Μετά από τρία χρόνια ξαναβρέθηκα στο φρούριο Josefov για το Brutal Assault festival. To BA μπορεί να μην έχει την αίγλη του Wacken ή του Hellfest, ούτε την προοδευτικότητα του Roadburn, αποτελεί όμως μια ικανοποιητικότατη επιλογή όσον αφορά τον αριθμό συγκροτημάτων (περίπου 90 φέτος) και την τιμή εισιτηρίου (κάπου 62 ευρώ το τετραήμερο) και έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο extreme event της Κεντρικής Ευρώπης, μαζεύοντας κάπου 15.000 κόσμο τόσο από την Τσεχία, όσο και από τις γύρω χώρες (κυρίως από την Πολωνία), καθώς και από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου μπορεί κανείς να φανταστεί, ανάμεσά τους (και) φέτος καμιά τριανταριά Έλληνες.
Το Warm-Up show της Τετάρτης χάθηκε εξαιτίας μιας αδιανόητης ουράς στον έλεγχο των εισιτηρίων, η οποία θύμιζε ελληνική ΔΕΚΟ. Έχοντας προχωρήσει κάπου δέκα μέτρα (από τα τουλάχιστον πεντακόσια) μετά από μία ώρα αναμονής, αποφάσισα να κάψω την ημέρα, έχοντας ήδη χάσει τους INGROWING και ANAAL NATHRAKH (αυτό πόνεσε) και με ελάχιστες πιθανότητες να προλάβω τους ALCEST και ROOT. Shit happens.
Πέμπτη 9.8.2012 (Day 1)
Μπαίνοντας στο χώρο κατά τις 13.30 προλαβαίνω το τελευταίο κομμάτι των TOXIC HOLOCAUST, οι ARKONA που ακολουθούν μου φαίνονται εντελώς αδιάφοροι, οπότε πρώτη στάση της ημέρας οι GENERAL SURGERY οι οποίοι εμφανίζονται με τις κλασικές αιμοταβαμένες ιατρικές ποδιές και δίνουν ικανοποιητικές δόσεις Carcass-ίλας. Όχι κάτι το εξωπραγματικό, τίμιοι όμως.
Στη συνέχεια, ένα όνειρο ζωής πραγματοποιείται. Οι άρτι αφιχθέντες στο χώρο CROWBAR δίνουν ένα σαραντάλεπτο best-of set. Μπορεί το τελευταίο τους άλμπουμ να μου φάνηκε καλό αλλά όχι ιδιαίτερο, live όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και ειδικά το “Cemetery Angels” στο τελείωμα σαρώνει. Κατά τ’άλλα, “New Dawn”, “Planets Collide”, βούρκος, απόγνωση, θεοί.
Οι BLACK DAHLIA MURDER που ακολουθούν είναι κάτι που ποτέ δε θα εκτιμήσω, οπότε επόμενη στάση οι CORROSION OF CONFORMITY. Το τελευταίο τους άλμπουμ ήταν ανέλπιστα καλό και είχα την περιέργεια να δω πώς θα ακούγεται αυτό το υλικό live. Δυστυχώς, στα stoner σημεία ένιωθα πως η απουσία του Peeper Keenan είναι κάτι παραπάνω από αισθητή, όταν πιάνανε τις hardcore-ιές όμως τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα.
Συνέχεια με LOCK-UP και η all-star σύνθεση αντισταθμίζει το γεγονός ότι κάτω από την αίγλη κρύβεται μια όχι-και-για-να-τραβάς-και-τα-βυζιά-σου deathgrind μπάντα. Ο Thomas Lindberg είναι μεγάλος frontman (το ξέραμε ήδη) και ο Shane Embury τεράστια μορφή (το ξέραμε ήδη), το “Afterlife in Purgatory” στο τελείωμα ξυπνάει αναμνήσεις.
Οι SWALLOW THE SUN θυσιάζονται για φαγητό και άραγμα, και παίρνω και μια τζούρα από HEAVEN SHALL BURN με την προσδοκία να ακούσω κάποιο παλιό κομμάτι, μιας και η μετά το έπος “Whatever it May Take” πορεία τους με αφήνει παγερά αδιάφορο. Στο τέταρτο που τους βλέπω εστιάζουν στο πρόσφατο υλικό τους, οπότε επιστροφή πίσω για άραγμα και οικονομία δυνάμεων, τόσο για το υπόλοιπο σετ τους, όσο και για αυτό των KRISIUN που ακολουθούν.
Headliners της Πέμπτης οι MINISTRY, οι οποίοι είναι απλά οι κορυφαίοι της ημέρας. Μπορεί το τελευταίο άλμπουμ τους να ήταν για κλάματα, μπορεί ο Jourgensen να δείχνει ερείπιο, αλλά ο εκκωφαντικός θόρυβος που βγαίνει από τα ηχεία, το αποκαλυπτικό vibe, το “N.O.W. II”, οι καταιγιστικές εκτελέσεις και -κυρίως- τα τέσσερα κολλητά κομμάτια εποχής “Psalm 69/The Mind is a Terrible Thing to Taste” στο τελείωμα διαλύουν κάθε αμφιβολία. Θεοί.
Μετά από την εμπειρία ζωής της εμφάνισης των MINISTRY δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να δω DIMMU BORGIR, είπαμε. Καλή φάση πάντως η επιλογή να ξεκινήσουν με το “Spellbound (by the Devil)” μιας και αυτό το κομμάτι μ’άρεσε στην εφηβεία μου, οπότε το άκουσα κι έφυγα ήσυχος.
Συνέχεια με SICK OF IT ALL, μια μπάντα που δεν είχε τύχει να ξαναδώ live οπότε ανυπομονούσα. Ξεσηκωτικό attitude από μια κλασσική NYHC μπάντα, η κινησεολογία του Lou Koller είναι το hardcore ολόκληρο, ένα “Scratch the Surface” στο κλείσιμο, ισχυροί.
Μια μικρή βόλτα από την μικρή σκηνή στο πίσω μέρος του φρουρίου όπου οι INQUISITION δίνουν ανείπωτο πόνο αλλά οι συνθήκες είναι αποπνικτικές μέσα στο container νταλίκας που παίζει το ρόλο του «συναυλιακού χώρου», οπότε επιστροφή στην κυρίως δράση.
Δεν είχε τύχει να ξαναδώ live τους SAMAEL, οπότε είχα περιέργεια. Μπορεί η μπάντα να μη μοιάζει πια τόσο ριζοσπαστική όσο προ δεκαπενταετίας (μάλλον το αντίθετο), όμως ο Vorph είναι αλλόκοτα επιβλητικός με τη samurai εμφάνισή του, ο Xy όλα τα λεφτά στα πλήκτρα/τύμπανα, το “Rain” είναι διαχρονικός ύμνος, κλείσιμο με “Baphomet’s Throne”, όλα υπέροχα.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα εμφανίζονται οι NILE, άλλη μια μπάντα που έβλεπα για πρώτη φορά live εκείνη τη μέρα. Ό,τι και να πω είναι λίγο, αυτοκρατορική εμφάνιση, ο Κόλλιας ξεφτιλίζει το drumkit του και σπάει το ένα πετάλι (!), εν συνεχεία βγάζει το ‘Sarcophagus” (ύμνος) με ένα πόδι, τι να λέμε τώρα.
Οι ARCTURUS ποτέ δε με συγκινούσαν, και δεν υπάρχε να περίπτωση αυτό να αλλάξει στις 01:00 το βράδι μετά από τόση κούραση. Παραδέχομαι πάντως πως έβγαλαν συναίσθημα.
