Πολύ συχνά ακούμε παράπονα για τη χαμηλή προσέλευση κοινού σε συναυλίες συγκροτημάτων μικρότερου βεληνεκούς στις παρθενικές τους εμφανίσεις στη χώρα μας, με τα πυρά να εκτοξεύονται προς τα παραδοσιακά αγαπημένα συγκροτήματα των ελλήνων που δεν χάνουν ποτέ το κοινό τους και πάντα γεμίζουν τους χώρους που παίζουν. Ένα από τα κλασικότερα παραδείγματα είναι οι BLIND GUARDIAN, οι οποίοι για ακόμα μια φορά, σε καιρούς κρίσης και εν μέσω συναυλιακού καταιγισμού, κατάφεραν να γεμίσουν (σχεδόν) το Fuzz. Και ενώ ενστερνίζομαι το παραπάνω παράπονο, το βρίσκω εντελώς λάθος να εκφέρεται σε μορφή κατηγορίας εις βάρος είτε του συγκροτήματος, είτε των οπαδών που επέλεξαν να το τιμήσουν, και ο λόγος είναι απλός: η πλειοψηφία του κοινού στη συγκεκριμένη ή σε αντίστοιχες συναυλίες, δεν αποτελείται από 30άρηδες που επιλέγουν να βλέπουν ξανά και ξανά το ίδιο συγκρότημα έναντι άλλων, αλλά από νεαρότερους οπαδούς στα παρθενικά τους βήματα σε αυτή τη μουσική. Δεν νομίζω ότι η παραπάνω λογική χρήζει περεταίρω ανάλυσης.
Βέβαια υπάρχει και ένας πολύ συγκεκριμένος και ουσιαστικός λόγος που κάνει πολλούς από εμάς που τους έχουμε παρακολουθήσει live κάμποσες φορές να επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος ξανά και ξανά. Αφ’ ενός μεν οι BLIND GUARDIAN έχουν υπάρξει για πολλούς μια από τις πρώτες γνωριμίες και αγάπες σε αυτή τη μουσική (και ως γνωστόν οι πρώτες αγάπες δύσκολα λησμονούνται), και αφ’ ετέρου δεν έχει υπάρξει φορά που να απογοητεύτηκα από μια ζωντανή εμφάνιση του συγκροτήματος. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε φορά που να μην κατάφεραν να με ενθουσιάσουν και να με ξεσηκώσουν.
Και ενώ η διάθεση που με συνόδευε στο δρόμο προς το Fuzz ήταν ανεβασμένη ενόψει μιας εγγυημένα πετυχημένης βραδιάς, δυο πράγματα με προβλημάτιζαν, αφενός μεν η ζέστη και η επιδείνωσή της στο κακό εξαερισμό του Fuzz, και αφ’ ετέρου ο κακός ήχος που παραδοσιακά συνοδεύει τις περισσότερες συναυλίες στο συγκεκριμένο club. Και ενώ στο τομέα της ζέστης δεν ευτυχίσαμε, με το συγκρότημα να πλήττεται εξίσου, στον ήχο πετύχαμε διάνα, απολαμβάνοντάς τον δυνατό και καθαρό (αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός καλού προσωπικού ηχολήπτη).
Από το εναρκτήριο “Sacred” μπορούσες από νωρίς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για το τι θα ακολουθούσε στην υπόλοιπη συναυλία: ο ρόλος της μπάντας ήταν πολύ μακριά από απλά διεκπεραιωτικός, με πολύ δυναμική παρουσία στη σκηνή απ’ όλους (εκτός ίσως από τον μπασίστα που ήταν κάπως παραγκωνισμένος στο βάθος της σκηνής), με τη φωνή του Hansi να ακούγεται καταπληκτική χωρίς να φοβάται να την αφήσει να απλωθεί σε όλο της το εύρος, τιμώντας δεόντως τις «ψιλές» του.
Απόρροια του νεαρού ηλικιακά κοινού (όσο πλησίαζες τη σκηνή όλο και έπεφτε ο ηλικιακός μέσος όρος) ήταν και ο άκρατος ενθουσιασμός, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερο λόγο για να εκδηλωθεί, κάτι το οποίο είχε αντίκτυπο και στην διάθεση της μπάντας που έδειξε να το διασκεδάζει εξίσου. Πρέπει να παραδεχτώ πως οι Guardian ξέρουν πώς να ανεβάζουν τη διάθεση στα ύψη, ζητώντας την ενεργή συμμετοχή του κοινού, δημιουργώντας αυτές τις τόσο κλασικές sing-along καταστάσεις, οπού είναι κάθε φορά μοναδικές, είτε σε power metal δυναμίτες τύπου “Valhalla” (οπού αν δεν μας «ανάγκαζε» να σταματήσουμε να ουρλιάζουμε το τόσο χαρακτηριστικό refrain, θα συνεχίζαμε μέχρι λιποθυμίας) είτε σε μπαλάντες στυλ “The Bard's song” οπού παραδοσιακά το κοινό καλύπτει τον Hansi.
Το επισφράγισμα μιας πανέμορφης βραδιάς ήρθε με το δεύτερο, άκρως αναμενόμενο αλλά καθ όλα απολαυστικότατο και διαχρονικό encore με την τριάδα θανάτου (“Majesty”, “The Bard's song”, “Mirror Mirror”). Ουσιαστικά παράπονα για το set-list φαντάζουν αστεία, και ενώ θα μπορούσα να αναφέρω πολλά κομμάτια τα οποία ήθελα διακαώς να ακούσω, δεν θα ήταν στη θέση κάποιου από τα ήδη υπάρχοντα, αλλά ως προσθήκη στο set-list, το οποίο διέθετε και αρκετές εκπλήξεις (“Somewhere Far Beyond” και “Wizards Crown” είναι δύο τρανταχτά παραδείγματα), οι οποίες εκτιμήθηκαν ακόμα παραπάνω από άτομα που τους έχουν παρακολουθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Ναι ρε, η μια ώρα και πενήντα περίπου λεπτά που έπαιξαν δεν μου φτάνει.
Μεγάλη συναυλία από μια μεγάλη μπάντα.
Και μην ξεχνιόμαστε: every year, every year….
Sacred Worlds
Born in the Mourning Hall
Nightfall
Turn the page
Tanelorn
Lost in the Twilight Hall
The Piper's calling
Somewhere far beyond
Valhalla
A Past and Future secret (video)
Imaginations from the other side
Encore:
War of Wrath/Into the Storm
The Wizard's Crown
And the Story ends(video)
Encore 2:
Majesty
The Bard's song
Mirror Mirror
