H Ναταλία Πετρίτη δεν μπορεί να διαλέξει εύκολα αλλά για ένα FOMO είναι σίγουρη
Δυο χρόνια εκκωφαντικής σιγής έσπασαν επιτέλους το φετινό καλοκαίρι, με τα φεστιβάλ και τις συναυλίες να επιστρέφουν επιτέλους στη ζωή μας. Πράγμα καθόλου αυτονόητο, αν λάβουμε υπόψη τις δυσκολίες των τελευταίων ετών, υγειονομικές και οικονομικές, αλλά και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα το δίχως δυστοπική. Κι όμως το μουσικό μενού για φέτος τα είχε πραγματικά όλα: την επιστροφή ιερών τεράτων με τα οποία μεγαλώσαμε, πιονέρους της ηλεκτρονικής, μπαμπάδες της pop και αθυρόστομους post punk νεολαίους που γράφουν μουσική για τη γενιά δίχως μέλλον.
Είναι πραγματικά αδύνατο να ξεχωρίσουμε ποια ήταν η κορυφαία συναυλία των τελευταίων μηνών, το σίγουρο είναι όμως ότι το 2022 υπήρξε γενναιόδωρο προς όσους ανθρώπους επιλέγουμε τη μουσική ως βασικό μέσο διαφυγής μας από την πραγματικότητα. Έτσι, στα προσωπικά αγαπημένα για το 2022 πρέπει σίγουρα να αναφερθούν οι αγαπημένοι Pet Shop Boys, ένας συγκλονιστικός Nick Cave, οι King Gizzard and the Lizard Wizard που δεν πτοήθηκαν να εμφανιστούν ακόμη και χωρίς drummer, αλλά και οι Fontaines D.C. που απέδειξαν γιατί είναι μια από τις κορυφαίες νέες μπάντες αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Ακόμη δύο από τις πλέον feelgood εμφανίσεις δεν είναι άλλες από αυτές των Sleaford Mods και των Viagra Boys, που τα κατάφεραν επιτέλους να μας επισκεφθούν, ενώ χαραγμένη στη μνήμη θα μείνει και η σκοτεινή ιεροτελεστία των Autechre στο Ηρώδειο.
Τέλος, άξιο αναφοράς είναι και το FOMO που βιώθηκε για μια εμφάνιση που τελικά δεν παρακολούθησα: αυτή των Tropical Fuck Storm στο Plisskën, που, αν διαβάζει, please ας τους ξαναφέρει!
Ο Άγγελος Κλειτσίκας κρατάει τους Tropical Fuck Storm στο Tunnel Stage του Plisskën Festival κι αφήνει τους άλλους να ψάχνουν στα καπνογόνα
Με κάποιο μαγικό (ή και απόλυτα φυσικό) τρόπο καταφέραμε φέτος στην Ελλάδα να μετατρέψουμε (και) το ζήτημα των συναυλιών και των μουσικών φεστιβάλ σε ένα τοξικό θέμα συζήτησης στο μικροκοσμικό, ψηφιακό μας καφενείο. Υπενθυμίζω – γιατί ξεχνιέται λίγο - πως αυτό συνέβη μετά από δύο χρόνια απραγίας, όπου όλοι υποτίθεται περιμέναμε την επιστροφή της συναυλιακής ηδονής κατά το καλοκαίρι της αγάπης (γελάω).
Είναι ταιριαστό που τελικά την σπουδαιότερη συναυλία στην Αθήνα για φέτος (και όχι μόνο θα πω κάπου εδώ) την έδωσε ένα group που δεν υπήρχε ως αναφορά όχι μόνο σε όλους αυτούς τους χάρτες περί πολυαναμενόμενων live εμφανίσεων στην χώρα μας, αλλά ούτε καν στην αφίσα του ίδιου του φεστιβάλ, και φυσικά συζητήθηκε μετέπειτα μόνο από αυτούς τους μερικούς δεκάδες που είχαν την τύχη να την απολαύσουν. Το στοιχείο της έκπληξης, το αίσθημα ολοκληρωτικής παράδοσης, η τηλεπαθητική συλλογικότητα της πράξης και η ξεχασμένη αυθεντικότητα που μας χάρισαν οι Tropical Fuck Storm εσωκλείει όλη την ουσία του τι ένιωθα πως μου έλειπε και αναζητούσα να ξαναβρώ στην live εμπειρία. Είναι από εκείνες τις οριακές στιγμές της ζωής που χαράζονται στο βιωματικό χρόνο και επιστρέφεις ξανά και ξανά εκεί για να νιώσεις πως κυλάει πηχτό το αίμα στις φλέβες. Και αφήστε τους υπόλοιπους να προσπαθούν να βρουν τη φωτιά στα καπνογόνα.
