«Οι National δεν ήταν ποτέ της μόδας, επομένως δε μπορούν να μείνουν κι εκτός μόδας», είναι τα λόγια του Bryce Dessner που έχω κρατήσει από τις εποχές που πρωτοδιάβαζα για εκείνους όταν άρχισα να τους ακούω. Το ωραίο με τους National είναι πως πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να παραμένουν στην επικαιρότητα χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώκουν, είτε με μια ταινία (Mistaken for Strangers) που αποτυπώνει με ειλικρίνεια και γλαφυρότητα τη φορτισμένη σχέση μεταξύ δύο αδερφών -όταν ο διάσημος πλέον Matt ζητά από τον μικρότερο Tom να έρθει ως «βοηθός» τους, σε ένα απ’ τα μεγάλα τους tour χωρίς να γνωρίζει τις προθέσεις του αδερφού του να κινηματογραφήσει την όλη εμπειρία-, είτε με ένα κάπως ανορθόδοξο και πολυσυζητημένο guest σε κομμάτι (βλ. Taylor Swift), αυτή η μπάντα καταλήγει να παραμένει διαχρονική και άκρως προσαρμοστική στις μεταλλάξεις του μουσικού χάρτη. Δεν αποτελούν ένα παράδειγμα μουσικών που ανακάλυψαν τη συνταγή της επιτυχίας, ούτε έβγαλαν κομμάτια με σκοπό να σκαρφαλώνουν στην κορυφή των charts, αλλά μέσα στα χρόνια κατάφεραν να διαμορφώσουν έναν ήχο τόσο μοναδικό και ολοδικό τους, που όταν άλλες μπάντες προσπάθησαν να τον αντιγράψουν, οι μουσικόφιλοι οδηγήθηκαν στον νεολογισμό «Νασιοναλίζει».
Τα άλμπουμ τους διαποτίζονται από το αίσθημα της απομόνωσης και της υπαρξιακής κρίσης. Μελαγχολικά κομμάτια συνθέτουν μικρογραφίες της καθημερινής ζωής του μέσου Αμερικανού πολίτη που αναζητά μια σκονισμένη αίσθηση ευτυχίας. Οι συνθέσεις των The National δεν καταπιάνονται συνήθως με κοινωνικές παθογένειες ή με σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Τα περισσότερα κομμάτια τους είναι όμως μια απτή παραδοχή αυτού του μικρού υπαρξιακού πόνου που μοιάζει σαν απαραίτητη προϋπόθεση του να είσαι άνθρωπος.
Mε αφορμή την κυκλοφορία-έκπληξη του 10ου studio άλμπουμ τους Laugh Track, το οποίο περιλαμβάνει υλικό που γράφτηκε παράλληλα με τον προκάτοχό του First Two Pages Of Frankenstein κάνουμε μια αναδρομή στη δισκογραφία του συγκροτήματος, εστιάζοντας στα 10 καλύτερα κομμάτια των The National του σήμερα. Η παρακάτω λίστα ρίχνει μια διερευνητική ματιά σε μια μπάντα που συνεχίζει να μας απασχολεί -και καλώς κάνει- εδώ και περίπου 20 χρόνια.
10. “Terrible Love” – High Violet (2010)
Δε θα μπορούσε να μην υπάρχει σε αυτή τη λίστα ένα κομμάτι που να μιλά για χωρισμό. Οι επίπονοι χωρισμοί στοιχίζουν, όλοι το ξέρουμε αυτό. Οι The National ίσως να το ξέρουν λίγο παραπάνω. Το opening track του High Violet, ενός από τους καλύτερους δίσκους τους, εξερευνά συναισθήματα λύπης, με τις κιθάρες να ανυψώνονται και να σαγηνεύουν. Ο σουρεαλισμός του στίχου “It’s a terrible love and I’m walking with spiders”, με τη σταδιακή συσσώρευση της ενέργειας κι απελευθέρωσής της σε ένα εξαιρετικό ρεφραίν οδηγεί σε μια εσωτερική κάθαρση κι αποτυπώνει την ιστορία που έχουν να διηγηθούν τα μέλη της μπάντας σχετικά με μια αποτυχημένη αγάπη, κάνοντας κάθε ακρόασή του όλο και πιο απολαυστική.
