Μια ευχάριστη μάζωξη, μια ποιοτική συγκέντρωση, μπορεί να σου ανεβάσει τη διάθεση από το πουθενά και να σε κάνει να νιώσεις την ανάγκη να παρευρεθείς με κάθε κόστος. Τέτοιες μαζώξεις συγκροτημάτων δεν θα μπορούσαν να διαφεύγουν αυτής της κατηγορίας και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, η παρουσία μας είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Τα festivals είναι συνήθως τα μέρη αυτών των γεγονότων και η αλήθεια είναι πως η φετινή επιλογή ήταν αρκετά δυσκολότερη από άλλες χρονιές. Το ιταλικό Gods Of Metal, που τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα στα περίχωρα του Μιλάνου, είχε μία άκρως δελεαστική προσφορά για εμάς και όταν μέσα σε αυτήν δεσπόζουν ονόματα όπως: GUNS N’ ROSES, MOTLEY CRUE, SLASH, SEBASTIAN BACH, MANOWAR, OZZY OSBOURNE κ.α., τότε δεν νομίζω πως θέλει και πολύ σκέψη. Διάφορες δυσκολίες, κυρίως οικονομικής και χρονικής φύσεως, δεν μας επέτρεψαν να είμαστε εκεί και τις 4 μέρες που διαρκούσε το festival και έτσι οι δύο τελευταίες αναφορές της παραπάνω λίστας δεν είχαν την τιμή να γεμίσουν για μία ακόμη φορά τις συναυλιακές μας εμπειρίες. Η πρώτη και η τέταρτη μέρα στην Arena Fiera του Μιλάνου λοιπόν, δεν είχαν τις αφεντιές μας για συντροφιά και έτσι αρκεστήκαμε στις 2 υπόλοιπες, που όμως δεν είχαν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα σε ποιότητα και ονόματα.
Παρασκευή, 22 Ιουνίου 2012
Αρκετά ελληνικά και οικεία στοιχεία μας συνόδευσαν με το ξύπνημα, θυμίζοντάς μας ότι δεν βρισκόμαστε και πολύ μακριά από την πατρίδα. Τρένα και μετρό ήταν σε πλήρη παράλυση, λόγω απεργίας, πράγμα που εμπόδισε πάρα πολύ κόσμο να είναι στην ώρα του στο festival, ενώ είμαι σίγουρος ότι κάποιοι άλλοι δεν κατάφεραν καν να έρθουν. Μέσα σε αυτό το χάος με τις συγκοινωνίες, εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί, μιας και το ξενοδοχείο μας βρισκόταν πολύ κοντά στο venue. Έτσι, το ποδαράτο ήταν μονόδρομος και ευτυχώς δεν χάσαμε κάτι από αυτά που θέλαμε να δούμε. Ήταν κρίμα όμως για πάρα πολλούς που ταξίδεψαν από το εξωτερικό, να μην μπορούν να πάνε στο festival και να χάσουν πολλά αγαπημένα συγκροτήματα.
Ξεπερνώντας τα όποια προκύπτοντα προβλήματα, φτάνουμε στην, σχεδόν άδεια ακόμα, Arena Fiera στο περίχωρο Rho του Μιλάνου, για να κάνουμε μία πρώτη εξερεύνηση του χώρου. Ο χώρος που χρησιμοποιείται είναι απλά ένα τεράστιο parking, το οποίο αν και προσφέρει προστασία από λάσπες και χώμα σε περίπτωση βροχής, αυξάνει κατά πολύ την περιρρέουσα θερμοκρασία με το τσιμέντο που έχει για δάπεδο. Ο θεός του καιρού μας χαμογέλασε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του διημέρου, όμως ο αφόρητα καυτός ήλιος και η ζέστη πολλές φορές δεν αντεχόταν. Πολύ καλύτερα όμως από το να βρέχει. Τα σημεία σκιάς και δροσιάς ήταν ευτυχώς αρκετά και οι Ιταλοί είχαν προβλέψει για πολλά bars σε διάφορα σημεία του χώρου, καθώς και για πλουραλισμό σε φαγητά και ποτά. Ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια οργάνωση σε αυτό το θέμα και διαψεύστηκα προς μεγάλη μου ικανοποίηση.
