Σάββατο, 23 Ιουνίου 2012
Το ξύπνημα δεν είναι ότι πιο εύκολο, αφού σαν κλασικοί μαζοχιστές θέλουμε να πάμε και από νωρίς στο festival. Κάνεις που κάνεις το ταξίδι, είναι κρίμα να χάσεις κάποια συγκροτήματα που θέλεις να δεις για χάρη του λίγο παραπάνω ύπνου. ‘’I’ll sleep when I’m dead’’, που λένε και οι BON JOVI. Η απεργία στο μετρό ευτυχώς έχει σταματήσει και η ταλαιπωρία που υπέστη πολύς κόσμος την προηγούμενη μέρα είναι πια παρελθόν. Αυτό είναι φανερό και από τον πολύ περισσότερο κόσμο που βλέπουμε μέσα στο χώρο του festival με την άφιξή μας. Ο ήλιος λάμπει ζεστός και καυτός κλασικά, αν και μας τα χάλασε μετά για λίγο και εμείς οδεύουμε για το πρώτο group της ημέρας μας, που δεν είναι άλλοι από τους LIZZY BORDEN.
Τις τελευταίες δύο φορές που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Lizzy και την παρέα του ζωντανά, ήταν στην Ελλάδα και όχι με τον καλύτερο ήχο που θα μπορούσαν να έχουν. Αυτά λοιπόν τα 40 λεπτά ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσουμε επιτέλους την μουσική τους να παίζεται καθαρά και να απολαύσουμε το full stage show τους σε μια μεγάλη σκηνή ενός festival. Αυτή ήταν και η ευτυχία του front man του group, ο οποίος και χαιρόταν κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισης. Άλλαξε αρκετές μάσκες, μοίρασε αίμα στο κοινό στο ‘’There Will Be Blood Tonight’’, έβγαλε τσεκούρια και σημαίες, έπεφτε στα πατώματα και τραγούδησε και μία διασκευή στο ‘’Edge Of Glory’’ της LADY GAGA, έτσι για το διαφορετικό της υπόθεσης. Λίγη ώρα, αλλά ποιοτική και άκρως διασκεδαστική εμφάνιση, που έκλεισε φυσικά με τα ‘’Me Against The World’’ και ‘’American Metal’’, κομμάτια σημαδούρες στη δισκογραφική ιστορία των Αμερικανών. Την κίνηση των δύο κιθαριστών να φορέσουν φανέλες της Inter στο ‘’Me Against The World’’, δεν την σχολιάζω καθόλου. Μάλλον οι τύποι δεν ξέρουν να επιλέγουν ομάδες από το Μιλάνο.
Οι HARDCORE SUPERSTAR από το Gothenburg της Σουηδίας είχαν σειρά αμέσως μετά και γοργά γοργά πλησιάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο για να τους δούμε. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι πολύς κόσμος που δεν τους ήξερε, ερχόταν κατά τη διάρκεια του live προς την σκηνή για να τους δει. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι το group βγήκε έξω έτοιμο να πάρει κεφάλια με τη μουσική και τα κομμάτια του. Χωρίς ανάσα τα ‘’Sadistic Girls’’, ‘’Kick On The Upperclass’’ και ‘’Medicate Me’’ ξεσήκωσαν όλη την Arena Fiera και δεν άφησαν κανέναν να στέκεται σταθερά στα πόδια του από το χοροπηδητό. Δύσκολα θυμάμαι να έχω δει άλλο συγκρότημα να βγαίνει τόσο δυνατά και να κάνει τόσο αρχιδάτη είσοδο. Ωραία πράγμα να το βλέπεις και ακόμα ωραιότερο να το ζεις. Αφού χαλάρωσαν λίγο το ρυθμό με μπαλάντες σαν το ‘’Run To Your Mama’’, έβαλαν και πάλι μπρος τις μηχανές για να κλείσουν το set με τρόπο, τέτοιο ώστε κανένας να μην μπορεί να ξεχάσει αυτή την συναυλία στο τέλος της ημέρας. Το προσωπικό αγαπημένο ‘’My Good Reputation’’ και κατεδαφιστικές συνθέσεις σαν τα ‘’Last Call For Alcohol’’ και ‘’We Don’t Celebrate Sundays’’ ισοπέδωσαν τα πάντα. Μάλιστα στο πρώτο, η μπάντα πέταξε δεκάδες ποτήρια μπύρας στο κοινό, κάνοντας πιο ευτυχισμένους τους Ιταλούς που μάχονταν για κάποιο από αυτά. Σίγουρα μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου και μία ακόμα γραμμή κατειλημμένη στη λίστα με τα συγκροτήματα που θέλουμε να δούμε σε full set.
