Παρασκευή 10.8.2012 (Day 2)
Έχοντας ήδη χάσει CATTLE DECAPITATION και WARBRINGER που παίζαν το πρωί (!), ξεκίνημα της μέρας κατά τις 14:30 με INCANTATION και τα πρώτα μαύρα σύννεφα να δημιουργούν ταιριαστό σκηνικό. Με νέα προσθήκη στην σύνθεση τον drummer των MORTICIAN, ερεβώδες και κατάμαυρο death metal όπως πρέπει να είναι, βουτιές στο παρελθόν της δισκογραφίας της μπάντας, και ο John McEntee σε κιθάρα και φωνή να σαρώνει. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να ήταν οι INCANTATION με τον Craig Pillard.
Oι INSOMNIUM και οι KAMPFAR δε με ενδιέφεραν ποτέ οπότε ώρα για μάσα, επιστροφή για μια μικρή τζούρα DARKEST HOUR, οι οποίοι, παρότι αυτό που παίζουν είναι μακριά από το γούστο μου, είναι ικανοποιητικοί.
Σε μια από τις ελάχιστες ζωντανές εμφανίσεις τους, οι VALLENFYRE αποδίδουν ικανοποιητικά το old-school death metal τους, ο Greg Mackintosh σε ένα ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει είναι αξιοπρεπέστατος στα γρυλλίσματά του, αλλά όλα τα λεφτά είναι η παρουσία του μεγάλου Scoot των punk θεών DOOM στο μπάσο.
Ήταν μεγάλη έκπληξη όταν πριν ένα περίπου χρόνο έμαθα για την επαναδραστηριοποίηση των MORGOTH. Με σετ το οποίο -φυσικά- αγνοεί επιδεικτικά το “Feel sorry for the fanatic” και εστιάζει στην death metal περίοδό τους, μπορεί να μην παίζουν το “Under the Surface”, αλλά τα “Pits of Utumno” και “Suffer Life” αρκούν.
Οι SUICIDAL ANGELS κλήθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή να καλύψουν το κενό της ακύρωσης των HEATHEN, και μα την Παναγία τα καταφέρνουν άριστα. Τα “Moshing Crew”, “Pestilence of Sins”, και φυσικά το “Apokathilosis” προκαλούν ένα pit που αγνοεί την προσθήκη τάπητα στο μπροστινό μέρος και σηκώνει σύννεφα σκόνης. Άξιοι.
Τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα κατά τις 18:30 όμως που εμφανίζονται οι HATEBREED και προκαλούν σεισμό στο κοινό. Μπορεί η πορεία τους μετά το “Perseverance” να κινείται στη μετριότητα (προσωπική άποψη) και να μην εκπλήρωσαν τις προσδοκίες που είχαν αφήσει τα πρώτα άλμπουμς, αλλά όταν ξεθάβουν κομματάρες όπως το “Last Breath” ή το “Before Dishonor” (αούα!), απλά δε γίνεται να μην κουνηθείς. Δεμένη και επαγγελματική εμφάνιση, φυσικά το “I Will Be Heard” στο τέλος, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να κρατήσω την εμφάνισή τους στο Αn, στα τέλη του 2002, ως καλύτερη ανάμνηση από μια κάποτε μεγάλη μπάντα.
Είχα δει τους MUNICIPAL WASTE στην Αθήνα πριν μερικές μέρες και δεν καιγόμουν ιδιαίτερα να τους ξαναδώ, οπότε αραχτός πίσω είδα μια εμφάνιση περίπου όμοια με αυτή στο Κύτταρο, απλά με μικρότερο setlist, ικανοποιητικοί όπως πάντα.
Οι NAPALM DEATH ξεκινούν το σετ τους εστιάζοντας εξ ολοκλήρου στο νέο τους (απλά καλό) άλμπουμ, το οποίο όμως ακούγεται άπειρα καλύτερο live, ειδικά το “Everyday Pox”. Και τα τέσσερα μέλη τους είναι προσωπικότητες τεράστιου βεληνεκούς για τον ακραίο ήχο και αυτό φαίνεται πάνω στη σκηνή, η παροξυσμική αύρα που βγάζει αυτή η μπάντα στα live δεν έχει όμοιο, ειδικά ο αγέραστος και αεικίνητος Barney. Όταν μάλιστα πιάνουν τις παλιότερες δουλειές τους με τα “Siege of Power”, “Breed to Breathe”, “When All is Said and Done”, “Suffer the Children” και φυσικά τη διασκευή του “Nazi Punks Fuck Off” καταλαβαίνει κανείς ολοκληρωτικά γιατί οι ND ήταν, είναι και θα είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα. Μοναδικό μου παράπονο, ότι τα τελευταία χρόνια αγνοούν τη δισκάρα “Utopia Banished”, αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα.
