Μπήκαμε πια στον πολυπόθητο Αύγουστο. Μήνας που κάποιοι αγαπούν παθιασμένα και κάποιοι άλλοι μισούν, εξίσου πολύ. Όμως θέμα μας είναι το καλοκαίρι και πώς πάντα κορυφώνει. Άμεση η επαφή με το θέρος, είτε με διακοπές, είτε με ασχολίες της εποχής (τα μπάνια του λαού), ακόμα και στις μεγάλες πόλεις μακριά από θάλασσες, όπου βαδίζουν κορίτσια με σορτσάκια. Έγραψα «το θέρος» και αναθάρρυνα λίγο. Θυμήθηκα εκείνο το πολύ όμορφο βινύλιο 12'' ΕΡ του δραστήριου μουσικού και παραγωγού Coti K., που είχε κυκλοφορήσει το μακρινό 1994 στην FM Records. Με την αφορμή, τράβηξα χωρίς δισταγμό τον δίσκο από το ράφι όπου κρατάω όλα τα ελληνικά ηλεκτρονικά.
Εδώ ο Coti αφήνει τους πειραματισμούς και γράφει μια άκρως αισθαντική electronic pop δουλειά. Έχει βέβαια εκείνα τα πληκτράκια στη βασική δομή, που τα χρησιμοποιούσαν οι χαουζάδες στα 1990s, και κάπως με μπερδεύει· αλλά, και πάλι, το γυναικείο chorus από κάτω και ο Κ.ΒΗΤΑ στα λιγοστά φωνητικά, με κάνουν να ευχαριστιέμαι ακόμα και σήμερα μουσική σαν κι αυτήν. Ξέρετε, ένα είδος με το οποίο μπορεί εμείς, τα παιδιά των 1990s, να έχουμε μπουχτίσει, αλλά οι επόμενες γενιές το ακούν και πάλι σαν ολόφρεσκο πράγμα: «balearic!», αναφωνούν –και έχουν τα δίκια τους. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που το Θέρος ανήκει στις (πολλές) ελληνικές βινυλιακές κυκλοφορίες που ανακάλυψαν εγκαίρως οι Ιάπωνες και αγαπάνε να συλλέγουν, με αποτέλεσμα η τιμή του να γίνει αποκρουστική σε πολλούς. Σαφώς και είναι σπάνιο, όπως επίσης και πολύ ακριβό στα διαδικτυακά δισκάδικα.
Ο (κατά κόσμον) Κωνσταντίνος Κυριάκος μου ήταν πάντα συμπαθής. Από τις εποχές που έκανε πολύ πειραματικά πράγματα –ξέρετε, από αυτά που οι DJs μισούν, γιατί δεν μπορούν να συμπεριλάβουν στα sets τους. Πόσο μάλλον τώρα, που ως The Man From Managra έχει ξεδιπλώσει τα ταλέντα του στην τραγουδοποιία, στη σύνθεση και στο αγαπημένο του μπάσο. Θυμάμαι σε μια συνέντευξή του είχε αναφέρει πώς επηρεάστηκε από ένα ...ψυγείο, το οποίο έβγαζε ήχους ενώ ξεψυχούσε έξω από ένα σπίτι. Μου άρεσε πολύ αυτό. Δεν θα ξεχάσω δε ότι, κάποια στιγμή, μου είπε ότι κρυβόταν πίσω από κάτι πολύ cheesy, στην παραγωγή. Γελάσαμε, αλλά δεν μου το αποκάλυψε ποτέ.
Το Θέρος είναι σίγουρα από τα ελάχιστα ντοκουμέντα της εποχής, αλλά και μιας Αθήνας των 1990s, που το έψαχνε πολύ: με ηλεκτρονικά, με χιπ χοπ και τα ρέστα. Αποτυπωμένο σε βινύλιο. Γι' αυτό και μην απορείτε με την τιμή, δεν υπάρχει φτηνός δίσκος από εκείνη την εποχή. Μπορεί όλοι να είχαμε CD των Terror X Crew, των Στέρεο Νόβα, ακόμα και των Ημισκούμπρια, όμως λίγοι τα είχαν σε LP. Λίγοι και ρομαντικοί. Γι' αυτό και άμα πέσετε σε καμιά πονηρή κούτα με dead stock, με δίσκους δηλαδή από στοκ δισκάδικου οι οποίοι δεν πουλήθηκαν ποτέ και διατηρούνται ακόμα και σήμερα με «κόλλα» (όπως λέμε), ολοκαίνουργιοι, digg-άρετε άφοβα. Και πάνω απ' όλα διακριτικά. Τραβήξτε το ζουμί, ό,τι αξίζει και αποχωρήστε σαν κύριοι.
Μην ξεχάσω να αναφέρω πως το εν λόγω EP έχει και φοβερό b-side ("Αργοναύτες"), με τον Νίκο Βελιώτη στο τσέλο. Και το Θέρος συνεχίζεται άφοβα. Καπελάκι, γυαλιά, ομπρελίτσα, τα κλασικά αξεσουάρ. Όχι αντηλιακές κρέμες που προκαλούν βλάβες στην υγεία. Αφήστε τους ηρωισμούς. Απολαύστε ελεύθερα. Εμείς εδώ, στο πόστο μας.
{youtube}i0d-ytEg7pA{/youtube}