Το επόμενο group αποτελούσε ένα μεγάλο ερώτημα και η εμφάνισή του θα ήταν ένα test για πολλούς από εμάς που δυσκολευόμαστε να τους συνηθίσουμε έτσι. Μιλάω φυσικά για τους Ελβετούς GOTTHARD, στην πρώτη τους περιοδεία με τον Nic Maeder πίσω από το μικρόφωνο. Είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε το δύσκολο έργο να γεμίσει τα παπούτσια του εκλιπόντα Steve Lee και η απάντηση στο αν θα τα καταφέρει, βρισκόταν μόλις μερικά λεπτά μακριά. Όπως είχε διαπιστωθεί από το πρόσφατο album που κυκλοφόρησαν, η φωνή του Maeder έχει τις ίδιες σχεδόν συχνότητες με εκείνη του Lee, όμως έλειπε η προσωπικότητα του τελευταίου στις συνθέσεις. Δυστυχώς αυτή η έλλειψη της προσωπικότητας και της μορφής του τεράστιου Steve Lee, έγινε ακόμα πιο εμφανής σε ετούτη εδώ την συναυλία. Έλειπε η παρουσία του από παντού και από τα πάντα. Από τον τρόπο που όργωνε τη σκηνή, μέχρι τον τρόπο που ξεσήκωνε τον κόσμο και προκαλούσε αρκετές γυναικείες τσιρίδες. Στοιχεία που δεν μπόρεσε σε καμία στιγμή να καλύψει ο αντικαταστάτης του, ο οποίος αρκούταν σε ρόλο κομπάρσου, σχεδόν πάντα σε ένα σταθερό σημείο, αφήνοντας στους παλιούς Leo Leoni και Marc Lynn το ρόλο του πρωταγωνιστή. Το set τους ομολογώ ότι ήταν λίγο διαφορετικό απ’ ότι παλιότερα. Εστίασαν κυρίως σε τραγούδια από τους πρώτους τους δίσκους, πλαισιωμένα από τα καινούρια κομμάτια. Φυσικά ύμνοι σαν τα ‘’Anytime Anywhere’’ και ‘’Lift U Up’’ δεν θα μπορούσαν να λείψουν, αλλά πέφτουν επίπεδα στην εκτέλεση όταν στα φωνητικά δεν βρίσκεται ο αποθανών. Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι μπορούν να κερδίσουν ξανά την παλιά τους αίγλη, αλλά δυστυχώς ξέρω πολύ καλά πως είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Ο τραγικός θάνατος του Steve Lee τους στοίχισε πολύ περισσότερα απ’ ότι φαντάζονταν.
Προερχόμενοι από το Ηνωμένο Βασίλειο, οι THE DARKNESS των αδερφών Hawkins, είχαν πρόσφατα ενωθεί ξανά και ήταν ένα ακόμα group που θέλαμε με ενδιαφέρον να δούμε. Παρά την απαισιοδοξία μου για τις live εμφανίσεις τους (προαίσθημα και έτσι) με διέψευσαν κατά κράτος, παρά τα όσα προβλήματα αντιμετώπισαν όλη την ώρα που βρίσκονταν στη σκηνή. Με το χαρακτηριστικό φαλτσέτο του Justin Hawkins και σειρά κομματιών από τα δύο album που είχαν κυκλοφορήσει στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, επέδειξαν όρεξη αιλουροειδών και ευλυγισία χορευτών. Σε ένα συνδυασμό αεικίνητης σκηνικής παρουσίας και ωραίας επιλογής συνθέσεων, είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε επιτέλους και αυτούς. Κάπου στη μέση της εμφάνισής υπήρξε κάποιο πρόβλημα στη σκηνή, με αποτέλεσμα να διακόψουν για περίπου 15 λεπτά. Εδώ κορυφώθηκαν τα προβλήματα που αναφέραμε προηγουμένως στα θέματα του ήχου. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, ίσως έπεσε και το ρεύμα τελείως, αλλά όταν επέστρεψαν αποφάσισαν να αφήσουν εκτός κάποια κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο που είχαν ετοιμάσει και αρκέστηκαν σε classics όπως τα ‘’Givin’ Up’’ και ‘’I Believe In A Thing Called Love’’. Κάπου εκεί, στο τελείωμά με το ‘’Love On The Rocks With No Ice’’, έπεσαν και οι πρώτες σταγόνες βροχής, μιας βροχής που ευτυχώς κράτησε λίγο και δεν χάλασε καθόλου την κολασμένη συνέχεια της ημέρας.
