Sigmataf - Athens Romance

Ιανουάριος 2017. «Εδώ είναι Αθήνα, εδώ είναι Αθήνα - Λευτεριά σε όσους αντέχουν ακόμα» φωνάζει ο ποιητής της πόλης στο σκοτεινά πιεστικό "Κέντρο ‘16", ενώ αμέσως παρακάτω, στην άλλη όψη του χαλαρού, χαρούμενου “Αγκίστρι”, ισχυρίζεται ότι «έχουν πεθάνει τα ρομάντζα»

Απ' ότι φαίνεται, όμως, ο Στέλιος “Sigmataf” Τσάφος δεν ξεμένει εύκολα. Τρία λοιπόν χρόνια μετά το ΕΡ METAVASI·3 (2017), τραβάει την κλωστή απ’ το αγαπημένο του αθηναϊκό κέντρο και πλέκει ένα αστικό ρομάντζο σε 8 πράξεις, με πολύτιμους, σταθερούς συνοδοιπόρους σε αυτό το underground «η ζωή μας μια βόλτα» τη γνωστή συμμορία των Αλέκου Σώρρου & Χρήστου Μελαχροινού

Η μοτοσικλέτα του Sigmataf ξεκινά να γράφει το αστικό της ημερολόγιο από το μικρό θαύμα της θέας του Αττικού Άλσους· κατηφορίζει Ψυχικό με τσίτα τα synths λίγο πριν το ξημέρωμα, νυχτώνεται στο –σταθερό, στον χρόνο της πόλης– Πολύγωνο, αντιμετωπίζει τον ελέφαντα στο δωμάτιο του γειτονικού Γκύζη, κάνει στάση Αλεξάνδρας & Πανόρμου για τσιγάρο, πάει στο hipster Παγκράτι για έναν γύρο καρουζέλ και πιάνει Βασιλίσσης Σοφίας τρέχοντας σε αργή, πιανιστική κίνηση «μ' έναν καφέ στο χέρι», προς τον τελικό προορισμό του Πάρκου Ελευθερίας.

Κάπως έτσι χαρτογραφείται η concept διαδρομή του Sigmataf μεταξύ των 8 επιλεγμένων σημείων αναφοράς στην πόλη και των ισάριθμων κομματιών που αυτά εμπνέουν. Ένα αθηναϊκό χρονογράφημα εμπλουτισμένο τόσο με φωτογραφίες των απόκρημνων παραθύρων στο Πολύγωνο, τραβηγμένες με την αβίαστη spoken word αμεσότητα του Sigmataf, όσο και με ντοκουμέντα: το παιγμένο σε πλήκτρα ερωτικό γράμμα στο α-λα-Nina Simone "Λ.Β" ξεχωρίζει σίγουρα με το συναισθηματικό του φορτίο, μεταξύ των τραγουδιών του δίσκου.

Το Athens Romance είναι μία ακόμα καλή στιγμή του Sigmataf, αν και ίσως δεν διαθέτει απ' άκρη σ' άκρη την υπόγεια δυναμική και ελκυστικότητα προηγούμενων κυκλοφοριών, όπως π.χ. το Τι Κάνει Σε Είσαι Να; Εδώ (2013) ή το Ξύπνα. Ώρα Για Ύπνο (2010). Είναι ωστόσο άριστα δομημένο και καλλιτεχνικά επιμελημένο, ενώ κλείνει το μάτι και σε μια αδιόρατη pop αντανάκλαση της Sigmataf περσόνας στον καθρέφτη (μην ψάξεις να τη βρεις στον ήχο, όσο στο –με την καλή έννοια– περιτύλιγμα). Και υπάρχει και κάτι ακόμα που ανεβάζει το άλμπουμ ψηλά στις λίστες εκείνων που αξίζει να βάλεις να παίξουν αυτόν τον καιρό: είναι λεπτά, διακριτικά, τρυφερά δυστοπικό.

Μέρες σαν κι αυτές, στις οποίες όλα γύρω θυμίζουν λίγο ή πολύ ταινία επιστημονικής φαντασίας και τα άλλοτε πολύβουα μέσα μαζικής μεταφοράς πηγαινοέρχονται άδεια λόγω της αόρατης, ιογενούς απειλής, ο επιβαίνων σε βαγόνι του αστικού συρμού αστροναύτης με το τριαντάφυλλο-ελπίδα στο χέρι για αναγνώριση κάτω απ’ το σκάφανδρο, υπαινίσσεται (άθελά του, ίσως) μια παράξενη προφητεία, στο εξαιρετικό εξώφυλλο της Χριστίνας Τσεβή (ακόμα ένα). Άλλωστε το storyline και το βιντεοκλίπ του κορυφαίου κομματιού του δίσκου “Κόκκινη Νύχτα Ψυχικό” λες και είχε μεταλάβει κάποιου προειδοποιητικού οράματος για την αποστείρωση και τον απομονωτισμό που γίνονται στην παρούσα συγκυρία τα όπλα και η δική μας ελπίδα. Και αντί για τις αθηναϊκές λεωφόρους τις μικρές πρωινές ώρες, είναι τα μπαλκόνια που τραγουδάνε ακόμα «Η Κηφισίας είναι έρημη / κι εγώ κάνω τη σούμα / μια τελευταία στεκιά / στη ματιά του Μοντεζούμα».

{youtube}fED4G6_qwmE{/youtube}