Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το όνομα του Δημήτρη Αρώνη εμφανίζεται στα μουσικά πράγματα εδώ και μια 20ετία. Τραγουδοποιός, πολυοργανίστας, παραγωγός, μας συστήθηκε ως τραγουδιστής και κιθαρίστας των Modrec (τους θυμάστε), μέχρι να βαφτιστεί στα mid-00s Moa Bones (ναι, από το πτηνό είναι εμπνευσμένο το όνομα, όπως και το merch) και να ξεκινήσει μια δημιουργική περιπλάνηση από την indie folk και την εναλλακτική pop/rock, μέχρι την electronica, γράφοντας πιασάρικες συνθέσεις που σε κάθε περίπτωση αντανακλούν μια γοητευτική μποέμ προσωπικότητα, χαρακτηριστικό που τον έκανε, αν μη τι άλλο, να ξεχωρίσει στη σκηνή.
Μετά από τρία άλμπουμ (με τελευταία το Spun του 2015 και το soundtrack του Love's End του 2020), πολλές συναυλίες, ακόμα περισσότερες κραιπάλες, ταξίδια, περιοδείες, ένα kudos από τον Παπακαλιάτη (που συμπεριέλαβε το "Hey" στο Maestro) και μια εμφάνιση στην Αγγλικανική εκκλησία το 2019, που τον οδήγησε να περάσει από την americana στον ηλεκτρονικό ήχο, ο Moa Bones επιστρέφει φέτος με νέο άλμπουμ (αναμένεται τον Σεπτέμβριο, με τίτλο Gimme A Hand, και όντως στην παραγωγή του έχουν βάλει το χεράκι τους ουκ ολίγοι μουσικοί από την αφρόκρεμα της εναλλακτικής αθηναϊκής σκηνής), ενώ την Παρασκευή 19 Μαΐου ανεβαίνει στη σκηνή του Piraeus Club Academy με φουλ όρεξη και full band (Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, Στέλιος Προβής, Γιώργος Καπής, Δάφνη Λάζου).
Με αφορμή όλα αυτά, «την πέσαμε» στον Δημήτρη με μια δεκαριά ερωτήσεις και, όπως ήταν αναμενόμενο, μας απάντησε από καρδιάς, με λυρισμό και έξω από τα δόντια.
Πριν σκεφτώ τι ερωτήσεις ήθελα να σου κάνω, μπήκα στο Instagram σου. Είδα κυρίως music promo, αλλά και κιθάρες, θάλασσες, χαμόγελα, πράσινο, το φως του ήλιου, τον ουρανό με τ' άστρα. Θα 'λεγες πως αυτά συνοψίζουν την ύπαρξή σου;
Αμέ! Αυτά, όπως και διάφορα άλλα που δεν υπάρχουν στο insta μου. Νομίζω η φυσιολατρεία μου κάνει τόσο μπαμ που καμιά φορά κοιτάω το προφιλ μου και αναρωτιέμαι αν είναι μουσικό ή ταξιδιωτικός οδηγός με παρωχημένες καρτ ποστάλ. Τι να πω, θα πω το ευνόητο ότι η φύση είναι θεραπευτική για τον άνθρωπο της πόλης κι εν γένει ευεργετική. Ελευθερώνει το πνεύμα και ηρεμεί την ψυχή. Ωστόσο για να το καταλάβει κανείς, χρειάζεται να μείνει στη φύση κάποιο καιρό. Να το βιώσει, με τις αισθήσεις ορθάνοιχτες, πράγμα που αναπόφευκτα στη φύση συμβαίνει.