H Εύη Χουρσανίδη έζησε το βράδυ των Pet Shop Boys αυτό που αποζητούσε αυτά τα δύο χρόνια πανδημίας – και ήταν τόσο χαρούμενη
Διαβάζω άρθρα του 2020 από τις "socially distanced" συναυλίες στην Αγγλία και μου φαίνονται μυθοπλασία. Φέρνω στο μυαλό μου τη Σtella, πέρσι στην Τεχνόπολη, να παίζει μπροστά σε κοινό μασκοφορεμένων καθήμενων κι είναι σαν να το είδα όνειρο. Θυμάμαι τους La Femme να γίνονται αιτία ακύρωσης της 2ης ημέρας του Plissken τον Σεπτέμβριο και συνειδητοποιώ πόσα πολλά αλλάζουν μέσα σε λίγους μήνες. Από το «άνοιγμα» και μετά, σε συναυλίες έχω βρεθεί πολλές μα το βράδυ της Πέμπτης 30 Ιουλίου του 2022 το ξεχωρίζω, γιατί η εμφάνιση των Pet Shop Boys μου χάρισε ακριβώς τις εικόνες που τόσο αποζητούσα τα δύο καταραμένα χρόνια της πανδημίας. Και δεν επιλέγω την μέρα εκείνη μόνο επειδή αντικειμενικά (όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ) οι PSB παρέδωσαν ένα φαντασμαγορικό και ατόφια διασκεδαστικό show παίζοντας το ένα hit μετά το άλλο, αλλά και επειδή σε προσωπικό επίπεδο, άγγιξα ένα high που δεν αισθάνομαι συχνά και που δεν περίμενα να νιώσω, καθώς εκείνο το βράδυ, για διάφορους λόγους, έφτασα στην Πλατεία Νερού αργοπορημένη, ταλαιπωρημένη, στρεσαρισμένη και απολύτως νηφάλια. «Ρεεε ήσουν τόσο χαρούμενη χθες!» μου έστειλε ένας φίλος μου την επομένη. Και ναι, έβλεπα ένα ιστορικό συγκρότημα, είχα μόλις πασαλείψει τους φίλους μου glitter και τραγουδούσα αγαπημένους μου στίχους, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες χαμογελαστά πρόσωπα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ο Βαγγέλης Κυριακάκης καθηλώθηκε από τους Dead Can Dance, συγκινήθηκε με τους Boy Harsher και τον Iggy Pop και θα θυμάται την pop extravaganza των Pet Shop Boys στον αιώνα τον άπαντα
Γεμάτο το συναυλιακό καλοκαίρι της Αθήνας, προφανώς και γεμάτο από τα ανάλογα highlights. Αν πρέπει να διαλέξω απλά κάποια, τότε θα κρατήσω για πάντα τα εξής:
- Την καθηλωτική (με όλη την σημασία της λέξης) εμφάνιση των Dead Can Dance στο ΚΠΙΣΝ.
- Τη συγκινητική στιγμή όπου η Jae Matthews «λύγισε» υπό το βάρος του προσωπικού της προβλήματος στην σκηνή που εμφανίζονταν οι Boy Harsher, γνωρίζοντας παράλληλα την αποθέωση.
- Την live εκτέλεση του “In The Flat Field” από Bauhaus και το «αχ» που έμεινε για μια εμφάνιση που αρχικά έμοιαζε ιστορική αλλά κατέληξε σε φιάσκο.
- Τους Fontaines D.C. τη στιγμή που συμβαίνουν.
- Την επιβλητική παρουσία του Nick Cave και το τρομερό δέσιμο με το κοινό του.
- Την pop extravaganza των θεών Pet Shop Boys σε μια συναυλία που θα θυμόμαστε στον αιώνα τον άπαντα.
