Το τέταρτο άλμπουμ του Δημήτρη Αρώνη γεννά ζεστασιά, ζωντανές εικόνες και οικεία συναισθήματα και καθώς διαρκεί μόλις 33 λεπτά ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις», γράφαμε πέρσι για το Gimme a Hand. Τα τραγούδια του άλμπουμ, που μετρά λιγότερο από μισό χρόνο ζωής, θα ακουστούν ξανά ζωντανά αυτή την Πέμπτη 14 Μαρτίου στο Temple, όπου ο Moa Bones θα μοιραστεί τη σκηνή με τους MOb και τους Page of Cups, οπότε με την ευκαιρία -και μιας και έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μας κουβέντα- ζητήσαμε από τον δημιουργό του να μας μιλήσει αναλυτικά για το κάθε κομμάτι. Κι εκείνος, με κάποιο τρόπο, κατάφερε να χωρέσει στις απαντήσεις του από δυστοπίες μέχρι θάλασσες και από Bowie μέχρι Πυξ Λαξ.
1. "Inevitable"
Αναπόφευκτο. Όπως η κίνηση στην πρωινή Αθήνα, η Κυριακάτικη βόλτα με ηλιόλουστο καιρό, ο εμετός μετά απο 10 σφηνάκια ρούμι. Αναπόφευκτο όπως και ο ίδιος ο θάνατος. Μπουμ δεν το περίμενες. Ντάξει μωρέ πως κάνεις έτσι, σου προσφέρει κάτι το να φοβάσαι το θάνατο; Γιαυτό σου λέω, πάρε βαθιά ανασούλα, χαλάρωσε και άσε τη μουσική να σε ταξιδέψει. Άκου το "Inevitable" πως ξεκινά, με τις κουλ κιθάρες του, το μερακλίδικο rhythm section, τη φωνή που φτύνει ρίμες για την Μποκοτά της Ευρώπης, Ελλαδάρα αρρώστια πόρωσε μας. Ε ναι δηλαδή, τι άλλο θες; Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Νιώθεις μόνος κι αβοήθητος; Δεν είσαι. Υπάρχουν κι άλλοι μόνοι και αβοήθητοι που περιμένουν την παρέα σου. Τι; Θες να ακούσεις και τα επόμενα; Φύγαμε.
2. "Nocturnal"
Ωπα τι έχουμε εδώ! Είδες που βιάστηκες; Νόμιζες θα πάει όλος ο δίσκος σε παρόμοιο στυλ. Όπως τα κανονικά άλμπουμ δηλαδή. Όχι φίλε μου, αυτό δεν είναι κανονικό άλμπουμ. Δεν το λέω θετικά ή αρνητικά. Είναι απλώς αυτό που είναι. Υπαρξιακό άλμπουμ ηχογραφημένο στη δυστοπική Αθήνα κοιτώντας πάντα προς τον ορίζοντα της θάλασσας. Όπως καταλαβαίνεις δε γινόταν παρά να είναι ένα rollercoaster απο ήχους, μελωδίες και συναισθήματα. Το "Νocturnal" ας πούμε είναι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Αν σε γοητεύει τότε μέσα σου ζει ένας καταπιεσμένος Ινδιάνος που αδημονεί να τρέξει ελεύθερος στα λιβάδια. Αν όχι προχωράω στο επόμενο.
3. "Monster"
Τερατώδης τίτλος αλλά μη φοβάσαι τίποτα. Βλέπω κουνιέσαι, σ' αρέσει το σπιντάτο indie rock ε. Χαμός γίνεται. Ωπ ωπ άκου εδώ, αλλαγάρα ε; Δεν το περίμενες. Και μένα μ'αρέσουν τα μελωδικά ζουρλοrefrain, είμαι και οριακά millenial, έφαγα τα 90s και 00s με το κουτάλι. Βέβαια είναι αλήθεια ότι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στα 60s και τα 70s.