https://www.instagram.com/p/CFjqz11AZwZ/
"Virus". Έκανες comeback (2 χρόνια μετά του soundtrack The End of Love και 8 χρόνια μετά το Spun) με έναν τίτλο προφανή ίσως (σε έναν μετα-πανδημικό κόσμο) αλλά με αρκετά διαφορετικό ήχο. Κάποιοι είπαν «ψυχεδέλεια», άλλοι το είπαν Moby. Εσύ πώς περιγράφεις το track και τι το ενέπνευσε, ποια είναι η ιστορία του;
Είτε ψυχεδέλεια, είτε Moby χαίρομαι για τους χαρακτηρισμούς, μου φαίνονται καλοπροαίρετοι και είναι ευπρόσδεκτοι. Ο καθένας μας εξάλλου ερμηνεύει κάτι που ακούει σύμφωνα με τις μουσικές του προσλαμβάνουσες. Το "Virus" για μένα είναι ένα τραγούδι που συνδυάζει πολλά στοιχεία απο μουσικές που με έχουν σημαδέψει και ίσως γιαυτό αποπνέει ένα ρετροφουτουριστικό χαρακτήρα. Είναι η μικρή μου Oδύσσεια. Δημιουργήθηκε απ'την ανάγκη να ταξιδέψω μακριά απ'την πραγματικότητα των lockdown, στα πέρατα του κόσμου και στα βάθη της ψυχής μέσω της μουσικής, με δίψα άσβεστη και απορία ζωντανή. Είναι ένα υπαρξιακό τραγούδι. Άλλο ένα, δηλαδή.
Πες μου τρία key tracks του Moa Bones που θα έπρεπε να ακούσει κάποιος που δεν έχει ακούσει κάτι δικό σου ποτέ.
Επειδή βασανίζομαι 10 λεπτά να στριμώξω τρία, αν μου επιτρέπεις θα πω πέντε:
"Take it all away", "Fists Of Love", "Long For A Change" απ'τα προηγούμενα άλμπουμ.
"Virus" και "This Long Dusty Road" απ'το επερχόμενο άλμπουμ.
Κλείνεις τα μάτια, σκέφτεσαι όλα όσα έχουν συμβεί από το 2011 που βγήκε το "Aquarelles" μέχρι σήμερα. Δώσε μου 5 έντονες στιγμές (όχι απαραιτήτως ευτυχίας και όχι απαραιτήτως μουσικές).
Οι ατέρμονες κραιπάλες του 2011 στην Αθήνα γνωστές και ως «τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων».
Τη μέρα που βούτηξα τη βαφτιστήρα μου στο απέραντο γαλάζιο της Αμοργού.
8 Οκτωβρίου, καταδίκη της Χρυσής Αυγής, στο δρόμο με φίλους, επιτέλους ένα διάχυτο αίσθημα δικαίωσης μετά απο μια πολύπαθη δεκαετία.
https://www.instagram.com/p/CGE9beBgEqV/
Lockdown 21-22, απελπισία και ζόφος.
Upfestival Κουφονήσι 2014, έπος τριήμερο φεστιβάλ, ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχει μαγεία εκεί έξω . Ευχαριστώ απο καρδιάς το συνοδοιπόρο Βαγγέλη Μόσχο που κατάφερε να στήσει το prefest live στο Sorokos bar κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα.
Πόσο διαφορετική περίμενες την εξέλιξή σου / τη ζωή σου το 2011 που βγήκε ο πρώτος σου δίσκος; Έγιναν πραγματικότητα κάποια από τα πράγματα που ήθελες / ήλπιζες τότε;
Πολλές εικόνες που έχω φτιάξει κατά καιρούς για το μέλλον μου έχουν διαψευστεί πανηγυρικά. Εντάξει μερικά πράγματα έγιναν πραγματικότητα, άλλα πήγαν περίπατο, νέα απρόβλεπτα αναδύθηκαν. Κυρίως τώρα θέλω να βρίσκομαι στο παρόν με ανθρώπους που αγαπιόμαστε και σε μέρη που νιώθω όμορφα, δημιουργικά και λειτουργικά. Και είμαι ευγνώμων γιατί αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν στη ζωή μου. Έχω όνειρα και για το μέλλον, ωστόσο η ζωή είναι απρόβλεπτη και περιπετειώδης, αυτή είν' η χάρη της και μ' αυτή τη χάρη συνεχίζω το ταξίδι.
