Στην ελληνική επαρχία, η underground metal σκηνή συχνά παλεύει για ορατότητα, καθώς η μουσική βιομηχανία και οι μεγάλες διοργανώσεις επικεντρώνονται κυρίως στα αστικά κέντρα. Είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε τέτοιες διοργανώσεις να κάνουν βήματα για την προώθηση της μουσικής που αγαπούν, και αυτό δεν αξίζει κάτι άλλο παρά στήριξη. Οι Filthy Ferret Crew, δηλαδή δύο άνθρωποι που το όνομα τους έχει γίνει πλέον συνώνυμο της τοπικής underground σκηνής, έχουν αποδείξει ότι το metal δεν γνωρίζει γεωγραφικά όρια, και όσο υπάρχουν τέτοιες διοργανώσεις, η σκηνή θα συνεχίσει να μεγαλώνει και να δυναμώνει. Το αποκορύφωμα της προσπάθειάς τους είναι το Decibel Rebel Festival, που τα τελευταία τρία χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς για το underground metal στην Βορειοανατολική επαρχία. Φέρνοντας στη σκηνή ανερχόμενες μπάντες, το φεστιβάλ λειτουργεί ως καταφύγιο για μουσικούς και οπαδούς που θέλουν να βιώσουν τη live εμπειρία αλλά ζουν μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Terravore - Vortex Of Perishment
Οι Terravore είναι μια thrash metal μπάντα από τη Βάρνα της Βουλγαρίας, που σχηματίστηκε την άνοιξη του 2015. Παίζουν ένα κράμα από thrash και death στην πιο βαρβάτη και νταβραντισμένη του μορφή με τις κύριες επιρροές τους να περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι Demolition Hammer, οι 80s Kreator, Sodom και Morbid Saint. Οι μπάντες που πρέπει να ακούει ο θρασάς που σέβεται τον εαυτό του εν ολίγοις. Αν ήταν φυσικό φαινόμενο, τότε το Vortex of Perishment θα ήταν ένας ηχητικός τυφώνας κατηγορίας 5 που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Κυκλοφόρησε το 2020, από την Perishment 18 Records και είναι ένας δίσκος γεμάτος ταχύτητα, αγριάδα και riffs που μπορούν να ξεριζώσουν δέντρα. Από το εναρκτήριο Poltergeist με την αργή, μελωδική εισαγωγή που οδηγεί σε καταιγιστικά riffs, μέχρι το επικό Journey to the End of Time που κλείνει το άλμπουμ με ποικιλία και πολυπλοκότητα, οι Terravore δείχνουν ότι ξέρουν πώς να κρατούν τον ακροατή σε εγρήγορση. Το Vespa Crabro είναι το πιο τυπικό thrash κομμάτι του δίσκου, και αυτό που φαντάζομαι να κάνει τον μεγαλύτερο πάταγο αν παιχτεί ζωντανά. Το βασικό riff του Carnal Beast είναι για σεμινάριο, όπως επίσης και οι lead κιθάρες στο κλείσιμο του Decapitating Lead. Κάθε αναφορά στο Star Wars αξίζει να εορτάζεται, οπότε το Army Of Rancors ήταν μια ευχάριστη θεματική προσθήκη. Κάπου προς το κλείσιμο έχει και το πιο groovάτο riff του δίσκου, σαν τους troopers να παρελαύνουν στον Kamino. Στα των φωνητικών, εναλλασσόμαστε από βαριά, raspy, σχεδόν death metal ουρλιαχτά, σε αυτά τα gang vocals που έχουμε συνηθίσει στο thrash. Μακάρι όλο το είδος να ήταν έτσι αν με ρωτάτε. H παραγωγή είναι όσο καθαρή χρειάζεται, χωρίς να είναι overly polished και να χάσει από την φυσικότητα του το σύνολο. Οι κιθάρες ακούγονται crisp και το μπάσο όπως πρέπει. Δεν ξέρω αν έχει