Είχε έρθει όμως η ώρα για δράση και γρήγορα βήματα μας φέρνουν κοντά στην μοναδική σκηνή του Gods Of Metal. Ο χώρος μπροστά από την σκηνή είχε χωριστεί σε δύο ζώνες, με την μπροστινή φυσικά να αντικατοπτρίζει πιο ακριβό εισιτήριο. Λίγο το ότι είμεθα large (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε!) και λίγο γιατί θέλαμε να βλέπουμε καλύτερα και πιο άνετα, δώσαμε τα παραπάνω ευρώ για χάρη μιας καλύτερης θέσης σε κάθε εμφάνιση. Μετά από 1-2 ντόπια συγκροτήματα, ήταν ώρα για να πάρουμε μία γεύση από τους UGLY KID JOE, οι οποίοι πρόσφατα έκαναν reunion και γυρίζουν την Ευρώπη για κάποιες συναυλίες. Μισή ώρα και κάτω από πολύ δυνατό ήλιο δεν είναι ιδανικές συνθήκες για να φέρεις στο μυαλό σου το 100% των παιδικών σου αναμνήσεων, αλλά κομμάτια σαν τα ‘’Cats In The Cradle’’ και ‘’Everything About You’’ είναι ικανά να ζωντανέψουν μνήμες από τα 90’s. Αν μη τι άλλο οι Καλιφορνέζοι ήταν τακτικοί πελάτες του MTV εκείνη την περίοδο. Κάποια από τα μέλη δεν έχουν αλλάξει και πολύ εμφανισιακά, αλλά και η δυναμική του group παραμένει απαράμιλλη. Ατάκες που βγάζουν γέλιο, ένα γενικότερο hard rock attitude και ανεβασμένη διάθεση, συνέθεσαν περίπου 30 λεπτά μουσικών βιωμάτων και αναμνήσεων από τα παλιά. Μακάρι στο μέλλον να υπάρχει η ευκαιρία και για περισσότερο.
Οι SOULFLY του κυρίου Cavalera που ακολούθησαν, δεν μας ενδιέφεραν και τόσο, οπότε περάσαμε κατευθείαν στους RIVAL SONS και τον χαρακτηριστικό 70’s ήχο τους. Η κίνηση που είχε προκληθεί στους δρόμους λόγω της προαναφερθείσας απεργίας του μετρό, ανάγκασε τους Αμερικανούς να ξεκινήσουν το set τους αργότερα από το προγραμματισμένο, μιας και έφτασαν και οι ίδιοι αργά. Ασταμάτητα και χωρίς πολλά λόγια έπαιζαν κομμάτια το ένα μετά το άλλο, μπας και προλάβουν να σώσουν την κατάσταση. Εδώ όμως αξίζει να αναφέρω ότι σχεδόν σε κανένα σημείο δεν μπόρεσαν να μεταφέρουν αυτήν την 70’s αισθητική των δίσκων τους και στη σκηνή. Δεν ξέρω αν έφταιγε κάτι άλλο ή απλά δεν είναι το ίδιο καλοί στα live, όμως αυτό εισπράξαμε εμείς. Ακούσαμε όμως κομμάτια σαν το ‘’Burn Down Los Angeles’’ και το ‘’Get What’s Coming’’ και πήραμε μία ιδέα και από τις δύο δισκογραφικές δουλειές τους. Σαφώς highlight φιγούρα ο τραγουδιστής Jay Buchanan, ο οποίος με τις σπασμωδικές κινήσεις του και το ‘’θέλω να μοιάσω στον Robert Plant’’ style του, έκλεψε την παράσταση.
Το μενού για τη συνέχεια είχε τους, επίσης εξ Αμερικής ορμώμενους BLACK STONE CHERRY, οι οποίοι ήταν ένα από τα συγκροτήματα του festival που ήθελα πολύ να δω. Το νεαρό της ηλικίας και η δίψα για περαιτέρω διάκριση ήταν αυτά που τους έκαναν να τρέχουν πάνω κάτω χωρίς σταματημό και σίγουρα με αυτές τις κινήσεις ανέβαζαν και το κοινό. Η επιλογές στο set list δεν μπορώ να πω ότι ήταν ότι ακριβώς ήθελα να ακούσω, αλλά σίγουρα δεν αποφασίζει ο καθένας μας τι θα παιχτεί. Αυτό που παρατήρησα πάντως ήταν όρεξη, υπερκινητικότητα και ταλέντο από όλη τη μπάντα. Ειδικά ο κιθαρίστας Ben Wells ίσως έκανε περισσότερα χιλιόμετρα και από αμυντικό χαφ. Ένα πράγμα που τελικά ξενίζει στους BLACK STONE CHERRY είναι η διαφορά του ήχου τους στα live σε σχέση με το studio. Ζωντανά ακούγονται πολύ πιο heavy και ίσως κερδίζουν οπαδούς που θα τους κατηγορούσαν για αρκετό softness, αν άκουγαν δίσκους όπως το ‘’Folklore And Superstition’’ ή το ομώνυμο ‘’Black Stone Cherry’’. Γενικά γεμάτη εμφάνιση, με αρκετά δυνατά κομμάτια και μια περίεργη διασκευή στο ‘’Rehab’’ της AMY WINEHOUSE. Πάντως, για την γκρίνια της υπόθεσης, το ‘’Hell & High Water’’ μάταια περίμενα να το ακούσω. Next time!
