίσκονται σε μια περίεργη τάξη αφού το groove του Jamin Ιn Venez αποτυπώνεται πολύ ιδιαίτερο. Μελαγχολικές κιθάρες με φοβερές μπασογραμμές και πρωτόγονα σύνθια πάνε το άλμπουμ σε άλλο επίπεδο. Φωνές και κρουστά από άλλους πλανήτες. Αυτός εδώ είναι ένας από τους πιο άγνωστους καρα-fusion δίσκους που έχω στη συλλογή μου. Πολύ δύσκολο να τον πετύχεις σε diggin στην Ελλάδα (αν και όχι απίθανο), με φοβερό ενδιαφέρον και με ένα εξώφυλλο τόσο αδιάφορο, ώστε αν δεν έκανε 1 ευρώ δεν θα τον αγόραζε κανείς χωρίς να ξέρει. Να 'ναι καλά ο GP, ο οποίος μια χαρά τον ξεμπρόστιασε τις προάλλες. Παρολαυτά μιλάμε για έναν ακριβό έτσι κι αλλιώς δίσκο, που κάτω από 100 ευρώ δεν βρίσκεις πια –και που δύσκολα θα βρεις. Σε μικρό label, με μόλις 2 κυκλοφορίες (Unisphere Records). Χωρίς επανέκδοση, τα γνωστά.
Όλο το άλμπουμ είναι φανταστικό, με μικρή μεν tracklist, αλλά τόσο ουσιώδες. Με ένα banger 14 λεπτών(!) –το ομώνυμο του δίσκου– και με το καλύτερο κομμάτι να ακούει στο όνομα ''Smilin' Τo Τhe World'', δεν θα αφήσει κανέναν ανικανοποίητο στο τέλος. Τζαμάροντας στη Βενεζουέλα, λοιπόν!
{youtube}C9_SC1c2s-g{/youtube}