Ελληνικό αγγλόφωνο: τι μπορεί ρεαλιστικά να περιμένει ένας Έλληνας καλλιτέχνης / μια ελληνική μπάντα με tag "Greek indie"; Είναι καταδικασμένη να έχει μια ζωή «πρωινή δουλειά» και να παίζει live μπροστά στους ίδιους 300 που στηρίζουν την σκηνή; Είναι άπιαστο όνειρο το εξωτερικό και τα διεθνή φεστιβάλ;
Η Ελλάδα σίγουρα δεν είναι τόπος που το αγγλόφωνο indie ευδοκιμεί επομένως το να ισχυριστεί κάποιος «θα ζήσω απ'το αγγλόφωνο indie στην Ελλάδα» μου φαίνεται ψιλοθεοπάλαβο. Όπως το να πει ότι θα ζήσω απ'το αγγλόφωνο indie στην Ελλάδα, αλλά επειδή τον πρώτο καιρό δε θα με ζει, ας πιάσω και μια πρωινή δουλειά και βλέπουμε. Πρωινή δουλειά και μουσική δύσκολος συνδυασμός, συνήθως αποβαίνει μοιραίος σε βάρος της μουσικής ή του ύπνου. Θεωρώ πως είναι ωφέλιμο όταν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, να βρίσκεις τη σωστή ερώτηση. Είναι μια διαδικασία που μερικές φορές χρειάζεται καιρό μέχρι να ωριμάσει το ερώτημα. Όταν αναδύεται, έχει κι αυτό πια μεταλλαχθεί μαζί με σένα μέχρι να συναντηθείτε. Απ'τη δικιά μου εμπειρία, δε γίνεται να φτάσεις στη σωστή ερώτηση χωρίς βαθιές απορίες. Ταυτίζομαι πολύ με τα λόγια του Κρισναμούρτι «όταν η ερώτηση είναι πολύ βαθιά, δε χρειάζεται καν να απαντηθεί γιατί εμπεριέχει ταυτόχρονα και την απάντηση». Ας πούμε απ'το να σκεφτώ «πώς θα ζήσω απ'το indie στην Ελλάδα», ίσως ακούγεται πιο λογικό να αναρωτηθώ «πώς θα ζήσω απ'τη μουσική στην Ελλάδα» γιατί διευρύνει αυτομάτως το πεδίο των ευκαιριών. Αν πάλι δε με αφορά το ερώτημα, ίσως το «τι σημαίνει η μουσική για μένα;» να'ναι μια καλή αρχή. Κάποιες φορές έρχεται η δράση να δώσει την απάντηση πριν καν προλάβεις να θέσεις τα ερωτήματα. Σα να περνά τρένο από μπροστά σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και εκεί που χαλαρώνεις μασουλώντας ένα πιτόγυρο, ξαφνικά αρπάζεσαι απ'το τελευταίο βαγόνι και χρόνια αργότερα αναρωτιέσαι πως βρέθηκες στο σημείο που είσαι τώρα.
Έχοντας πει όλα αυτά πάντως, άπιαστο όνειρο δε θεωρώ όυτε τα φεστιβάλ, ούτε το εξωτερικό. Προαπαιτεί όμως συνέπεια, μόχθο και λίγη τύχη πάντα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ απ'τους ανθρώπους που γνωρίζω και το κάνουν με επιτυχία.
Κάτι που άκουσες / διάβασες / είδες τελευταία και σου πήρε το κεφάλι;
Έχω διαβάσει την Άνοδο της Ασημαντότητας του Κορνήλιου Καστοριάδη τρεις φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Καλά έχει πάει αυτό. Απ'την άλλη, δεν έχω δει κάτι που να μ'έχει συνεπάρει μάλλον γιατί δε βλέπω σχεδόν τίποτα τελευταία. Άκουσα όμως το τελευταίο άλμπουμ της Little Simz No Thank You κι όταν τελείωσε το έβαλα ξανά, ωστόσο δεν το χόρτασα και το άκουσα ξανά μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει τόσο, που ακόμα το ακούω.