Οι KILLSWITCH ENGAGE αποτέλεσαν έναν καταπληκτικό λόγο για ανανέωση δυνάμεων και κατανάλωση φαγητού και μπύρας. Και αυτό γιατί η επόμενη εμφάνιση ήταν κάτι που περιμέναμε πολύ καιρό. Ήταν η ώρα που ο SEBASTIAN BACH και το προσωπικό του group θα πέρναγαν επίσης μπροστά από τα μάτια μας για πρώτη φορά. Όταν ο πρώην front man των SKID ROW μπαίνει δυναμικά με το ‘’Slave To The Grind’’ και σε λίγα δευτερόλεπτα το μικρόφωνο από τις περιστροφές του φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση, τότε δεν έχεις τίποτα παραπάνω από έναν νευριασμένο SEBASTIAN BACH και έτοιμο για την retake εκδίκηση. Αυτό σημαίνει ότι προμηνύεται ένα οργισμένο live. Και δεν πέσαμε καθόλου έξω σε αυτή την πρόβλεψη. Στην περίπτωση του εν λόγω κυρίου αυτό είναι μόνο καλό. Βγήκε πάλι έξω, το πήρε από την αρχή και κάπου εκεί άρχισαν να πέφτουν και τα τελευταία προπύργια φλωριάς στην ατμόσφαιρα. Με κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και άσματα από τις SKID ROW εποχές, επί 1 ώρα και κάτι έβλεπε τον κόσμο να χοροπηδάει στους ρυθμούς του και να πλησιάζει όλο και πιο κοντά στη σκηνή. ‘’18 And Life’’, ‘’I Remember You’’, ‘’Piece Of Me’’ και φυσικά το έπος ‘’Youth Gone Wild’’, όλα πέρασαν από μπροστά μας και μας έκαναν να γουστάρουμε τρελά, ειδικά όταν αυτά ακούγονται από την φωνή που τα ηχογράφησε. Δεν έλειψαν και πιο πρόσφατες, δικές του συνθέσεις, με το πιο φρέσκο ‘’Kicking & Screaming’’ να ξεχωρίζει. Η διασκευή στο ‘’American Metalhead’’ δεν ήταν παρά το επιστέγασμα μιας καθ’ όλα αριστοκρατικής εμφάνισης, που έμελλε να μας καθηλώσει.
