Αφού ανακοίνωσε νωρίτερα φέτος το νέο του σόλο άλμπουμ Ten Crowns, ο Andy Bell – το ένα μισό του διάσημου synth-pop διδύμου Erasure με τον Vince Clark – ανακοίνωσε τις ημερομηνίες της περιοδείας του για το 2025 και κυκλοφόρησε ένα νέο single, το "Heart's a Liar", στο οποίο συμμετέχει η Debbie Harry των Blondie.
Η περιοδεία του Bell για το 2025 θα τον δει να εμφανίζεται σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη το καλοκαίρι του 2025, και στη συνέχεια θα ακολουθήσει το σκέλος των νεοανακοινωθέντων ημερομηνιών στη Βόρεια Αμερική το φθινόπωρο, με στάσεις στην Ατλάντα, το Τορόντο, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Ντάλας, το Σαν Φρανσίσκο, το Σιάτλ, το Λος Άντζελες και άλλες πόλεις.
Όσον αφορά το "Heart's a Liar", το νέο single είναι μια διασκευή ενός τραγουδιού της Αγγλο-Ιταλίδας τραγουδοποιού Luciana, που συνδυάζει την ζωηρή ορμή μιας ποπ ενορχήστρωσης που θυμίζει έντονα στιγμές από τη δεκαετία του '80 με στίχους όπως "Είπες ότι πάντα θα ήμουν στην καρδιά σου / Η καρδιά σου είναι μια ψεύτρα, μια ψεύτρα". Από την πλευρά της, βέβαια, τα φωνητικά της θεάς Debbie προσθέτουν μια καπνιστή μυστηριώδη ατμόσφαιρα στους στίχους και ένα επιπλέον συνθετικό boost στα ρεφρέν όταν οι δύο φωνές ενώνονται.
«Το ότι τραγουδάει η Debbie Harry μαζί μου... Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω», δήλωσε ο Bell σε μια ανακοίνωση. «Η Debbie δίνει στο τραγούδι αυτή τη σοβαρότητα και αυτή την κοκεταρία, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ κυρίαρχη. Και ηχογράφησε τα φωνητικά της στο Gay Pride, κάτι που όταν το άκουσα σκέφτηκα, ω, εμπιστέψου την!».
Το Ten Crowns, είναι το τρίτο σόλο άλμπουμ του τραγουδιστή των Erasure, το οποίο έγραψε και ηχογράφησε μαζί με τον μακροχρόνιο συνεργάτη του Dave Audé στο Νάσβιλ και θα κυκλοφορήσει στις 2 Μαΐου μέσω της δικής του δισκογραφικής εταιρείας, Crown Recordings. Μαζί με το "Heart's a Liar", έχουν κυκλοφορήσει τρία ακόμη singles: "Breaking Thru the Interstellar", "Don't Cha Know" και "Dance For Mercy".
Για την ιστορία πίσω από το νέο άλμπουμ, κάποια στιγμή ο Andy Bell εξήγησε ότι η νέα τοποθεσία της ηχογράφησης οδήγησε στο να «πάρει αυτή την γκόσπελ χροιά του Νάσβιλ». Για τον σκοπό αυτό, περιέγραψε το άλμπουμ ως «το να σηκώνεσαι, να τεντώνεσαι, να αγκαλιάζεις τη ζωή – και να παίρνεις αυτό το συναίσθημα ακόμα και όταν πολεμάς δαίμονες στον κόσμο, όπως η ομοφοβία. Έχει να κάνει με το να είσαι πανηγυρικός και αναζωογονητικός».
Το βίντεο φέρνει τον Bell σε μια φορτωμένη κρεβατοκάμαρα, βαριά από βελούδο, μνήμη και το παρατεταμένο άρωμα μιας χαμένης αγάπης. Μάλλον, συμβολίζει ένα ξεθωριασμένο μεγαλείο που παίρνει σάρκα και οστά. Ο Bell κινείται στους διαδρόμους μιας ετοιμόρροπης έπαυλης, με κάθε της βήμα να είναι ένας ήσυχος απολογισμός, κάθε της στίχος ένα ακονισμένο θραύσμα απώλειας. Η φωνή του, από την άλλη, καθαρή και ακλόνητη, φέρει το βάρος των μεγαλείων μιας χαμένης αγάπης: χαριτωμένη, αλλά προ. Και η φωνητική παρουσία της Debbie αιωρείται σαν φάντασμα, προσδίδοντας στο ντουέτο μια διπλή αιχμή, όχι σαν ένας απαλός θρήνος- μάλλον σαν μια ανασκαφή της μπαρόκ θλίψης. Ο Bell, εξάλλου, πάντα έσκυβε πάνω στο δράμα με προκλητική ευαλωτότητα.
