φωτογραφίες: Elen Aivali
Μεγάλωσες στον Καναδά, χώρα με παράδοση στην παραγωγή μουσικών με τρομερή σπουδή, περιπλοκότητα και ευαισθησία στην προσέγγιση της τέχνης τους. Η Joni Mitchell, o Neil Young, οι Arcade Fire, o Justin Bieber… (γέλια) Εσένα τι κληρονομιά σου άφησε η ζωή σου εκεί;
Σίγουρα έχω επηρεαστεί πολύ από τα ακούσματα του τόπου. Μεγάλωσα με πολλή soul, R'n'B και pop, είναι μουσικές που έχουν επιδράσει πολύ στον τρόπο με τον οποίον ερμηνεύω. Πρόκειται βέβαια για ένα στοιχείο που δεν είναι κοντινό στα ακούσματά μου εδώ στην Ελλάδα, είναι πάντως κάτι που έχει χαρακτηρίσει τη μουσική μου.
Ποιες καλλιτεχνικές προσλαμβάνουσες επηρέασαν τη δημιουργία του καινούριου σου δίσκου, Embodiment;
Αυτός ο δίσκος, μιας και είναι ο πρώτος μου, περιέχει πολλή σκέψη. Προσπάθησα να βρω καλλιτεχνική ταυτότητα και κατεύθυνση και χαίρομαι γιατί νιώθω ότι υπάρχει και μια συνοχή, αλλά παράλληλα και μια ποικιλομορφία στα κομμάτια. Για παράδειγμα, έχω ένα κομμάτι pop/jazz, που είναι το μόνο τέτοιο. Και υπάρχουν επίσης δύο τραγούδια με ξεκάθαρες pop επιρροές, τα οποία, και πάλι, δεν είναι χαρακτηριστικά του δίσκου. Τώρα, σε θέματα καλλιτεχνών, με επηρέασαν τα ακούσματά μου τα τελευταία 2 χρόνια: η Kimbra, την οποία αγαπώ πολύ και ο James Blake, που μ’ έκανε να αγαπήσω την ηλεκτρονική μουσική. Χωρίς να πιστεύω ότι οι μουσικές που κάνουμε μοιάζουν μεταξύ τους.
Φαίνεται να έχεις μία συνοχική αισθητική γλώσσα, από τη μουσική σου, μέχρι τον ενδυματολογικό σου κώδικα και τον τρόπο που φέρεις τον εαυτό σου στη σκηνή. Είναι κάτι συνειδητό;
Σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό που λες. Εγώ πολλές φορές δεν ξέρω αν η εικόνα μου συμπληρώνει απόλυτα το στυλ της μουσικής την οποία κάνω. Δεν είναι κάτι μελετημένο: νιώθω ότι είμαι πραγματικά ο εαυτός μου, δεν μπαίνω σε κάποιον ρόλο. Με ενδιαφέρει πολύ η οπτική πλευρά αυτού που κάνω, γιατί θεωρώ ότι αποτελεί προέκταση της καλλιτεχνικής μου έκφρασης. Οπότε δίνω σημασία και σε πράγματα σαν το artwork του δίσκου μου, με το οποίο για παράδειγμα είμαι σύμφωνη, μα και πολύ χαρούμενη. Οπότε είναι μεγάλη φιλοφρόνηση να λέει κάποιος ότι έχω μία αισθητική συνοχή που συνοδεύει τη μουσική μου.
Η προαναφερθείσα αισθητική γλώσσα, αλλά και το περιέχομενο πολλών κομματιών σου, περιέχει μία ιδιαίτερη αισθαντικότητα κι έναν κάποιον ερωτισμό. Πώς επηρεάζει τη μουσική σου δημιουργία κάτι τόσο προσωπικό, όσο ο έρωτας;
Κατ'αρχάς, οτιδήποτε γράψω, είναι πάντα κάτι προσωπικό για μένα και πολύ αληθινό· γνωρίζοντας δε τον εαυτό μου, θα λειτουργώ πάντα έτσι στη μουσική δημιουργία. Γράφω μόνο όταν έχω ανάγκη να γράψω και ποτέ βεβιασμένα. Ο έρωτας έχει αξία για τον κάθε άνθρωπο και εδικά για τον κάθε καλλιτέχνη. Στον δίσκο εστιάζω στις αναστολές και στον φόβο που μπορεί να προκαλέσει ένα καινούριο συναίσθημα, μετά από πληγές. Τώρα, η οποιαδήποτε αισθαντικότητα, ίσως προκύπτει από το τεράστιο πάθος μου γι’ αυτό που κάνω.
