Μήνας σκληροπυρηνικής καραντίνας αποδείχθηκε ο Απρίλιος, αλλά, είχαμε, ευτυχώς, τη μουσική. Από παλαβό μέταλ (Igorrr), μέχρι θρακιώτικη ψυχεδέλεια (Εβρίτικη Ζυγιά) κι από εγκεφαλική electro (Nicolas Jaar) μέχρι στραβωμένες frontwomen που κάνουν τη δουλειά (Porridge Radio), αυτοί είναι 15 δίσκοι που έμειναν λίγο παραπάνω στα ακουστικά μας.
Αφήστε που...
...μάλλον βρήκαμε τον δίσκο της χρονιάς
Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters
(Epic)
«Αυτό που κάνει σπουδαίο τον δίσκο της Apple είναι ότι, δεν χρειάζεται καμία αναγωγή για να αποδείξει την αξία του. Είναι ένας δίσκος άμεσος αλλά και πνευματώδης, νευρώδης αλλά και λεπτοραμμένος. Μια μουσική αυτοβιογραφία από αυτές που αποφεύγουν τις κλισέ αφηγήσεις, ακριβώς γιατί αποδεικνύονται κατώτερες του υλικού της. Ακόμη κι αν δεν έζησε ούτε αυτή καλά, ούτε εμείς καλύτερα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Θαυμάσαμε για άλλη μια φορά τον Nicolas Jaar
Nicolas Jaar - Cenizas
(Other People)
«Το Cenizas του Nicolas Jaar έχει μέχρι στιγμής αποσπάσει πολλούς από τους κλασσικούς επαίνους που συνήθως αποδίδονται στην "δύσκολη" τέχνη και κάμποσα σχόλια περί μετριότητας από τους φίλους της πιο διακριτής μουσικής φόρμας. Το πραγματικό μεγαλείο, ωστόσο, του δίσκου [...] βρίσκεται στον βαθιά ανθρώπινο τρόπο του Jaar να μοιράζεται τα ευρήματα της δημιουργικής του κατάδυσης με τον ακροατή».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Καταλήξαμε στο ότι οι Porridge Radio κέρδισαν το στοίχημα του δεύτερου δίσκου
Porridge Radio - Every Bad
(Secretly Canadian)
«Μπορεί το χάρισμα της Dan Margolin ως performer να είναι αυτό που απογειώνει το Every Bad, αλλά η αλήθεια είναι πως η μπάντα ανέβηκε επίπεδο συνολικά σε σχέση με το προχειρογραμμένο ντεμπούτο της. Στην ουσία οι Porridge Radio δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να ανασυνθέτουν πολύ γνώριμα και φιλικά στο χρήστη υλικά από το indie rock, τη dream pop και το post punk, μπλέκοντάς τα μεταξύ τους, με έναν τρόπο που δεν είναι σε καμία περίπτωση μνημειώδης, αλλά καταφέρνει εύκολα να ξεπεράσει τον απογοητευτικό μέσο όρο των ημερών μας».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Εξασκήσαμε την cockney προφορά μας
Baxter Dury - The Night Chancers
(Heavenly)
«Με την έκτη του δουλειά, δείχνει πως πουλάς μούρη σαν αλητάκος λονδρέζος κρούνερ και συγχρόνως, κάνεις έναν δίσκο μεστό, που φροντίζει να μην πολυπερηφανεύεται γι’ αυτό».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Βρήκαμε ποιος μπορεί να επαναπροσδιορίσει την ουσία του pop icon...
