Μόλις την ημέρα της συναυλίας συνειδητοποίησα (και μάλιστα ύστερα από επισήμανση φίλου) ότι αυτή ήταν μόλις η δεύτερη φορά που θα βλέπαμε τους MEGADETH στη χώρα μας, σε headline εμφάνιση και μάλιστα για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο. Αφού αναφέραμε τον χώρο διεξαγωγής ας τα πούμε στην αρχή για να ξεμπερδεύουμε: Μιας και είναι διαμορφωμένος για «τραπεζωμένους» πελάτες η σκηνή είναι ιδιαιτέρως χαμηλή με αποτέλεσμα την εξαιρετικά περιορισμένη ορατότητα για οποιονδήποτε δεν φτάνει τα 2 μέτρα ή δεν έχει πιάσει σκαλοπάτι. Μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο με οδήγησε στον αμφιθεατρικό, άψογα διαμορφωμένο εξώστη, ο οποίος αντιστάθμισε την κατάσταση και μου επέτρεψε να ευχαριστηθώ την συναυλία.
Δυστυχώς πρέπει να αναλάβω τον άχαρο ρόλο παρουσίασης ενός συγκροτήματος, ο ήχος του οποίου δε με συγκινεί και εν τέλει είναι κρίμα να μεταφέρει κάποιος που δεν είναι οπαδός τους, τον απόηχο μιας τόσο καλής live μπάντας όπως είναι οι KVELERTAK, όπου έδειξε να εννοεί στο έπακρο αυτό που μας είχε πει λίγο καιρό πριν σε συνέντευξη του ο τραγουδιστής τους (είμαστε γεννημένοι για να περιοδεύουμε και να παίζουμε live), με μια ψυχωτική σκηνική παρουσία και τραγούδια ερμηνευμένα με το πάθος να ξεχειλίζει κάθε νότα. Ο μέτριος ήχος (με τις κιθάρες να είναι ιδιαιτέρως «θαμμένες»), οι συχνοί μικροφωνισμοί, και ο ανύπαρκτος φωτισμός δεν στάθηκαν ικανά να σπιλώσουν μια εξαιρετική εμφάνιση.
Και αν στην εμφάνιση των KVELERTAK ξεχώριζες το πάθος και τον ενθουσιασμό, την εμφάνιση των MEGADETH χαρακτήρισε η εμπειρία και ο επαγγελματισμός, με ότι καλό και ότι κακό αυτό συνεπάγεται. Καλό, με τη μπάντα να μη χάνει νότα (ιδιαίτερα ο Broderick ήταν άκρως εντυπωσιακός), άψογο στήσιμο στη σκηνή και με τις κινήσεις του συγκροτήματος να είναι μελετημένες στην παραμικρή λεπτομέρεια. Όμως, να πω την αλήθεια, όλο αυτό κάπου με κουράζει αφού το heavy metal θέλει αυθορμητισμό και έκδηλο πάθος για να σε συγκινήσει. Και αν το πάθος και ο ενθουσιασμός ήταν δυσδιάκριτος στη σκηνή, τότε από κάτω δεν ίσχυε το ίδιο, αφού αποτέλεσμα του εξαιρετικά νεαρού κοινού ήταν οι φρενήρεις αντιδράσεις και η ενεργή συμμετοχή σχεδόν σε οτιδήποτε ακούσαμε, κάτι φυσικά που μόνο θετικό αντίκτυπο θα μπορούσε να έχει.
Μοναδικά πραγματικά μελανά σημεία της συναυλίας ήταν η φωνή του Mustaine που πολύ συχνά την άκουγες με μεγάλη δυσκολία και το μικρό set-list (ούτε μιάμιση ώρα), το βάρος του οποίου έπεσε όπως είναι φυσικό στους παλιότερους δίσκους του συγκροτήματος (με έμφαση στα “Rust In Peace” και “Countdown To Extiction”) καθώς και στο τελευταίο, αδύναμο, “Thirteen”. Φυσικά θα ήθελα μια δυναμικότερη επιλογή κομματιών, αλλά είμαι συνειδητοποιημένος ότι η εποχή που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις του MEGADETH thrash συγκρότημα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Όσον αφορά τυχόν εκπλήξεις, ενώ από μέρους μου θα ήταν τουλάχιστον επιθυμητές, είναι αυτονόητο γιατί δεν υφίσταντο, από τη στιγμή που το “High Speed Dirt” για παράδειγμα είχε τόσο χλιαρή αποδοχή.
Σίγουρα δεν ήταν μια συναυλία την οποία θα μνημονεύω μελλοντικά, αλλά θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να έφυγε απογοητευμένος, δεδομένου πάντα ότι αποδέχεσαι το συγκρότημα για αυτό που είναι σήμερα, και προσωπικά βάζω μεγάλη και διακριτή γραμμή ανάμεσα στο δημιουργό και στα δημιουργήματά του…
Setlist :
1. Never Dead
2. Head Crusher
3. Hangar 18
4. Trust
5. In My Darkest Hour
6. She-Wolf
7. Dawn Patrol
9. Sweating Bullets
10. A Tout Le Monde
11. Angry Again
12. High Speed Dirt
13. Guns, Drugs & Money
14. Whose Life (Is It Anyways?)
15. Public Enemy No. 1
17. Peace Sells
Encore:
18. Holy Wars... The Punishment Due
19. Silent Scorn
{youtube}H-72zUMZmZU&feature=g-upl{/youtube}