Μετά από αυτόν τον τυφώνα, έπρεπε κάπως να χαλαρώσουμε και οι Ολλανδοί WITHIN TEMPTATION ήταν ότι πρέπει γι’ αυτό. Σίγουρα όχι σε καταιγιστικό ρυθμό, αλλά εξ’ ίσου δυνατά, ξεκίνησαν το set τους με το πολύ καλό ‘’Shot In The Dark’’ από το τελευταίο τους album και έδειξαν από την αρχή πως, παρά το ότι ήταν ίσως το μοναδικό group της ημέρας που δεν κόλλαγε τόσο με τα υπόλοιπα, θα έδιναν στον κόσμο τους 90 λεπτά απόλαυσης και ατμοσφαιρικών μελωδιών. Με οδηγό τη σειρήνα Sharon Den Adel πίσω από το μικρόφωνο και μουσικούς, ειδικούς στο να παραδίδουν live βγαλμένα από παραμύθια, ίσως μόνο το φως της ημέρας ήταν ο αρνητικός παράγοντας που χάλαγε το feeling. Δεν είδα και πολλούς Ιταλούς να ενδιαφέρονται για την μουσική, ίσως περισσότερο για τα κάλλη της πανέμορφης Ολλανδέζας, όμως σε όσους λένε κάτι τα κομμάτια των WITHIN TEMPTATION, η ώρα πέρασε ευχάριστα. Επικεντρωμένοι περισσότερο στην πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά, αλλά και χωρίς να λείπουν παλαιότερες επιτυχίες όπως τα ‘’Ice Queen’’, ‘’Stand My Ground’’ και ‘’What Have You Done’’, μετέφεραν εμάς και όσους είχαν την τύχη να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή μπροστά από το stage, σε τοπία που περιγράφονται γλαφυρά στους στίχους των κομματιών τους. Έκλεισαν με το ‘’hit’’ τους ‘’Mother Earth’’, την ώρα ακριβώς που είχαν αρχίσει να κορυφώνονται οι ιαχές για την επερχόμενη εμφάνιση του Axl Rose και των GUNS N’ ROSES. Αν και διαφωνώ κάθετα, οριζόντια και προς κάθε διεύθυνση με τις αποδοκιμασίες σε groups που απλά προηγούνται αυτών που κάποιος θέλει να δει, πέρασα ωραία όσο διήρκησε το set τους και πήρα το κατάλληλο χαλαρωτικό πριν από την επική συναυλία που θα ακολουθούσε. Σε όσους αποδοκίμαζαν και σε όσους το κάνουν συστηματικά, απλά να πω ότι: ‘’Μπορείτε να αποχωρήσετε και να επιστρέψετε μετά κύριοι. Υπάρχουν και ωραίες μπύρες στο βάθος’’.
Από την πρώτη στιγμή που στο πρόγραμμα έγραφε ‘’GUNS N’ ROSES: 21.45-23.45’’, ήξερα ότι δεν θα παίξουν μόνο δύο ώρες. Αυτό όμως που έγινε δεν το περίμενα με τίποτα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Με μόλις ένα τέταρτο καθυστέρηση, τα φώτα έσβησαν και το intro του ‘’Chinese Democracy’’ πλημμύρησε ηχητικά το χώρο. Στο σημείο που βρισκόμασταν μπορούσαμε να δούμε πεντακάθαρα όλη τη σκηνή και το show των GUNS N’ ROSES, όμως ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος. Φαντάζομαι πως θα ήταν λόγω του σημείου, που ήταν ακριβώς μπροστά στην μπότα των drums, όμως θα διατηρήσω τις αμφιβολίες μου, μιας και γενικότερα το festival έπασχε λίγο από ήχο. Αυτό όμως έγινε εμφανέστερο την επόμενη μέρα. Για την ώρα το μόνο που γέμιζε τις κόρες των ματιών μας ήταν η αυτοκρατορική φιγούρα του Axl Rose, ενώ ταυτόχρονα στα αυτιά μας ηχούσε το χαρακτηριστικότατο ‘’You know where you are? You’re in the jungle baby. You’re gonna die!’’. Πανικός!
Ο θείος Axl κρατιέται ακόμα καλά και αυτό ήταν ολοφάνερο. Αρχοντικός και όμορφα περιφρονητικός, είχε απόλυτη γνώση του ποιος είναι και του ότι όλοι ήταν εκεί περιμένοντας να δουν αυτόν. Δεν άφησε κανέναν νομίζω παραπονεμένο. Αειθαλής και με φωνή βγαλμένη από τις κατακόμβες των Illusions, παρουσίασε ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας των GUNS N’ ROSES, με κομμάτια που όλοι αγαπήσαμε και αγαπάμε να ακούμε. Σίγουρα θα έκανε καλή δουλειά ως scouter, μιας και οι μουσικοί που έχει επιλέξει για να στελεχώσουν τους Guns του σήμερα είναι όλοι ένας και ένας. Άλλοι νεότεροι και άλλοι με αρκετά χρόνια υπηρεσίας, αυτοί όμως που ξεχωρίζουν είναι οι τρεις κιθαρίστες. Οι Ron ‘’Bumblefoot’’ Thal, DJ Ashba και Richard Fortus πετάνε riffs και solos από παντού, κάνοντας την παρακολούθηση του show μια μοναδική εμπειρία. Η κεντρική μορφή είναι φυσικά ο Axl Rose, όμως και αυτοί, αλλά και ο πάντα παρών Dizzy Reed, έχουν βρει τον τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Και αυτό γίνεται είτε σιγοντάροντας τον αρχηγό, είτε αρπάζοντας τις ευκαιρίες που τους δίνει για προσωπικά jam solos και συνθέσεις. Δεν βλέπεις το real deal με Slash, Duff και την υπόλοιπη κομπανία, αλλά πιστέψτε με, δεν υστερούν καθόλου σε ταλέντο. Μόνο στο όνομα και τη φήμη.
Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, έχουμε σχεδόν περάσει τη μιάμιση ώρα συναυλίας, όμως επί σκηνής δεν φαίνεται να παίρνουν χαμπάρι. Κάπου εκεί είναι που φτιάχνει αισθητά και ο ήχος και μετά την ανατριχίλα που είχε προηγηθεί νωρίτερα με το ‘’Estranged’’, έρχονται απανωτά τα ‘’You Could Be Mine’’, ‘’Sweet Child O’ Mine’’ και ‘’November Rain’’ και η κατάσταση ξεφεύγει. Συγκίνηση στο ‘’Don’t Cry’’, επίκαιρο όσο ποτέ το ‘’Civil War’’ και ακόμα και η διασκευή στο ‘’Whole Lotta Rosie’’ των θεών AC DC δεν μας βγάζει καθόλου από το κλίμα. Το δίωρο έχει προ πολλού ξεπεραστεί και το ‘’Nightrain’’ απλά κλείνει το κανονικό set, προετοιμάζοντας μας για ένα encore που θα μπορούσε να είναι από μόνο του κανονικό set list μιας μικρής σε διάρκεια συναυλίας. Από διασκευή σε ROLLING STONES, μέχρι πολιτικές αναφορές στο ‘’Madagascar’’ και καπάκι στα all time classics ‘’Used To Love Her’’ και ‘’Patience’’. Ακόμα και ντουέτο με τον Sebastian Bach στο ‘’My Michelle’’ μας επεφύλασσε, για να κλείσει το όλο show πανηγυρικά με, τι άλλο από το ‘’Paradise City’’, όπου δόθηκαν και τελευταία joules ενέργειας που μας είχε απομείνει.
Και σαν αποτέλεσμα τι είχαμε; 3 ώρες και 10 λεπτά συναυλίας πέρα από κάθε προσδοκία. Έγραψαν στα ‘’μπαλάκια’’ τους το πρόγραμμα και έκαναν ένα live σαν και αυτά που κάνουν στις δικές τους συναυλίες. Τι festival και βλακείες. Αυτό ήταν δύο συναυλίες οποιωνδήποτε άλλων συγκροτημάτων στη συσκευασία της μίας. Το μόνο ψεγάδι που βρήκα σε όλο το 3ωρο ήταν ότι λόγω των διακοπών ανάμεσα στα κομμάτια για solos, jams και άλλα τέτοια, χάνεται η συνοχή που θα ανεβάσει τον οπαδό και θα τον φτάσει στην κορύφωση. Εκεί που ανεβαίνεις με 2-3 κομμάτια και είσαι σε ‘’σηκωμάρες’’, έρχεται κάποιο jam ή άλλη διακοπή και σε ρίχνει λίγο. Αν δεν συνέβαινε αυτό θα μιλάγαμε για την πλήρη ονείρωξη. Υπάρχει όμως και εξήγηση για αυτό, που βρίσκει καταφύγιο στην έννοια της ‘’ξεκούρασης’’. 3 ώρες είναι αυτές. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτοί οι GUNS N’ ROSES, ήταν σχεδόν άριστοι. Δεν τολμώ να φανταστώ αντιδράσεις σε πιθανό (λέμε τώρα) reunion.
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μας μέρα και η δεύτερη συνολικά στο Gods Of Metal. Αρκετή κούραση, αλλά και ευχαρίστηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας για όσα είχαμε μόλις δει. Ο Axl Rose μας ξενύχτησε για καλό και σίγουρα δύσκολα θα ξεχάσουμε αυτή την εμφάνιση. Όταν τα μάτια αρχίζουν να βαραίνουν και τα πόδια δεν κρατάνε πλέον εύκολα το σώμα, τότε το κρεβάτι είναι μονόδρομος, πόσο μάλλον όταν περιμένει ακόμα μία φεστιβαλική μέρα, γεμάτη από ωραίες μουσικές. Εις το ξημέρωμα λοιπόν!