Childish Gambino - 3.15.20
(RCA)
«Στο σύνολό του, το 3.15.20 είναι ανήσυχο, καλομελετημένο και διαθέτει παραγωγή σχεδόν δυσθεώρητη. Αν και λιγότερο ολοκληρωμένο από την προηγούμενη δουλειά του μουσικού (Awaken My Love!) το album στέκεται πραγματικά νικηφόρο σε όλα τα τερέν. Είναι προχωρημένο και λαμπερό».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
...αλλά και ποιος γράφει λουσάτη r’n’b
The Weeknd - After Hours
(XO/Republic)
«Στο φετινό After Hours συναντάμε ξανά την απολαυστική του space soul που ξεδιπλώνεται σε σατέν σεντόνια και την ηδονιστική του pop η οποία είναι τίγκα στις αμφεταμίνες. Αυτή τη φορά όμως, κυριαρχούν οι μνήμες της συνθετικής pop των 80s. [...] μοιάζει ιδανικό για λουσάτες νύχτες στο Χόλιγουντ και το Λας Βέγκας».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
Τηλεμεταφερθήκαμε στα 00s. Ήταν, όμως, αρκετό;
Rina Sawayama - Sawayama
(Dirty Hit)
«Στο ντεμπούτο της, η Sawayama τραγουδάει pop κομμάτια για όλους εκείνους που τα Σάββατα καταλήγουν σε trash parties, μιας και γι’ αυτούς, ο μόνος τρόπος να απολαύσουν χωρίς τύψεις την mainstream μουσική των παιδικών τους χρόνων, είναι αν κολλήσουν μπροστά την ταμπέλα του “guilty pleasure”».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Νιώσαμε παρηγοριά με την Laura Marling
Laura Marling - Song For Our Daughter
(Partisan/Chrysalis)
«Αν χάνει σε σπουδαίες συνθέσεις και τεράστιες μελωδίες το Song for Our Daughter, κερδίζει στο φοβερά φυσικό του feeling, στη χημεία των λέξεων, των ήχων και της παραγωγής».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Βρήκαμε νέους, ωραίους και indie πιτσιρικάδες...
Sorry - 925
(Domino)
«Το 925 (nine-to-five) είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος του. Είναι αγχωτικό και δυστοπικό, όταν χρειάζεται να σε πάρει μαζί του, επιθετικό, όσο έχει ανάγκη η συσσωρευμένη και μπλοκαρισμένη ενέργειά μας και λυτρωτικό, όταν το πείραμα διαδέχεται ο χορός και το indie-disco/groovy ξέσπασμα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Τάσου Βογιατζή εδώ.
...αλλά και τη μπάντα που τραγουδάει “I Got The Hots For Charlie Watts”
The Exbats - Kicks, Hits and Fits
(Burger Records)
«Εδώ έχει πάντα ήλιο, ο χρόνος σταμάτησε στις αρχές των 90s και κάθε τι πάνω από τρία λεπτά κόβεται στο μοντάζ».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Δεν είπαμε όχι σε λίγη τρελή μέταλ υπερβολή...
Ιgorrr - Spirituality and Distortion
(Metal Blade)
«Η μεγάλη εικόνα αποτυπώνει ένα άλμπουμ μεστό σε διαθέσεις και είδη, χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί ως υπερφορτωμένο, αφού ακριβώς αυτή την “τρελή” υπερβολή πρεσβεύει».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
...ούτε και στο πάντρεμα της ελληνικής παράδοσης με την jazz...
John Mourjopoulos, Andreas Georgiou - Icarus _ asylum
(Same Difference Music)
«Το άλμπουμ είναι γεμάτο διακριτικούς υπαινιγμούς, αυτοσχεδιασμούς, στοιχεία jazz, ελληνική μουσική παράδοση, ένα παζλ αριστοτεχνικά συναρμολογημένο και με έναν τρόπο απολύτως δημιουργικό».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.
...αλλά και την ψυχεδέλεια
Εβρίτικη Ζυγιά - Ορμένιον
(Teranga Beat)
« [...] κοιτάζει το παρελθόν με σεβασμό, αλλά δεν “ντρέπεται” και να το φέρει στο παρόν. [...] Το Ορμένιον είναι φτιαγμένο από την προαιώνια ψυχεδέλεια, από το progressive των 70s κι από τους ηλεκτρονικούς ήχους του σήμερα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.
Βρήκαμε και νέτη-σκέτη ψυχεδέλεια “made in Salonica”
Psychedelic Trips To Death - The Resistor
(pttd.)
«To The Resistor, ένα σφιχτό πακέτο έξι συνθέσεων βαριάς κι ασήκωτης, πλην φρεσκότατης, νεοψυχεδέλειας».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Και καταλήξαμε στο ότι άξιζαν επτά χρόνια αναμονής για την παρέα του Eddie Vedder
Pearl Jam - Gigaton
(Republic)
«Οι Pearl Jam εκπέμπουν εκείνη τη σοβαρότητα του ροκ συγκροτήματος που μπαίνει στο στούντιο για κάποιο λόγο της προκοπής: την αληθινή αυτοέκφραση, τον αγνό ρομαντισμό και τον τίμιο θυμό. Τα τραγούδια τους είναι πλούσια, κοφτά, μεστά και ζωντανά».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