Βρίσκεσαι να φτιάχνεις έναν δίσκο στην Ελλάδα του (σχεδόν) 2016, εν μέσω μιας οικονομικο-πολιτικής, αλλά κυρίως κοινωνικής κρίσης. Πώς διαλέγεις να φτιάξεις αγγλόφωνη μουσική, εντασσόμενη σε μια σκηνή που είναι περιορισμένη στον τόπο μας;
Πιστεύω ότι, όπου και να κάνεις τέχνη, ανταμείβεσαι με άλλους τρόπους και θυσιάζεις πολλά. Η επιλογή να κάνω μουσική εδώ, είναι συνειδητή. Πόσο μάλλον μουσική έξω από τα συνήθη ακούσματα του τόπου. Παρ' όλα αυτά, εγώ αισθάνομαι πως το κοινό αυτής της μουσικής όλο και αυξάνεται. Και είναι λογικό: κάθε χώρα έχει και αγγλόφωνη σκηνή. Ανάλογα λοιπόν, υπάρχουν και σε μας καλλιτέχνες οι οποίοι κάνουν ανοίγματα στο εξωτερικό και –με τον τρόπο τους– αλλάζουν την αντίληψη των Ελλήνων για τη συγκεκριμένη σκηνή. Επίσης, λαμβάνω και μηνύματα από πολλούς ανθρώπους στο εξωτερικό, στους οποίους έχει φτάσει η μουσική μου, που επιβεβαιώνουν αυτό που πιστεύω. Η μουσική δεν έχει σύνορα και φραγμούς.
Τον περασμένο Μάιο σε πέτυχα στο Λονδίνο, να παίζεις μουσική στο Notting Hill. Έχοντας επαφή με το performing στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, ποια βλέπεις να είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία του κοινού του κάθε τόπου και ποια τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν το κοινό μουσικό συλλογικό ασυνείδητο;
Αυτό είναι μία μεγάλη συζήτηση... Γιατί μιλάμε εδώ για διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικά γούστα.
Εσύ αισθάνεσαι συγγένεια με το κοινό του εξωτερικού;
Σίγουρα, γιατί έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο εξωτερικό, αλλά και γιατί η μουσική μου είναι επηρεασμένη από μουσική που δεν έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα. Αυτό πάντως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών στοιχείων.
Οι σπουδές φύλου και ο φεμινισμός είναι θέματα που απασχολούν πολύ την κοινή γνώμη τελευταία. Ποια πιστεύεις ότι είναι η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία και ιδιαίτερα σε αυτήν της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται να ισορροπεί μεταξύ Ανατολής και Δύσης;
Προσωπικά, δεν έχω αισθανθεί καμία έλλειψη σεβασμού ή ευκαιριών σε σχέση με άντρες συναδέλφους μου. Κι αυτό από μόνο του είναι μια επιτυχία, πόσο μάλλον όταν δεν συμβαίνει αυτονόητα σε άλλα μέρη του κόσμου ή δεν συνέβαινε σε περασμένους καιρούς. Πιστεύω ότι είναι μία εποχή στην οποία υπάρχει μεγαλύτερη συνείδηση γύρω από αυτά τα θέματα –και καλώς υπάρχει. Ελπίζω μόνο στην πρόοδο.
Προτιμάς περισσότερο τις live εμφανίσεις ή τη διαδικασία της ηχογράφησης;
Είναι πολύ διαφορετικές εμπειρίες. Η ζωντανή ερμηνεία είναι για μένα ασύγκριτη: κάτι πολύ πιο απαιτητικό, γιατί σε ωθεί στην υπέρβαση κάθε φορά. Νιώθω λοιπόν ότι εκεί επισφραγίζεται η σχέση με το αντικείμενο. Και είναι και μία απίστευτα απελευθερωτική διαδικασία. Από την άλλη, η ηχογράφηση –αν και γίνεται μέσα σε ασφαλή πλαίσια– είναι κάτι πολύ δημιουργικό. Εμένα βέβαια το στούντιο μου προκαλεί ένα άγχος πάντα, για το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Ενώ το άγχος της live ερμηνείας είναι ένα πολύ δημιουργικό συναίσθημα.
Επιστρέφεις στη σκηνή με τον καινούριο δίσκο, την Κυριακή 27 Δεκέμβρη στο PassPort Κεραμεικός. Τι να περιμένουμε ότι θα ακούσουμε;
Είναι το πρώτο μου live μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα. Είχα πάρει απόσταση λόγω της ηχογράφησης του Embodiment, που με είχε απορροφήσει πλήρως. Χαίρομαι, γιατί θα είναι η πρώτη ευκαιρία να παίξω όλα τα κομμάτια του δίσκου, και όχι μόνο. Επίσης, γίνεται σε έναν καινούριο χώρο, το PassPort Κεραμεικός, ο οποίος είναι πολύ όμορφος. Και ανυπομονώ βέβαια, γιατί μου έχει λείψει πολύ το live.
Τα δύσκολα ήρθαν και πέρασαν. Έχεις δημιουργήσει κινητικότητα γύρω από το όνομα και τη μουσική σου, έγραψες και ηχογράφησες τον πρώτο σου δίσκο, το live που θα τον παρουσιάσεις έχει δρομολογηθεί. Τι έρχεται μετά;
Καταρχάς, το επόμενο βήμα είναι να γυριστεί το βιντεοκλίπ για το πρώτο single του δίσκου, το "Slow". Σίγουρα με ενδιαφέρει να είναι μία χρονιά live εμφανίσεων, γιατί το είχα στερηθεί για έναν χρόνο αυτό.
{youtube}S8pMxKGGe8U{/youtube}