επηρεάσει το γεγονός πως η ηχογράφηση του δίσκου έγινε με σετ χορδών του ίδιου του μπασοθεού, Steve Di Giorgio. Αν και ορισμένα κομμάτια μπορεί να φαίνονται λίγο μεγαλύτερα από όσο θα ήθελα, η ενέργεια και το πάθος που αναβλύζουν από ολόκληρο το άλμπουμ, όπως επίσης και η ποιότητα των συνθέσεων καθιστούν το Vortex of Perishment μια αξιόλογη προσθήκη στη συλλογή κάθε πολεμογυλεκά. Και το καλύτερο από όλα; Ο επόμενος δίσκος τους, το ολόφρεσκο Spiral of Downfall του 2024, είναι σχεδόν σε όλους τους τομείς βελτιωμένο (aka είναι πιο death metal). Επέλεξα να μην το κάνω highlight εδώ γιατί υποθέτω πως το έχετε ακούσει ήδη. Ακόμα και αν δεν το κάνατε όμως, στις 28 Φλεβάρη είδαμε ακριβώς αυτό για το οποίο μιλάνε στο Blue Brutality. Μπάντα που για να δεις ζωντανά πρέπει να έχεις ήδη ασφαλισμένο τον αυχένα σου πληρώνοντας το μέγιστο δυνατό πάγιο. Πολύ δυνατή προσθήκη για εμάς του πιο ουγκα-μπούγκα οπαδούς. Τα λέμε στο πιτ.
Leatherhead - Leatherhead
Οι Leatherhead, είναι ένα πενταμελές power/heavy metal συγκρότημα από τη Λάρισα. Σχηματίστηκαν το 2022, και κυκλοφόρησαν πέρυσι μέσω της No Remorse Records το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και με μετρημένες εντός συνόρων ζωντανές εμφανίσεις κατάφεραν ήδη κερδίσουν την προσοχή της ελληνικής και διεθνούς metal σκηνής. Εν ολίγοις έχουν μπει με τα μπούνια στα σπίτια και τα αυτιά μας, λαμβάνοντας την μέγιστη δυνατή καταξίωση. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά μια θέση στη δεκάδα της λίστας μας με τον Επίτροπο, τα ίδια θα λέμε συνέχεια; Οι Leatherhead σε αυτά τα πρώτα βήματα επαναφέρουν τον κλασικό ήχο του US power metal, βλέπε λίγο από Agent Steel, λίγο Riot και άγιος ο Μανιτού, εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία speed, thrash και heavy. Το άλμπουμ ανοίγει με μια σύντομη εισαγωγή και αμέσως έρχεται η καταιγίδα. Το Equinox, ορμάει αμέσως με το κεφάλι με ρίφφια από ατσάλι. Έχει μπόλικο Overkill μέσα, αλλά στέκομαι κυρίως στην αδιανόητα καλή τσιρίδα προς το τέλος. Ναι, γενικότερα οι Leatherhead έχουν πολύ Queensryche στα φωνητικά και στον τρόπο που είναι δομημένα μέσα στα κομμάτια. Αλλαξε λίγο τη θεματική στο Vampire's Kiss (πες το Doctor's Kiss δεν ξέρω) ώστε να ταιριάζει, όπως επίσης και το When Death Is Near και πέταξε τα μέσα στο Operation Mindcrime, και έλα πες μου μετά πως κατάλαβε κανείς πως δεν ήταν πάντα εκεί. Να λέμε την αλήθεια όμως, ο καθένας μας, αν τραγούδαγε έστω και προσεγγιστικά σαν τον Geoff Tate, μέχρι και στον χασάπη το rib-eye με βιμπράτο θα το παρήγγελνε. Τα κομμάτια είναι ταυτόχρονα νοσταλγικά και φρέσκα. Γενικότερα ο δίσκος είναι τόσο catchy που στα μισά τραγούδια με πιάνω να σκέφτομαι "που το έχω ακούσει αυτό ρε μαλάκα;" και να έχω άκυρα de javu. Δεν ισχύει όμως, τουλάχιστον δεν είχα ως τώρα κάποια επιφοίτηση. Απλά είναι ΤΟΣΟ ΚΟΛΛΗΤΙΚΑ που είναι σαν να τα άκουγα πάντα. Το Into The Werewolf's Lair είναι το πιο γκαζιάρικο κομμάτι στο δίσκο και δείχνει