- Τον συγκινητικό Iggy Pop που παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε την συγκεκριμένη ημέρα απέδειξε τι θα πει ροκ εν ρολ πλάι σε μια ορχήστρα που τον συνόδευε και παράλληλα έσπερνε.
Η Ευτυχία Διαμαντή ξέρει ότι αυτό που έζησε στους Slipknot θα κάνει καιρό να το ξαναζήσει
Η άνοιξη και το καλοκαίρι του 2022, ήταν η πρώτη περίοδος που νιώσαμε ότι παίρνουμε λίγο απ’ τη συναυλιακή ζωή μας πίσω. Προσπάθησα να βρεθώ σε ό, τι συναυλία σχεδόν υπήρξε, από ακραίο metal μέχρι φιλήσυχο, ρυθμικό indie rock. Αναμφίβολα στο μυαλό μου χαράχθηκε η εμφάνιση των Foals στο Olympia London, όπου πραγματικά η μπάντα έδωσε όλο της τον εαυτό. Η αστείρευτη ενέργεια του Philippaki, κυριολεκτικά μας άφησε άφωνους, ενώ όσον αφορά το αγγλικό κοινό, ξέρει πολύ καλά πως να κρατά τα ηνία σε μια συναυλία, με τόσο μεγάλη ζωντάνια και τρέλα. Ζωντάνια την οποία ζήλεψα και προσπάθησα να σκεφτώ την τελευταία φορά που είδα τόσο έντονη ενέργεια σε ελληνικό live. Ζωντάνια που κάπως την επανέφερα στο μυαλό μου όταν είδα τους Viagra Boys, ένα συγκρότημα που θέρισε επί σκηνής δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό show και κερδίζοντας τόσο πολύ όσους βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ του Ιούλη στο ΟΑΚΑ που ήδη σκεφτόμαστε πότε θα τους ξαναδούμε.
Σε παράλληλη δράση λάμβαναν χώρα οι αγαπημένες συναυλίες στην Πλατεία Νερού, κι εκεί πραγματικά αυτοί που δικαίως ξεχώρισαν σε fans ή και όχι τόσο fans του είδους, ήταν οι Slipknot. Γνήσιο, αυθεντικό κι ωμό metal, πραγματικά δεν μας έλειψε τίποτα από τον άκρως μεταδοτικό Corey Taylor. Αν σου έρχεται στο νου μια βραδιά, με συναυλιακό παλμό εξωτερικού, σε ένα κατάμεστο venue όπου ένα ετερόκλητο κοινό παρουσιάζεται σαν ένας χείμαρρος, τότε είναι αυτή. Αν βρέθηκες στους Slipknot, ξέρεις πως αυτό που έζησες θα κάνεις καιρό να το ξαναζήσεις.
Ο Δημήτρης Μάστορης πήγε μόνο σε δύο live αλλά μάλλον ήταν τα σωστά
(Δεν) αρκούσαν δύο λάιβ για το τρέχον καλοκαίρι: Viagra Boys και Slipknot. Δύο σχήματα τα οποία τα μοναδικά πράγματα που τα ενώνουν είναι η (εν μέρει για το πρώτο) αμερικανική καταγωγή, σχετικά προσφάτως τεθνεώτα βασικά μέλη μα και ένας αδυσώπητος ενορχηστρωτικός πλουραλισμός σε σχέση με τους περισσότερους όμοιούς τους.
Το ΟΑΚΑ και οι 3 χιλιάδες παρευρισκόμενοι απόλαυσαν μια μπάντα που υπάγεται στην κατηγορία so-hot-right-now ενώ περίμεναν καρτερικά την παρθενική τους εμφάνιση στα μέρη μας για περίπου δυόμισι χρόνια. Αυθορμητισμός, ειλικρίνεια, άφθονο τζαμάρισμα και επικοινωνία του frontman με το κοινό που χρήζει σεμιναρίου κατεπειγόντως. Διέψευσαν πανηγυρικά όλους όσους ανησυχούσαν για το αν το ύφος τους θα δουλέψει σε ανοιχτό χώρο (μαζί κι εμένα) ενώ άφησαν υποσχέσεις μόνο και μόνο με την παρουσία τους για ακόμα πιο συγκλονιστική επιστροφή στο εγγύς μέλλον.
