Μάρκος Χαϊδεμένος – The Day After (Markos Chaidemenos)
Δεν είναι παρά λίγες μέρες απ’ την παρουσίαση του νέου του δίσκου με τίτλο “The Day After”, όπου ο πιανίστας Μάρκος Χαϊδεμένος επιστρέφει δισκογραφικά (σε άυλο για την ώρα περιβάλλον) τρία χρόνια μετά από το πολύ όμορφο σε εξώφυλλο και περιεχόμενο “Caravan” με τους Καρούτζο και Κωστόπουλο. Επτά συνθέσεις, σε Glasper/ Mehldau περιβάλλον, με τους Γρηγόρη Θεοδωρίδη (μπάσο) και Παναγιώτη Κωστόπουλο (ντραμς) να συμπράττουν, με μετρημένους διασκελισμούς, «σωστές» κορυφώσεις μα και μελωδικούς συσχετισμούς που μαρτυρούν, ανάμεσα στα κοψίματα, πως εδώ δεν έχουμε μονάχα να κάνουμε με τεχνίτη αλλά και δημιουργό.
ΓΙΑΝ ΒΑΝ Αγγελόπουλος/Φώτης Σιώτας – ΒΚΧΣ (Jan Van De Engel)
Βρόμιος, Πενθέας, Τειρεσίας, Σιωπή, Κιθαιρώνας, Αγαύη, Χορός, Κάδμος, Τα Τύμπανα, Αλγώ. Ηχογράφηση στο Οινοποιείο Σκλάβου το Μάη του 2023, ένα τζαμάρισμα φτιαγμένο για το ομότιτλο φεστιβάλ ΒΚΧΣ του 2024, με υλικό την τραγωδία του Ευριπίδη και αποσπάσματα της μετάφρασης του Χειμωνά. Κι αν η παραδοσιακή ελληνική δισκογραφία θα οδηγούσε αυτή την πρώτη ύλη σε άλλες ατραπούς, σε αυτήν την περίπτωση, με κρουστά, σύνθια κι ηλεκτρονικά εφέ, έχουμε ακομπλεξάριστο μπιτάτο χαμό, μα και έγχορδες περιδινήσεις. Μιας και πιάσαμε το Χειμωνά, εδώ το δίδυμο ενόσω «βαράει» συντάσσεται τρόπον τινά με το φινάλε στο «Μυθιστόρημα» (εκδ. Κέδρος): «Κοιτάζει το στόμα του Τ για να μαντέψει τον σκοπό. Αλλά δεν μπορεί και μονάχα όταν παύει ο Τ παύει κι αυτή κι ύστερα αρχίζουν πάλι κι ευτυχισμένη η Μαργαρίτα προσπαθεί να ταιριάσει την φωνή της με την φωνή του Τ κι οι άγριες φωνές τους.»
Orr Project – Infinite Transition (Orr Project)
Κινεί την περιέργεια αυτό το μουσικό project εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ούρσουλα Λε Γκεν, «Στην Άλλη Πλευρά του Ονείρου» (εκδ. Αίολος). Lofi lockdown υλικό, με το single “All Blue” να έχει κάνει διαδικτυακή πρεμιέρα, και με το δελτίο τύπου να προμηνύει πως θα πρόκειται για ένα δίσκο τεσσάρων κομματιών συν επτά ορχηστρικών. Ο Δημήτρης Μούτσιος (το ½ των Loop Vertigo) είναι ο ιθύνων νους, ο Αλέξης Σταυρόπουλος (το άλλο ½) στα ντραμς και οι Μιχάλης Βρέττας, Λόλα Γιαννοπούλου και Αλέξανδρος Χρυσοστομίδης στις φωνές. Μιας και έχουμε ένα μίνιμουμ δείγμα, να πούμε πως ενώ διαβάζουμε ισχυρισμούς περί Brian Eno και Robert Wyatt, στα “Unbox” και “All Blue” ακούμε κυρίως τον δεύτερο, σε πιο εύληπτο ‘80s pop περιβάλλον, παρά σε art rock πειραματισμούς. Αναμένουμε τη συνολική εικόνα.
Sokratis Votskos Quartet – Pajko, Fire In The Forest On The Mountain (FWF Records)
Καλή η παρέα σε αυτό το κουαρτέτο. Κώστας Αναστασιάδης / Γιώργος Κλούντζος – Χρυσίδης (ντραμς), Λέανδρος Πασιάς (πιάνο) , Βαγγέλης Βραχνός (μπάσο) και Σωκράτης Βότσκος (σοπράνο σαξόφωνο, μπάσο κλαρινέτο, συνθέσεις). Είναι απόλυτα ξεκάθαρος στα ταιριάσματα των Coltrane/Shorter, στις αφιερώσεις (βλ. Balkan Riff(For Milcho Leviev) / Here’s To Oghene Kologbo), στις αρμένικες εισροές. Αφήνεται στις μνήμες και ο χειρισμός πείθει πως υπάρχει όλη η καλή θέληση, το μεράκι και η αποφασιστικότητα προς το σημείο που «πρέπει» να φτάσει η jazz του Βότσκου, στο πλαίσιο των καθαρά αυτόφωτων εξιστορήσεων (ενδοσκοπεί ορθώς στο φινάλε). Άλλωστε, στην (χάριν ευκολίας για τη συζήτηση) post-Coltrane spiritual οριοθέτηση, θα είναι τελικά τα ψήγματα προσωποκεντρικών εφοδίων των εκάστοτε μουσικών που θα κάνουν την όποια διαφορά, οπότε κάθε πιστοποιητικό εντοπιότητας και κάθε εμπειρική τριβή, μόνο προοδευτικό κέρδος αποδεικνύονται. Χάρης Π (Kolida Bado) στην παραγωγή.
Nikos Chatzitsakos – Tiny Big Band 2 (Nikos Chatzitsakos)
Δύο χρόνια μετά την πρώτη παραγωγή του project, ο Χατζητσάκος επιστρέφει με jazz/Broadway standards με στόχο το συνδυασμό της «ζεστασιάς του μικρού τζαζ συνόλου με τη δυναμική ενέργεια μιας big band». Alexandria DeWalt (φωνή), Joey Curreri (τρομπέτα), Eleni Ermina Sofou (φωνητικά), Robert MacVega Dowda (κορνέτα), Salim Charvet (άλτο), Art Baden (τενόρο), Armando Vergara (τρομπόνι), Gabriel Kekrutman (βαρύτονο), Wilfie Williams (πιάνο) και Samuel Bolduc (ντραμς), πλαισιώνουν τον κοντραμπασίστα στη συνταγή που δε χάνει. Είναι από τις περιπτώσεις που απαντούν στο διάλογο περί επίμονης ανάγκης συγχρονισμού με μια στείρα παιξιματική νεωτερικότητα και την εκάστοτε κενή πρωτοπορία της “jazz του σήμερα”. Υπό την έννοια πως αν η διαχείριση του κλασσικού καταλόγου ξεδιπλώνεται σωστά, πόσο λάθος να πάνε τα πράγματα όταν καταπιάνεσαι με το “The Windmills of Your Mind”;