Oι AMON AMARTH που ακολουθούν είναι το δεύτερο όνομα της ημέρας, αλλά και κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο, οπότε περνάμε κατ’ευθείαν στους headliners MACHINE HEAD, οι οποίοι είναι σίγουρα άψογοι στο δρόμο που έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια, αλλά η persona του “heavy metal hero” που έχει υιοθετήσει ο Rob Flynn εμένα μου φαίνεται επιεικώς ενοχλητική, με τους τεράστιους λόγους ανάμεσα στα κομμάτια και τα ασταμάτητα “bang your heads!”, “jump motherfuckers!” κατά τη διάρκειά τους. Κατά τ’άλλα, αναμενόμενα καλοπροβαρισμένοι και χαμός στα “Halo”, “Aesthetics of Hate” κλπ, ένα κατακρεουργημένο “Davidian” στο τέλος, αλλά πολύ ευχάριστη έκπληξη το “Block” που δε νομίζω να το παίζουν γενικά τα τελευταία χρόνια. Κρατάω το τελευταίο και πάω στη δίπλα σκηνή που τα πράγματα ζορίζουν...
Οι CONVERGE κάνουν την πιο «αντιτουριστική» κίνηση να ξεκινήσουν το σετ τους με το εντεκάλεπτο αργόσυρτο έπος “Jane Doe”, με το που μπαίνει όμως το “Dark Horse” η κατάσταση ξεφεύγει. Με χαώδη απόσταση από τον δεύτερο η κορυφαία για μένα μπάντα του festival και είναι έγκλημα που δεν τους έχει φέρει κανείς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μιας και μετά την κυκλοφορία του αδιανόητου “Axe to Fall” η μπάντα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, τρεις κλάσεις πάνω από αυτήν που είχε ισοπεδώσει τα Αn και Texas το 2004 και 2007 αντίστοιχα. Και τα τέσσερα μέλη στέκονται άνετα ως frontmen, αλλά η παρουσία του Jacob Bannon είναι πραγματικά larger than life, απλά απερίγραπτος. Setlist-όνειρο, “Worms Will Feed”, “Broken Vow”, “Eagles Become Vultures”, “Concubine” στο τέλος, ένα νέο κομμάτι αισθητά πιο μελωδικό από το ως τώρα ύφος τους, διασκευή στο “Wolverine Blues” των ENTOMBED με συμμετοχή του Thomas Lindberg, τίποτα, δεν περιγράφω άλλο, απλά όνειρο.
Έχω δει δύο φορές live στην Ελλάδα τους PARADISE LOST και ήταν από μέτριοι ως απαράδεκτοι, και δυο φορές στην Τσεχία και ήταν πάρα πολύ καλοί. Περίεργα πράγματα. Ξεκίνημα με “Widow”, setlist περίπου ίδιο με αυτό του Rockwave πριν λίγο καιρό, αλλά πολύ καλή απόδοση και τα γνωστά hits τους (“One Second”, “Say Just Words” κλπ) να ακούγονται κάτι παραπάνω από ευχάριστα.
Συνέχεια με GORGUTS, άλλη μια μπάντα που δεν περίμενα ποτέ να δω live. Τεχνικό death metal από τους πρωτεργάτες του είδους, highlights τα “Nostalgia” και “Obscura”.
Κι όμως έχει κι άλλο ακόμα! 01:40 ανεβαίνουν στη σκηνή οι PIG DESTROYER, με τον πολύ Scott Hull των AGORAPHOBIC NOSEBLEED στην κιθάρα και τον Blake Harrison των απερίγραπτων HATEBEAK στα effects, δίνουν ένα κατεστραμμένο show, νέα κομμάτια που βιάζουν ψυχές, full τελειωμένο παρανοϊκό hi-tec grindcore για γερά νεύρα, συγκλονιστικοί.