Η εννιάδα από την Iowa πάλι (αν και στην πραγματικότητα μόλις πέντε μέλη έχουν πλέον καταγωγή από εκεί), στην τέταρτη εμφάνισή τους στα μέρη μας, φαινόταν να βρίσκεται στον αυτόματο καθ’ όλη τη διάρκεια του λάιβ: μελετημένη, πολλάκις επαναληφθείσα μανιέρα, χορογραφημένες κινήσεις, σταθερό setlist, έλλειψη αυθορμητισμού και ένας αχρείαστα βερμπαλιστικός Corey Taylor να αναπαράγει τις «φιλελληνικές» του τοποθετήσεις θυμίζοντας τηλευαγγελιστή ή guru αυτοβοήθειας, φανερώνοντας παράλληλα την κάκιστη σχέση του με τα μαθηματικά (η μπάντα επισκέφτηκε την Ελλάδα πριν 11 χρόνια και όχι 3-4, το κοινό είχε περίπου 20 χιλιάδες μέλη και όχι 35). Εντούτοις, όλα τα παραπάνω με κάποιον τρόπο ωχριούν μπροστά στο γεγονός ότι τόσο επί τόπου όσο και ανασκοπικά υπήρξε μία από τις πλέον συγκλονιστικές συναυλίες ανεξαρτήτως είδους που έχουμε βιώσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια από μια μπάντα-οδοστρωτήρα, την παγκοσμίως καλύτερη σε αυτό που κάνει, καθώς και του απόλυτο επιστέγασμα ενός καθ’ όλα εξαιρετικού Release που κατάφερε να δείξει εξαιρετικά αντανακλαστικά στο πρώτο ουσιαστικό meta-COVID συναυλιακό καλοκαίρι.
O Παναγιώτης Λουκάς ψηφίζει Rob Halford και Judas Priest
Είχα να πάω συναυλία από τον Νοέμβριο του 2019! Και ήθελα φέτος να βγάλω το άχτι μου. Είχα κυκλώσει καμιά 20αριά συναυλίες, πήγα τελικά στις μισές, ήθελα να δω για τελευταία (;) φορά τους Whitesnake που ακυρώθηκε, λόγω Covid έχασα Alice Cooper/Scorpions, για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να πάω Placebo , αλλά ευτυχώς ορθά εκείνη την ημέρα διάλεξα τους Epica/Blind Guardian/Sabaton.
Ως συνολικό "πακέτο" η καλύτερη μέρα, για εμένα, ήταν οι Epica/Blind Guardian/Sabaton, αλλά ως καλύτερη συναυλία θα πω τους Judas Priest. Τους έχω δει όλες τις φορές που έχουν έρθει Ελλάδα, και σε καμία περίπτωση δεν ήταν η καλύτερη τους εμφάνιση. Ήταν όμως η πιο συγκινητική: Έβλεπες έναν Rob Halford που από ένα σημείο και μετά δεν του έβγαινε η φωνή, και όμως το προσπαθούσε. Και μπορεί η φωνή του στο "Painkiller" να έσπασε τελείως, αλλά καθόλου δεν μας πείραξε αυτό. Τα έδωσε όλα, αυτός και οι υπόλοιποι Judas Priest, και εάν ήταν η τελευταία τους συναυλία στην χώρα μας, ήταν μια εμφάνιση αντάξια της ιστορίας τους. Και μιλώντας για ιστορία, λίγες ώρες πριν, από μια άλλη μεγάλη φωνή του rock, ακούσαμε δύο θρυλικά τραγούδια της MK3 των Deep Purple . Αφού δεν τα ακούσαμε από τον David Coverdale , τουλάχιστον τα ακούσαμε από τον The Voice Of Rock, Mr. Glenn Hughes.
Ο Αλέξανδρος Τοπιντζής κρατάει το απίστευτο show των Slipknot και τους Social Distortion που ήρθαν επιτέλους στην Ελλάδα
Οι στιγμές που μοιράζεσαι με τους ανθρώπους σου είναι οι πιο σημαντικές, οπότε τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει την χαρά μου να βρίσκομαι με την κόρη μου μπροστά στο απίστευτο show των Slipknot. Ένα υπέροχο κοινό, πλήρως εναρμονισμένο με την ένταση που διέθετε το γκρουπ πάνω στην σκηνή, αποτέλεσε το highlight μιας πολύ επιτυχημένης συναυλίας από όλες τις απόψεις.