Ποιο είναι το όνειρο; Μετά τα όσα έχουμε περάσει συλλογικά τελευταία (και ενόψει πολιτικής αναμπουμπούλας στη χώρα), αυτοπροσδιορίζεσαι ως αισιόδοξος, πεσιμιστής, κυνικός ή ονειροπόλος;
Το όνειρο μου είναι η κοινωνική μεταμόρφωση, για πολλούς ουτοπία. Οραματίζομαι τους ανθρώπους ελεύθερους σε μια κοινωνία αυτόνομη, δίκαιη, δημιουργική κ.ο.κ. Πλάι σε αυτό το όνειρο ζει και αναπνέει η ζωντανή πραγματικότητα. Μου είναι χρήσιμο να προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι και να ερμηνεύω την πραγματικότητα γύρω μου με τα μέσα που έχω, χωρίς όμως να ξεχνώ την αγαπημένη μου ουτοπία... Όσο για τον αυτοπροσδιορισμό μου, προτιμώ να μιλήσουν οι πράξεις μου για μένα. Ζουν μέσα μου διάφορα πράματα που προσπαθώ να διαχειριστώ με τέτοιο τρόπο ώστε η έκφραση τους να ωφελεί εμένα και τους γύρω μου ή τουλάχιστον να μη βλάπτουν. Και υπάρχουν και οι στιγμές που τα σκατώνω.
Τώρα γι'αυτό που ζούμε στην Ελλάδα, αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι απ'τον πολυπαραγοντισμό του πράματος θεωρώ σοβαρά προβλήματα την ακαλλιεργησία, το «ιδιωτεύειν», την απουσία απ'τα κοινά. Βέβαια δε μου φαίνεται αποτελεσματικό να πιστεύει κανείς ότι η συμμετοχή στα κοινά εξαντλείται με την ψήφο κάθε 4 χρόνια. Η κοινωνία είναι μια συνεχής καθημερινή διεργασία. Το δικαίωμα της ψήφου προφανώς και είναι πολύτιμο κεκτημένο, ωστόσο το είδος του πολιτεύματος πέρα απ'τη μέρα των εκλογών καθορίζεται κι απ'το τι συμβαίνει στη διάρκεια μιας τετραετίας ανάμεσα στις εκλογές. Από αυτά που καταλαβαίνω, νομίζω ότι όποιοι επικαλούνται συχνότερα τα δημοκρατικά κεκτημένα είναι συνήθως αυτοί που φροντίζουν να ασελγούν πάνω τους με κάθε τρόπο. Που δε θέλουν να προχωρήσουν στο ουσιώδες. Και το ουσιώδες κατ'εμέ είναι το εξής: με εχέγγυο τα δημοκρατικά κεκτημένα, να καλλιεργούμε τον δρόμο προς την αυτονομία. Εκτιμώ πολύ τα μικρά βήματα όμως πιστεύω και στα μεγάλα συλλογικά άλματα. Τα αντιλαμβάνομαι ως δύο καταστάσεις αλληλοτροφοδοτούμενες.
https://www.instagram.com/p/Cr51fCHouV4/
Από τα ονόματα που έχουν ανακοινωθεί φέτος στα καλοκαιρινά φεστιβάλ υπάρχει κάποιο που ανυπομονείς πάρα πολύ να δεις και αν ναι, ποιο και γιατί.
Wu-Tang Clan γιατί αν όχι τώρα, πότε.
Idles που δίνουν πόνο στα live.
IAMDDB γιατί μ' αρέσει πολύ.
Viagra Boys γιατί έτσι.
Σε ένα από τα πρώτα σου live στο six d.o.g.s. το 2012, είχες στρώσει χαλιά, είχες βάλει λουλούδια, είχες ανάψει κεριά. Να περιμένουμε κάποιο ασυνήθιστο σκηνικό την Παρασκευή 19 Μαΐου στο Piraeus Club Academy ή θα κερδίσει ο μινιμαλισμός;
Θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να προσφέρουμε ένα live με συναίσθημα και ηλεκτρισμό. Κοινώς να ιδρώσουμε τη φανέλα, με την ελπίδα ότι θα περάσουμε όλοι καλά.
Ο Moa Bones έρχεται με την μπάντα του την Παρασκευή 19 Μαΐου στο Piraeus Club Academy. Τη συναυλία θα ανοίξει ο Pelion Rivers. Περισσότερα εδώ.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Κανελλόπουλος