4. "Virus"
Ορίστε πάρε και την Οδύσσεια μου. Σύνθια, ντραμασίνια, κιθάρες, ντραμς, βιολιά, μπάσα όλων των ειδών, τα γάμησα όλα δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Αχ μη με ρωτάς για τους στίχους, άκουσε τους, βρες τους, διάβασε τους, ταξίδεψε. Το "Virus" είναι το δεύτερο μου αγαπημένο να ξέρεις, πως να το πω, μου προκαλεί κοσμογονική ονείρωξη. Ίσως αν το τραγούδαγε ο Bowie να εκτοξευόταν σε άλλο γαλαξία. Βέβαια αν το τραγούδαγε ο Bowie, αυτομάτως θα σήμαινε ότι ζει ακόμη και θα τον είχα γνωρίσει και θα είχε δεχτεί να το πει άρα θα 'πιανα την καλή και θα σηκωνόμουν να φύγω απ΄την κωλοΕλλαδίτσα με το φανταστικό ήλιο.
5. "DIsehmbarkaytio"
All passengers with destination to xxxx, get ready for:
6. "Let Em Go"
Νάτα μας, γνώριμα pop folk μονοπάτια. Ξέρω είχες αρχίσει ν' ανησυχείς για μένα και τις μουσικές μου περιπλανήσεις. Να σου πω κάτι, καλά είχες κάνει. Δεν είμαι μουσικό κουτί να με κουρδίζεις να παίζω τη μουσική που περιμένεις. Θα φας τα μούτρα σου έτσι στο λέω. Ωστόσο εννοείται με νοιάζει να σε αγγίζουν τα τραγούδια που φτιάχνω. Άσε που για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω. Τέλοσπάντων ό,τι κι αν είναι αυτό που σε ταλαιπωρεί άστο να πάει στο διάολο, η ζωή έχει απ'όλα κι αυτή είναι η άγρια όμορφιά της.
7. "Nowhere Land"
Σήμερα δε θα πιω, αύριο θα φύγω, θα σ' αγαπώ για πάντα.
Τι'ναι πάλι τούτο. Θα σου πω εγώ τι είναι. Είναι τα τρία ψέματα της χώρας του πουθενά. Θες να σου πω κι ένα μυστικό; Η χώρα αυτή υπάρχει. Αμέ αμέ. Αλλά για να υπάρξει προϋποθέτει να θες να τη δεις. Αν θες τότε όχι μόνο θα τη δεις, αλλά και cumbia θα χορέψεις, και το φεγγάρι θα δεις να φασώνεται με τον ήλιο σε σκούρο μωβ ουρανό, μη σου πω ότι θα ερωτευτείς μέχρι και μονοκύτταρο οργανισμό. Και κάπως έτσι θα χάσεις το πλοίο καναδυό δέκα φόρες.
8. "Younger Bones"
Αυτό εδώ είναι να κλείνεις τα μάτια και να πετάς στο όνειρο σαν το Φροίξο και την Έλλη. Άκου τα αιθέρια βιολάκια με τα μαντολινάκια αγκαλιά. Ντάξει δεν ξέρω αν αυτό το ταξίδι θα καταλήξει στην αγκαλιά του Ποσειδώνα ή στην Κολχίδα πάντως το τραγούδι το έγραψε ο Βάνιας ο Απέργης οπότε ίσως εκείνος γνωρίζει καλύτερα.
9. "This Long Dusty Road"
Θυμάσαι που σου λεγα για το δεύτερο μου αγαπημένο το "Virus"; Ιδού λοιπόν το πρώτο αγαπημένο μου, αυτός ο μακρύς σκονισμένος δρόμος... Πωπω χάλια ακούγεται στα ελληνικά. Μη γελάς ρε. Το κομμάτι γαμάει δε θέλω μαλακίες. Αν έχεις καρδιά άκουσε το, θα σου μιλήσει τώρα που νιώθεις μόνος κι αβοήθητος. Να θυμάσαι όμως, υπάρχουν κι άλλοι μόνοι κι αβοήθητοι που περιμένουν τη συντροφιά σου.
Ο Moa Bones εμφανίζεται την Πέμπτη 14 Μαρτίου στο Temple, μαζί με τους MOb και τους Page Of Cups. Περισσότερα εδώ.
