Έχουμε ακόμα καλοκαίρι, μην ξεχνιόμαστε. Μπορεί να πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος και πολύς κόσμος να επέστρεψε στις μεγάλες πόλεις, αλλά όλο το πακέτο είναι ακόμα εδώ, ενεργό. Να ξεκαθαρίσω κάτι, μισώ αυτούς που ακούν reggae μόνο το καλοκαίρι, χωρίς όμως να κατακρίνω όσους δεν πίνουν ουίσκι τους θερινούς μήνες. Παρόλαυτα, πολλοί από τους ήχους που υπάρχουν εκεί έξω «πάνε» κατά έναν τρόπο με ορισμένες από τις εποχές. Έτσι, παρότι αγαπώ γενικά τη βραζιλιάνικη μουσική, για κάποιον ανεξήγητο λόγο την προτιμώ τον Αύγουστο.
Κάνω βόλτες ψάχνοντας δίσκους σε όλες τις χώρες, όλον τον χρόνο. Η Βραζιλία είναι ίσως η μοναδική με την οποία θα ασχοληθώ τουλάχιστον 3 με 4 φορές σε ετήσια βάση. Να πούμε βέβαια σε αυτό το σημείο ότι άμα αγαπήσεις σαν συλλέκτης αυτήν τη χώρα, απλά έχεις καταστραφεί οικονομικά λόγω και των πολλών μουσικών κυκλοφοριών τα τελευταία 60 χρόνια, αλλά και λόγω του τεράστιου όγκου πληροφορίας. Κοιτάτε, όσο και συγκεκριμένοι να προσπαθήσετε να είστε, 100 δισκάκια τα θέτε. Trust me. Τι λάτιν, τι μποσανόβες. Της Παναγιάς τα μάτια. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, για τις ανάγκες της σημερινής στήλης.
Πετάμε πίσω στο 1972, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ετοιμαζόμαστε να μπούμε σε ένα από τα πιο έξυπνα δημιουργικά μυαλά, που ακούει στο όνομα Arthur Verocai. Γεννημένος το 1945, με μεγάλη αγάπη για την αμερικάνικη soul των 1970s και τις ορχήστρες, συντάσσει μια φανταστική ομάδα από εξαιρετικούς μουσικούς (4 τσέλο, 4 βιόλες, ακουστικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, φλάουτο, πιάνο και 12 βιολιά) και boom! Όμως το πιο σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι ο τρόπος με τον οποίον κατάφερε ως μαέστρος να γράψει το ένα και μοναδικό του αριστούργημα. Το άλμπουμ Arthur Verocai, όπου ένωσε τη βραζιλιάνικη folk, τη bossa nova και την κινηματογραφική soul με αυτό το χαρακτηριστικό του, θλιμμένο τις πιο πολλές φορές, άγγιγμα.
{youtube}4QA2PFyMTCY{/youtube}
Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία, όπως έλεγαν οι Κόρε.Ύδρο. Μπορεί ο Verocai να μην μπήκε ποτέ στον τοίχο με τους μεγαλύτερους Βραζιλιάνους δημιουργούς (βλέπε Caetano Veloso κλπ.), αλλά κέρδισε με το σπαθί του θέση ανάμεσα σε όσους ξέρουν να μετράνε καλά τη μουσική και να αγαπάνε τα crossovers. Ελάχιστες δε οι πιθανότητες (πια) κάποιος να βρει τυχαία το συγκεκριμένο LP. Μιλάμε σίγουρα για ένα diggin item, οπότε θα χρειαστείς τον ίδιο τον θεό του Ρίο στο πλευρό σου για να το πετύχεις σε ράφι –αν και ποτέ δεν ξέρεις! Πρώτη έκδοση στην Continental και ιστορικό που καίει: από 2000 ως και 5500 ευρώ (βαθιές ανάσες). Και επανεκδόσεις από την αμερικάνικη Ubiquity και την αγγλική Mr. Bongo, σε λογικές τιμές.
Χιλιάδες οι στιγμές και άλλη τόση η συγκίνηση για τα μικρά κομμάτια του δίσκου (δίλεπτα, κατά μέσο όρο), ο οποίος ακούγεται νερό, ξανά και ξανά. Το τρανό παράδειγμα των Beatles. Αν δεν σου πει κάτι ένα τραγούδι από το πρώτο λεπτό, δεν θα στο πει ποτέ. Δίσκος της εβδομάδας, μετά τον εμπορικό χαμό του Δεκαπενταύγουστου.
{youtube}zrqF6PYwAI8{/youtube}