στο έπακρο την ικανότητά τους να παίξουν αδιανόητες riffάρες. Είδικα αυτό που παίζει πίσω από το ρεφραίν και το σόλο στο τέλος είναι *chef's kiss*. Ο δίσκος κλείνει με το ομότιτλο, το οποίο είναι μεσαίας ταχύτητας, ανθεμικό με το καλύτερο riff στο δίσκο κάπου στο 2ο λεπτό. Συνολικά, το ντεμπούτο άλμπουμ των Leatherhead είναι μια εντυπωσιακή προσθήκη στη σύγχρονη metal σκηνή, και έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο πως με τα σωστά βήματα η μπάντα έχει όλες τις προϋποθέσεις να αφήσει το στίγμα της τα επόμενα χρόνια. Έσκασαν "ντυμένοι για φονικό", δηλαδή με πλουμιστά πόντσο, καπέλα με φτερά, και στο χέρι ένα τόμαχωκ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα μείνει κεφάλι στη θέση του. Δεν ειχα την ευκαιρία να τους δω ως τώρα και είναι σίγουρα το πιο μεγάλο θέλγητρο του φεστιβάλ.
Slicer - Stalking The Night
Το κουαρτέτο από τη Ρουμανία, που εμφανίστηκε το 2016 φορώντας μάσκες και παίζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο, κυκλοφόρησε πρόπερσι το ντεμπούτο του, Stalking The Night το οποίο, όπως υποδηλώνει και το όνομά τους, κόβει, σκίζει και ματώνει τα ηχεία με ένα μείγμα black 'n' roll, metalpunk και βρώμικο D-beat. Ο δίσκος ανοίγει με το Death Rock N' Roll. Έχει πολλά στοιχεία από τους Midnight και γενικότερα αυτή τη σκηνή. Βρώμικο, τρισάθλιο (με την καλή έννοια) και θανατερό rock n' roll. To ίδιο φυσικά ισχύει για το Chapel Of Bones που ακολουθεί. Ακούγονται λες και κάποιος ξέθαψε μια κασέτα από τα '80s και της έριξε πάνω της ένα ποτήρι φτηνής ρουμανικής μπύρας, αφήνοντάς τη να ξεραθεί στον ήλιο. Οι κιθάρες είναι γρήγορες και ανελέητες, το μπάσο έχει αυτόν τον γνώριμο, βρώμικο ήχο που σου χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι, και τα φωνητικά είναι μια μίξη από black'n'roll ουρλιαχτά και ομαδικά thrash gang vocals. Έχουν μια black metal αισθητική. Βέβαια κυρίως μου θύμισαν την σχολή της Ιαπωνίας, παρά τα συνηθισμένα Σκανδιναβικά ουρλιαχτά. Το εξώφυλλο του δίσκου ενισχύει αυτήν την ομοιότητα. Άλλωστε και εκείνοι ήταν heavy metal στην ψυχή. Το The Ancient Ones είναι κάπως πιο mid-tempo και σπασοσβέρκικο. Είναι ωραία αλλαγή ανάμεσα σε δύο αδυσώπητα κομμάτια. Το Night Of The Slicer είναι σίγουρα το πιο memorable κομμάτι του δίσκου, και υπεύθυνο για την ονοματοδοσία. Το κλείσιμο του είναι μακράν το highlight του δίσκου. Μέσα σε 8 κομμάτια μαχαιριές και κάτι λιγότερο από 24 λεπτά οι Slicer δίνουν μερικά πολύ ευχάριστα fix αδρεναλίνης. Κλείνω το μάτι σε τραγούδια όπως το One Way Ticket, Blackfire και My Heart Is Black. Σε μια εποχή που το metal πολλές φορές πνίγεται σε άψογα γυαλισμένες παραγωγές και άπειρη τεχνική, οι Slicer έρχονται να θυμίσουν τι σημαίνει πραγματική αλητεία. Αυτό το άλμπουμ δεν είναι για μεταξωτά αυτιά, δεν έχει δέκαλεπτα σόλο, αλλά είναι για ανθρώπους που αρέσκονται να κρατούν στο χέρι αμφιβόλλου ποιότητας αλκοόλ, να χτυπιούνται και να φωνάζουν στίχους που δεν θα πάρουν ποτέ Grammy.