9. “Mistaken for Strangers” – Βoxer (2007)
Εδώ οι “Sad Dads” της αμερικάνικης indie, μας μιλούν για το πόσο άχαρα ενηλικιώθηκαν. Έχουν ανάγκη να ακουστούν για τις φιλίες που χάνουν ή θυσιάζονται καθώς τα χρόνια περνούν. Μολυσματικές συγχορδίες πλημμυρίζουν το κομμάτι με μια νευρική ενέργεια καθώς ο στίχος που θέλει τους ίδιους σου τους φίλους να μην σε αναγνωρίζουν, καρφιτσώνεται στο μυαλό σου.
8. “Pink Rabbits” – Trouble Will Find Me (2013)
Το κλείσιμο μιας επώδυνης σχέσης. Ο πόνος του αποχωρισμού. Η ανάγκη για επούλωση. Ένα κομμάτι αφιερωμένο στο τέλος. Στο τέλος που ψάχνει μια άλλη αρχή; Στους μπερδεμένους χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι θέλουν; Η αποτύπωση μιας συνθήκης αυτολύπησης, με ένα οξύμωρο χιούμορ (“I was a television version of a person with a broken heart”), είναι ένα κλασικό στιχουργικό μοτίβο τους.
7. “The System Only Dreams in Total Darkness” – Sleep Well Beast (2017)
Σε μια αλά-Joy Division ατμοσφαιρική σύνθεση, οι στίχοι ίσως είναι απ’ τους πιο εύστοχους που έχουν γραφτεί στην ιστορία αυτής της μπάντας. Μου προκαλούν μια σειρά συναισθημάτων, τόσο ανάμεικτων που δεν μπορώ ακριβώς να τα προσδιορίσω. Κάτι σε αυτό το κομμάτι, το καθιστά τόσο επίκαιρο και πολυδιάστατο. Τι ζούμε, πως ζούμε, γιατί ζούμε έτσι. Μας ενοχλεί ο ζόφος, αλλά δεν τον διώχνουμε, θέλουμε προσοχή και την εκμεταλλευόμαστε τόσο λαθεμένα όταν την έχουμε, παλεύουμε να μην πεθάνουμε μόνοι και καθημερινά «πεθαίνουμε» απ’ την έλλειψη οικειότητας. Δεν ανοιγόμαστε, δε μοιραζόμαστε, δεν μας αρέσει ή έχουμε πληγωθεί και δεν το θέλουμε πια. Κάπως σαν να μη μας σηκώνει πια η πραγματικότητα.
6. “Weird Goodbyes” ft. Bon Iver – First Two Pages of Frankenstein (2023)
Ένα απ’ τα highlights του φετινού άλμπουμ στη live εκδοχή του, αλλά και τουLaugh Track στη στουντιακή του πλέον εκδοχή. Η κινητήριος δύναμη του Justin Vernon, ή αλλιώς Bon Iver σε απόλυτη αρμονία με την κιθάρα του Dessner, πριν ο Berninger κάνει την εμφάνισή του σε ένα μελαγχολικό ρεφραίν. Μια επιτυχημένη πρόσμιξη των δυνατών σημείων των δύο πλευρών δημιουργεί ένα κομμάτι που αναβλύζει συναίσθημα. Η απόδειξη ότι οι The National δεν θα ξεπεραστούν ποτέ.
5. “Fake Empire” – Boxer (2007)
To τραγούδι αυτό δε γινόταν να μη βρίσκεται στα top 5. Είναι μια αλλιώτικη εκδοχή της μπάντας, μια ανθεμική μπαλάντα που περιέχει στίχους που εξερευνούν με ένα κυνισμό τον κίνδυνο αφανισμού από μια ψεύτικη, ιδεατή «αυτοκρατορία». Μια έξυπνη νύξη για την Αμερική και για μια γενιά που χάθηκε από την απάθεια, μιλώντας για τη ζοφερή πραγματικότητα μιας χώρας που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, κι έτσι η αναζήτηση της ασφάλειας μέσω της άρνησης φαίνεται πιο διαχειρίσιμη, καθώς το πολυπόθητο American dream καταλήγει για τους περισσότερους σε ένα αναπόδραστο φιάσκο. Το τραγούδι αυτό του 2007, χρησιμοποιήθηκε στο βίντεο της προεκλογικής εκστρατείας του μουσικόφιλου Obama, δίνοντας την ευκαιρία στον τέταρτο δίσκο της μπάντας, να συμπλεχθεί έντονα με το πολιτικό προσκήνιο της εποχής.