Αντίστοιχα, σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από άποψη κοινού, οι Social Distortion έπαιξαν μπροστά στην οικογένεια τους και πρόσθεσαν με απόδοση/ηχο/ διάθεση μια ακόμα κορυφή του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού.
O Ζώης Χαλκιόπουλος το έζησε ήρεμα στο Ηρώδειο αφήνοντας τον Jef Mills και τους Godspeed You! Black Emperor να τον ταξιδέψουν
Έρχομαι να συμφωνήσω με αυτά που επαναλαμβάνει ο σοφός λαός μας. Όταν έχεις πολλά δεν ευχαριστιέσαι και τα λίγα. Αμέτρητες οι συναυλίες φέτος, έχουν δεν έχουν καλά ονόματα, υπάρχει δεν υπάρχει φαντασία. Το πιο σημαντικό όμως παραμένει το πως μπορείς να διαλέξεις που θα κάνεις join. Σε αυτό το σημείο να πω πως οι αποκρουστικές τιμές ίσως σε βοηθήσουν την ύστατη στιγμή να ξεκαθαρίσεις το τι θες πραγματικά. Τα δύο highlights του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού για μένα ήταν ο Jeff Mills στις 12.7 στο Ηρώδειο και οι Godspeed You! Black Emperor στις 15 Ιουλίου στον ίδιο χώρο και προφανώς έχω αρκετούς σημαντικούς λόγους για τις επιλογές μου.
Για τον τεράστιο pioneer του είδους Jeff Mills δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις, για το νέο του συλλογικό όμως project Tomorrow Comes the Harvest πρέπει να μιλήσουμε. Αρχικά το είδαμε σε stream από την ομάδα του Six Dogs και της Στέγης στην Δήλο και συνεχίζουμε να το βλέπουμε. Προσωπικά το ξανα-τρέχω κάθε φορά που θέλω να ταξιδέψω μακριά από το διαμέρισμα μου - πλήκτρα, φλάουτα, voices, 808, synths, μπάσο, drum Machines και πάει λέγοντας. Η περίπτωση των Godspeed είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Κάθε φορά θα περάσεις καλά και πάνω απ’ όλα, θα βιώσεις κάτι το διαφορετικό -και μην ξεχνάμε ότι έβγαλαν και δισκάρα. Και σε αυτό το σημείο να πω πως επιλέγω τον εν λόγω συναυλιακό χώρο για φέτος γιατί θέλω να ζήσω κάτι πιο μυσταγωγικό και άρτια οργανωμένο. Καθιστά και ήρεμα, σε άλλο ποιοτικό level.
Ο Βασίλης Σπανός είδε τους Pet Shop Boys να ικανοποιούν την ανάγκη του για εκτόνωση, ευφορική νοσταλγία και αιώνια φωτεινά dance floors
Αν και όχι ιδιαίτερα συναυλιακός τύπος μετά τα 30, το φετινό καλοκαίρι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκτόνωση: ο Covid, τα απανωτά lock down και μια ενοχλητική μυρωδιά μούχλας, αναθέρμαναν τη σχέση μου με πολλές εξωτερικές δραστηριότητες, τις οποίες αγνοούσα επιδεικτικά εδώ και καιρό. Αναπόφευκτα λοιπόν, το καλοκαίρι του 2022, απέκτησε μουσικό χαρακτήρα με ένα essence νοσταλγίας, αφού ο Neil Tennant και ο Chris Low μου έκαναν τη χάρη και έφεραν το ‘’Dreamworld’’ show τους και στην Ελλάδα, για όλους εμάς τους ‘’παλιούς ravers’’, τα αιώνια παιδιά των φωτεινών dance floors και των neon φώτων. Και ίσως να μίλησε η παραπάνω ανάγκη για εκτόνωση, ίσως το απαράμιλλο show και το πάθος του κοινού, ίσως και η άψογη απόδοση της μπάντας, όμως η συναυλία των Pet Shop Boys στο Release Festival 2022, έχει ήδη χαραχτεί στη μνήμη μου σαν ένα από τα μεγαλύτερα party που έχω ζήσει ποτέ. Μπορεί να μίλησε και η νοσταλγία βέβαια, αλλά πώς γίνεται να μείνει βουβή, όταν τα videowall του show παίζουν διαρκώς κλασσικά videoclips της μπάντας και ο 67χρονος Tennant τραγουδάει δίπλα στον νεότερο εαυτό του, αγκαλιάζοντας το παρελθόν, αποδεχόμενος το παρόν και κλείνοντας το μάτι στο μέλλον;
