Υπάρχει αυτό το άστυ, που πολλούς έχει εμπνεύσει κατά καιρούς. Μπορεί να είναι βρώμικο, να έχει φασαρία, πολύ τσιμέντο και περίεργα βλέμματα, αλλά μέσα του κρύβει μαγεία· μερικές φορές, και μπόλικο εξωτικό στοιχείο.
Ακούγοντας όλη μου τη ζωή ελληνικούς δίσκους από περασμένες δεκαετίες, διαπιστώνω αυτήν την τρέλα που μόλις περιέγραψα, ιδίως σε όσους γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1970. Είναι η εποχή στην οποία οι καλλιτέχνες έστρεψαν τα βλέμματά τους στη φύση και σε ό,τι δεν καταλάβαιναν ακόμα μέχρι τότε. Μην λέμε ό,τι θέλουμε βέβαια –ακόμη και σήμερα, πολλά παραμένουν κρυφά. Όσα ταξίδια και να κάνουμε, όσα χιλιόμετρα και να διανύσουμε, αρκετά πράγματα δεν θα τα κατανοήσουμε ποτέ. Την αγάπη, π.χ., τον έρωτα, τον θυμό, το σύμπαν και τις παράξενες συνήθειες των ανθρώπων.
Η Αθήνα του 1970 είχε πολύ αέρα στα μυαλά και πείραμα σε όλα τα επίπεδα. Μουσική ασυνήθιστη και αντιλήψεις πάνω από το κανονικό. Υπάρχουν δίσκοι που όσο και να έχω ακούσει, δεν τους ξεχνάω ποτέ: τους αγαπώ παθητικά και έστω μία φορά το χρόνο τους τιμώ με πολλαπλές ακροάσεις. Έχετε ακούσει ποτέ τον Αγάπανθο; Το πρώτο, ομώνυμο LP των Αγάπανθος, σαν να λέμε. Στην πρώτη πλευρά έχει ένα καουμπόικο, τρίτο στη σειρά. Σκόρπιες λέξεις με πολλά νοήματα και φανταστικό αποτέλεσμα. Καθημερινό, χειροπιαστό. Μιλάει για έναν δίσκο που βγήκε χωρίς μουσική, σε τσουχτερή τιμή· παρόλαυτα, μια χαρά θα πουλήσει. Μιλάει επίσης για ένα βιβλίο –περίεργο, με ιλουστρασιόν χαρτί, αρκετά στρυφνό, αλλά από κάποιον σημαντικό συγγραφέα– που μια χαρά θα πάει τελικά.
Ο Αγάπανθος έχει ένα από τα πιο ωραία εξώφυλλα που έχω δει ποτέ, γι' αυτό και πάνω σε diggin δεν θα μου πέρναγε απαρατήρητος με τίποτα. Για να μην μιλήσω για τη σπανιότητα και την πολύ ακριβή τιμή του. Για να έρθουμε και πάλι στο μουσικό κομμάτι, όμως, μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο, πολύ μπροστά από την εποχή του. Καταπιάνεται με την καθημερινότητα, είναι πολιτικοποιημένος όσο πρέπει και δίνεται με πολλή αγάπη και ρομαντισμό. Κάπου στις αρχές αυτής της «έντεχνης» τρέλας που έπιασε τους Έλληνες μουσικούς.
{youtube}Pnk45IE40WE{/youtube}
Καθαρή φολκ με ελάχιστο ροκ και αρκετή κλασική χροιά, θα έλεγα. Πολύ σπάνιο επίσης για την εποχή, ότι εδώ ακούς ολόκληρες ορχήστρες να παίζουν κάτω από τις εξουθενωμένες κιθάρες, οι οποίες μόνο για τον ρυθμό μένουν στη μίξη, κάπως να υπάρχουν. «Όνειρα που μας ξυπνάνε, μες το φως από το όνειρο θα έρθω να σε βρω. Στο όνειρο». Μεταξένιες φωνές και από τα 3 μέλη του γκρουπ, διαδοχικά. Αυτό είναι και ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά του δίσκου. Αχ αυτή η ''Μαυρομάτα Κοπελιά'', το πιο αγαπημένο μου track από την πρώτη στιγμή. Φυσαρμόνικες, κιθάρες και μια τόσο αγνή εποχή, όλα μέσα σε ένα τραγούδι. Όλοι αυτοί οι μουσάτοι κύριοι, με τα όλα τους. Όπως ο πατέρας και ο θείος μου. Καλοσυνάτοι, με όρεξη για έρωτα: «Θα βγω πάλι με τον σάκο στον δρόμο και όπου βγει».
Νομίζω ότι οι Αθηναίοι, εγκλωβισμένοι στην πόλη, βγάζαν τότε αγάπη για ψύλλου πήδημα· έχοντας στο μυαλό κάποιον μυστικό χάρτη, με τις τρύπες που βγαίνουν σε εξωτικά τοπία και παραδεισένια μέρη. Νιώθω καλά, γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Μην παρεξηγηθώ. Στο νούμερο έντεκα υπάρχει το ''Τώρα''. Τι να πω γι' αυτό το κομμάτι, πραγματικά... Όλο το backline είναι ονειρικό. Ακουστικές κιθάρες και κυματιστά φωνητικά, κάνουν το αποτέλεσμα όχι απλώς απροσδόκητα καλό, αλλά ιδανικό: «Διαστημόπλοια στον ουρανό μου, πού 'ναι τ' άστρο μου της διαφυγής. Το ταξίδι αυτό δεν είναι δικό μου, πέθανε το όνειρο της αυγής».
Αγάπη και ανθός. Μπλε, αειθαλές, όμορφο φυτό. Columbia 1976, χωρίς καμία επανέκδοση. Μια τρέλα. Μες τη ζέστη του Καλοκαιριού.
{youtube}E0-AmS46vhw{/youtube}