Ο Axl Rose, την προηγούμενη μέρα μας ευχήθηκε, ίσως ειρωνικά, να περάσουμε καλά την επόμενη και η μπάντα στην οποία λογικά αναφερόταν, ετοιμαζόταν να ανέβει στη σκηνή του Gods Of Metal. Ο SLASH feat. MYLES KENNEDY AND THE CONSPIRATORS έχει φτιάξει ένα πολύ καλό group και έχει κυκλοφορήσει δύο πολύ ωραία album τα τελευταία χρόνια. Προηγούμενες live επαφές με είχαν ήδη πείσει για την αξία τους στη σκηνή και δεν έμενε τίποτα άλλο, από το να επιβεβαιωθεί αυτό για μία ακόμη φορά. Από όποια στιγμή της καριέρας του και να ήταν τα κομμάτια που βλέπαμε ζωντανά, ο καπελάτος, σγουρομάλλης, πρώην κιθαρίστας των Guns N’ Roses είχε την ίδια όρεξη και διάθεση. Ο Myles Kennedy πλέον νιώθει πολύ πιο άνετα στη θέση του τραγουδιστή, ενώ και τα υπόλοιπα μέλη παίρνουν το χρόνο που τους αναλογεί, με παράδειγμα τον Todd Kerns, ο οποίος και τραγούδησε τα ‘’Doctor Alibi’’ και ‘’Out Ta Get Me’’. Φυσικά ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στα GUNS N’ ROSES κομμάτια, με σωρεία τσιρίδων από μικρές κορασίδες να μας κουφαίνουν. Τα ‘’You’re A Lie’’ και ‘’Anastasia’’ από τον πρόσφατο δίσκο ‘’Apocalyptic Love’’, απλά ικανοποίησαν και εμάς τους απαιτητικούς και έτσι φύγαμε απολύτως ευχαριστημένοι και γεμάτοι για τον επίλογο των δικών μας ημερών. Ευχαριστούμε Axl! Η ευχή σου έπιασε τόπο!
Το τελευταίο συγκρότημα της ημέρας, μας ερχόταν και αυτό από το Los Angeles και ετοιμαζόταν να πατήσει το πόδι του στη σκηνή. Μια σκηνή ντυμένη θεατρικά, αρκούντως ατμοσφαιρική, καθώς έπεφτε η νύχτα και έτοιμη να υποδεχτεί τους MOTLEY CRUE και το τρομερό stage show τους. Ήταν η δεύτερη φορά που η αφεντιά μου θα παρακολουθούσε τα κακά παιδία της δυτικής ακτής, όμως αυτή τη φορά θα γινόμουν μάρτυρας ενός show φανταστικού, που με μετέφερε πλήρως στο hard rock τρόπο ζωής και τις φαντασιώσεις του συγκροτήματος. Από την αρχή και το ‘’Wild Side’’ είχαμε ήδη καταλάβει ότι οι Crue είχαν φέρει τα πάντα και σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Αιθέριες υπάρξεις που εκτελούσαν και χρέη backing vocals, light show από τα λίγα, κουβάδες με αίμα, στολές και το εκπληκτικό περιστρεφόμενο drum kit του Tommy Lee. Δεν είχαμε λοιπόν παρά να το απολαύσουμε σε όλο του το μεγαλείο.