Η Τάνια Σκραπαλιώρη απελευθερώθηκε με το αθάνατο live and die rock n roll του Iggy Pop και το μαγικό ταξίδι του Jeff Mills στη μουσική του θέρους
Σε ένα καλοκαίρι φορτωμένο με όλες τις απωθημένες προσδοκίες των δύο προηγούμενων η υπερχειλίζουσα φετινή συναυλιακή ατζέντα λειτούργησε ως η ιδανική εμπροσθοφυλακή για την αποσυμπίεση που ζητούσαμε όλοι αυτά τα τελευταία, πιο παράξενα χρόνια που έζησαν ποτέ οι γενιές μας. Συναυλίες για όλα τα γούστα, συναυλίες κάθε ημέρα, πολλές φορές δύο την ημέρα και τι να πρωτοδιαλέξεις, συναυλίες από νωρίς το απόγευμα, μέχρι αργά το βράδυ, μεγάλες συναυλίες τα Σαββατοκύριακα αλλά και τις καθημερινές, καρφί μετά τη δουλειά, στο Φάληρο, στο ΟΑΚΑ ή στο Ηρώδειο, με την τσάντα γεμάτη με τα πράγματα της ημέρας, τα πόδια κουρασμένα από την αμέσως προηγούμενη συναυλία αλλά την καρδιά και το μυαλό έτοιμα να φύγουν πάλι με το επόμενο μουσικό ταξίδι.
Σε ένα τέτοιο context, κι έχοντας δει τόσες σπουδαίες μπάντες και performers να τα δίνουν όλα και να χαρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, μια μοναδική, απολαυστική εμπειρία το φετινό τόσο πλούσιο μουσικά καλοκαίρι, τα σφαιρίδιά μου πέφτουν στην ψηφοδόχο εκείνων των βραδιών που με ταξίδεψαν και με απελευθέρωσαν πιο πολύ, ενδεχομένως, από τις άλλες.
Στον “μάγο” Jeff Mills που έφερε το “Tomorrow Comes The Harvest” project του στο Ηρώδειο ταξιδεύοντας όσους βρέθηκαν εκεί στην καρδιά της μουσικής του θέρους, συνομιλώντας με τους τρεις εξαιρετικούς μουσικούς που παρατάχθηκαν στη σκηνή μαζί του σε σταυροειδή διάταξη για να σπείρουν τέχνη και να θερίσουν την αποθέωση του κοινού που βρέθηκε εκείνο το βράδυ της Τρίτης σε ένα από τα πιο συναρπαστικά live που έχει ζήσει ποτέ το Ηρώδειο, σε μια από τις πιο outsider συναυλιακές βραδιές του φετινού καλοκαιριού.
Και φυσικά στον αειθαλή Ιγκουάνα, στον Iggy Pop που σε μια ισοπεδωτικά συγκινητική βραδιά -τουλάχιστον για όσους ήταν πρόθυμοι να συνδεθούν με το κύκνειο punk άσμα που ξετυλιγόταν μπροστά τους- απέδειξε, όπως ίσως μόνο αυτός μπορεί να το κάνει ακόμα, τι εστί rock n roll, τι εστί αθάνατο rock n roll, έτοιμος να πεθάνει πάνω στη σκηνή, αλλά ακόμα να συνεχίσει να τη διαφεντεύει, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό, τι έχει κάνει τις προηγούμενες φορές, περιστοιχισμένος από μια από τις καλύτερες μπάντες που έχουμε δει σε ροκ συναυλία τα τελευταία χρόνια.
Χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος είπε κάποιος, κάπου, κάποτε (δηλαδή ένας φιλόσοφος που τον έλεγαν Νίτσε) και το φετινό συναυλιακό, αθηναϊκό καλοκαίρι έκανε, ακούσια, σημαία του αυτήν τη ρήση, θυμίζοντας μας τη ζωή μας, όπως την είχαμε ξεχάσει.
Ραντεβού στα επόμενα.