Hailsteel - Raw Rapid Aggressive
Δικά μας παιδιά, από Αθήνα μεριά, οι Hailsteel με τον πρώτο και μοναδικό τους δίσκο, Raw Rapid Aggressive, που κυκλοφόρησε το 2022, μας προσφέρουν ακριβώς αυτό που υπόσχεται ο τίτλος. Ακατέργαστο, γρήγορο, νεανικό και επιθετικό heavy speed metal, όπως το δίδαξαν οι ιεροί προφήτες του είδους. Ο δίσκος ανοίγει με το ομότιτλο, Raw Rapid Aggressive. Εξαιρετικό βασικό riff και θεϊκό κλείσιμο. Breakdown, σολάρα, μπασάρα και χτίσιμο που οδηγεί στο απόλυτο payoff με την επιστροφή του βασικού riff. Ότι πιο γρήγορο και headbangable έχουν να επιδείξουν. Το Game Over από την άλλη έχει την καλύτερη και πιο ανθεμική ρεφραινάρα στο δίσκο. Υπάρχουν και σκόρπια hardcore στοιχεία, όπως ας πούμε στο Violence of Law, το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου και το Tanks in the Streets, όπως και πολύ punk σε ολόκληρο το δίσκο. Εδώ βλέπουμε και την προσθήκη λίγο πιο βαριών φωνητικών. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η εναλλαγή και θα την ήθελα συχνότερα στο μέλλον. Θα ήθελα επίσης λίγο πιο ψηλά τις κιθάρες στην παραγωγή. Πολλά leads χάνονται στο background, ενω οι συνθέσεις είναι φοβερές. Τα φωνητικά είναι λίγο ακατέργαστα αλλά speed/thrash είσαι. Άμα ψάχνεις micromanagement έχεις ήδη χάσει την μεγάλη εικόνα. Το Defenders United λογικά ΔΕΝ είναι κάποια αναφορά στους grit & grind Grizzlies των 2010s, στηρίζουμε σε κάθε περίπτωση όμως. Το Warrior of the Sea είναι ένα αρκετά mid tempo και επικό κομμάτι. Δίνει έμφαση στο RunningWildικό του ρεφραίν όπως και στη συνολική αισθητική και θέμα. Οριακά παράνομα εθιστικό riff, που έπρεπε να έρχεται με επισυναπτώμενο μήνυμα από το Υπουργείο Υγείας. Από τη θάλασσα παμε απευθείας στον αέρα με το Wings in the Sky. Το τελευταίο κομμάτι, με τίτλο Hailsteel, είναι ουσιαστικά ένα love letter στο heavy metal. Ασύλληπτα leads, ένα φοβερό βασικό riff που folkίζει και φέρνει σε pirate metal. Ένα είδος που προσωπικά δεν αναγνωρίζω σαν... είδος, αλλά damn it είναι τόσο χαρακτηριστικό και fun όσο δεν πάει. Το Maidenικό outro ολοκληρώνει το homage στη μουσική που μας ταχτάρισε στα γόνατα όταν τα spikes στα περικάρπια μας ήταν ακόμα ακίδες. Συνολικά, το πρώτο δείγμα των Hailsteel είναι ένα ωμό, νεανικό και ατίθασο metal. Battle jackets, τζιν 2 νούμερα μικρότερα και βουτιές στο πιτ με κίνδυνο ζωής.
Εισιτήρια για το Decibel Rebel Festival μπορούμε να προμηθευτούμε εδώ.