Εκτός του Mick Mars, που αντιμετωπίζει χρόνιο πρόβλημα υγείας και ο Vince Neil, αλλά και οι Tommy Lee και Nikki Sixx δεν σταματούσαν λεπτό να κινούνται και να συμβαδίζουν με τον ρυθμό των κομματιών. Δεν θυμάμαι να έχω περάσει τόσο καλά σε συναυλία τον τελευταίο καιρό, εκτός λίγων εξαιρέσεων, που μάλιστα ήταν και πρόσφατες. ‘’Saints Of Los Angeles’’, ‘’Shout At The Devil’’, ‘’Looks That Kill’’, όλα περνούσαν το ένα μετά το άλλο από μπροστά μας, τέλεια εναρμονισμένα με το οπτικό υπερθέαμα, που συνήθως προκαλούσε την τέρψη των οφθαλμών. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν καλλίγραμμες, με όλα τα προσόντα, γυναίκες λικνίζονται στους ρυθμούς των ‘’Primal Scream’’ και ‘’Smokin’ In The Boys Room’’. Και όταν η ατμόσφαιρα έγινε λίγο πιο industrial, τότε ξέραμε πως ήταν ώρα για τον Tommy Lee και το drum kit του να περιστραφούν 360 μοίρες, σε ένα drum solo πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά, ενώ και οι φωνητικές μας χορδές άναψαν, όταν ο Tommy είπε πως μπορεί να πάρει έναν από το κοινό για να τον συνοδέψει σε μερικές περιστροφές. Απίθανα θα ήταν, αλλά φυσικά από τόσες χιλιάδες κόσμο, σιγά μην ήμασταν εμείς οι τυχεροί. Τον Ιταλό πάντως που ανέβηκε τον μισώ ήδη! Τουλάχιστον ρε Tommy, ανέβασε κανένα κοριτσάκι με φούστα να κάνουμε ανάσταση όταν γυρίσει ανάποδα! Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το απίστευτο αυτό drum solo, είχε έρθει ήδη ο γιατρός του κεφιού ‘’Dr Feelgood’’ και έκανε μια χαρά τη δουλειά του. Όχι ότι στο ‘’Girls, Girls, Girls’’ περάσαμε άσχημα. Δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις. Είχε επιλογές το μάτι.
Για το encore, αφού πρώτα είδαμε και πάλι τον showman Tommy να ανοίγει σαμπάνιες και να τις χρησιμοποιεί ως προέκταση του οργάνου που έχει γευτεί για τα καλά η Pamela Anderson, είχαμε επιστροφή στις οικογενειακές στιγμές, με το ‘’Home Sweet Home’’ και την μπάντα σαν ένα, γύρω από το πιάνο στο μέσο της σκηνής. Το τελευταίο σφυροκόπημα, με τίτλο ‘’Kickstart My Heart’’, δεν ήταν κάτι που το αντέχεις εύκολα, ειδικά αν σου αρέσουν πολύ οι MOTLEY CRUE. Δυνατό τελείωμα και ουρλιαχτά σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτό ήταν πραγματικά ένα full show MOTLEY CRUE που είχε τα πάντα. Το ευχαριστηθήκαμε στο 200% και τους είδαμε όπως ακριβώς πρέπει. Με τα όλα τους! Αυτό που συμπέρανα όταν αργότερα σκέφτηκα πιο καθαρά, είναι ότι οι MOTLEY CRUE είναι ένα group που κάνει τα πάντα για να ανεβάσει την πεσμένη διάθεση και να απογειώσει την ήδη ανεβασμένη. Ένα group που αξίζει να δουν, έστω μία φορά, όλοι οι φίλοι της hard rock, μαζί με καλή παρέα και άφθονο alcohol. Εγγυημένη απόλαυση!
Όλα τα ωραία όμως έχουν και ένα τέλος. Και εδώ είχε ήδη τελειώσει για εμάς το φετινό Gods Of Metal. Υπήρχε μία ακόμα ημέρα με headliner τους OZZY AND FRIENDS, όμως δεν θα βρισκόμασταν εκεί για να την παρακολουθήσουμε. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο διήμερο, γεμάτο από δυνατές εμφανίσεις, συγκροτήματα που βλέπαμε ίσως για πρώτη φορά, πολύ γέλιο και καλή διάθεση. Μία σύντομη απόδραση από την καθημερινότητα, που όμως φόρτισε τις μπαταρίες για την δύσκολη συνέχεια. Μέχρι την επόμενη επίσκεψή μας σε κάποιο μεγάλο festival, έχουμε σίγουρα πολλές στιγμές να θυμόμαστε και πολλές φωτογραφίες που θα μας τις θυμίζουν όταν τις ξεχάσουμε. Παίρνοντας όμως σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια σκέψη που κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αλλά γεννά ώρες συζήτησης. Για πόσο καιρό ακόμα θα μπορούμε να κάνουμε τέτοια ταξίδια και να ευχαριστιόμαστε τέτοιες συναυλίες; Το πνεύμα και η σαρξ μπορεί να είναι πρόθυμα. Η τσέπη για πόσο θα είναι;