4. “Conversation 16” – High Violet (2010)
Θάμμενο στο τελευταίο μέρος του High Violet, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, αφηγείται τη συνήθεια και τη ρουτίνα σε μια μακροχρόνια σχέση και την ευαλωτότητα που αναδύεται από το μοίρασμα της ψυχής (“I figured out what we're missing I tell you miserable things after you are asleep”). Τα τεντωμένα τύμπανα του Devendorf δίνουν τη σκυτάλη σε έναν διαγωνισμό από πνευστά και synths που σιγά σιγά φανερώνουν τις αιχμηρές, σκοτεινές σκέψεις που ντύνουν τα φωνητικά του Berninger για μια κατάσταση που πλέον δεν αντέχει ("I was afraid, I'd eat your brains / Cause I'm evil"). Ένα απ’ τα πρώτα κομμάτια που άκουσα και που θέλω διακαώς κάποια στιγμή να απολαύσω live.
3. “Mr November” – Alligator (2005)
Η πιο σπάνια πτυχή των The National, αυτή που υπόγεια ασκεί κριτική στo θεσμό και στη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων, των προεδρικών εκλογών. Eδώ, βλέπουμε έναν πολιτικό-πρωταγωνιστή, κάποιον που κάποτε ήταν αγαπητός, προκαλούσε τον θαυμασμό και επαινούνταν για αυτό που όλοι υπέθεταν ότι ήταν κατάλληλος να προσφέρει -ένα λαμπρό μέλλον. Τώρα, όμως, αυτό το φανταστικό μέλλον δεν είναι παρά μια δηλητηριώδης νοσταλγία για αυτό που θα μπορούσε να συμβεί αλλά ποτέ δε συνέβη. Τύμπανα και κιθάρες ενώνονται πίσω απ’ την κορύφωση της φωνής για να δημιουργήσουν ένα τεταμένο ρεφραίν. Η προοικονομία του δυσοίωνου πολιτικού μέλλοντος της Αμερικής, σε ένα 4λεπτο.
2. “Slow Show” – Βoxer (2007)
Aυτό το κομμάτι κερδίζει επάξια τη δεύτερη θέση. Είναι ένα track που μου φαίνεται απλά συναρπαστικό. Μια μελέτη των αντιθέσεων: ανησυχία και ηδονή, απέχθεια και έρωτας. Μια εκτενής αναφορά στις απορριπτέες εκφράσεις αληθινής αγάπης στο πλαίσιο μιας ερωτικής σχέσης. Από τη μία η μελαγχολία της κιθάρας κι από την άλλη η γαλήνη του πιάνου συνθέτουν μια πανέμορφη δημιουργία. Βαθιά ειλικρινής κι αυθεντική η χροιά του Matt Berninger σε αυτό το κομμάτι, φωλιάζει στην ψυχή σου εξαλείφοντας κάθε αντανακλαστική εσωστρέφεια, η οποία δίνει τη θέση της στην απέριττη συνειδητοποίηση ότι όλα αφορούσαν πάντοτε αυτό το ένα άτομο.
1. “Bloodbuzz Ohio” – High Violet (2010)
Διαβάζοντας τα παρακάτω, θα καταλάβετε πως δεν υφίσταται κανένα κλισέ της πρωτιάς για την περίπτωση αυτού του κομματιού. Ακούγοντας αυτό το κομμάτι, νιώθεις πως ωριμάζει όλο και περισσότερο μέσα από κάθε σου ακρόαση. Εντυπωσιακά τύμπανα, απόλυτα εναρμονισμένα με την πολυεπίπεδη φωνή του Berninger και την τεταμένη κιθάρα τoυ Dessner, συνοδευόμενα από ήπιες κορυφώσεις ικανές ωστόσο να προκαλέσουν μια πρωτοφανή ανατριχίλα, καθώς μπερδεύονται με τις συγκλονιστικές σκέψεις που δημιουργούνται μέσα από τους στίχους. Αν μπορούσαμε να δώσουμε σε αυτό το ευρηματικό κομμάτι μια ακριβή περίληψη για την κυκλοφορία του τότε, αυτή θα ήταν «να ποιοι θέλουν να γίνουν οι National».
