Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία! Η ένωση του heavy metal με τον κόσμο του, το πάντρεμα της απαρχής αυτής της μουσικής με τις σημερινές πτυχές της, η σύζευξη των ηλικιών τεσσάρων δεκαετιών, η ανανέωση των όρκων του Ozzy Osbourne με τον Tony Iommi και η, προσωρινή για την ώρα, κηδεία της πολλά υποσχόμενης περιοδείας του κλασικού lineup των BLACK SABBATH. ‘’Κηδεία’’ που προκάλεσε αλλαγές στο πρόγραμμά μας, extra έξοδα και αρκετή ταλαιπωρία, ώστε να βρεθούμε σε μία από τις 3 μόνο εμφανίσεις των BLACK SABBATH παγκοσμίως για το 2012. Βλέπετε, τα λάθη πληρώνονται αδρά και η απουσία μου από την εμφάνισή τους στο Rockwave Festival του 2005 έπρεπε κάπως να ισοφαριστεί. Σχεδόν 7 χρόνια μετά, η ευκαιρία παρουσιάστηκε και η κούραση ενός πολύωρου ταξιδιού για μόλις 2 ώρες απόλαυσης σβήνει στη θέα των ιερών τεράτων που επηρέασαν σωρεία μουσικών ανά τις δεκαετίες.
Το ταξίδι είχε έναν και μοναδικό στόχο και αυτός ήταν ξεκάθαρος. Να προλάβουμε την εμφάνιση των θρυλικών BLACK SABBATH, την τρίτη και τελευταία μέρα του φετινού Download Festival. Ένα κάποιο άγχος για να επιτευχθεί, μιας και ταξιδεύαμε αυθημερόν, υπήρχε από το πρωί. Αλλά γύρω στις 19.30 που φτάσαμε στο χώρο του αχανούς αυτού festival και ξέροντας ότι έχουμε ακόμα μιάμιση ώρα στη διάθεσή μας, τα πράγματα είχαν απλοποιηθεί αρκετά. Μία δυσκολία εντοπίζεται στον να μπορέσεις να κινηθείς σε αυτό τον τεράστιο χώρο, όμως η παρουσία μας εκεί το 2010 μας έκανε πιο έμπειρους στο να βρούμε το δρόμο μας προς την σκηνή που θα εκπληρωνόταν το όνειρο. Μια κίνηση βεβαίως που επιβαρυνόταν σε κάθε βήμα της από την υπερβολικά πολλή, αλλά και αρκετά στεγνή, λάσπη που υπήρχε στα εδάφη του Donington Park. Λάσπη, απόρροια της δυνατής βροχής που ανέχτηκαν οι επισκέπτες του event προ 2 ημερών, πράγμα συνηθισμένο για το συγκεκριμένο festival. Εκμεταλλευόμενοι αυτή τη μιάμιση ώρα που είχαμε μπροστά μας, μπορέσαμε να δροσίσουμε λίγο το, μελλοντικά στεγνό, λαρύγγι μας και να πάρουμε μια ιδέα από δύο ακόμη συγκροτήματα που εμφανίζονταν εκείνη τη μέρα. Αναφέρομαι στους Σουηδούς GHOST (οι οποίοι εμφανίστηκαν με άσπρες στολές, αντί για τις κλασικές μαύρες) και τους πρόσφατα επανασυνδεδεμένους SOUNDGARDEN του Chris Cornell. Δυνατές εμφανίσεις αμφότεροι, που σίγουρα ικανοποίησαν το αντίστοιχο κοινό. Και φυσικά καταφέραμε να βρούμε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση για την παρακολούθηση της συναυλίας που μας ανάγκασε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να κάνουμε αυτό το ταξίδι.
Ακριβώς στις 21.00 και ενώ το φως της ημέρας κυριαρχεί ακόμα, αρχίζουν να παίζουν κάποια tribute videos από τα video walls του festival, που μας θυμίζουν παλαιότερες εμφανίσεις της μπάντας από το Birmingham. Το μαύρο πανί που πέφτει απότομα, αποκαλύπτει τις φιγούρες που μας έκαναν να λατρέψουμε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται heavy metal. Δεν είναι άλλοι από τους μυθικούς BLACK SABBATH! Τουλάχιστον 3 από τα 4 βασικά μέλη, μιας και ο Bill Ward τελικά δεν τα βρήκε με τους υπόλοιπους και την θέση του ανέλαβε να καλύψει ο drummer του Ozzy, Tommy Clufetos. Μη κοιτώντας, συνειδητά, προς την κατεύθυνση του drum kit, είχα ήδη αποφασίσει πως αυτό το γεγονός δεν θα μετριάσει σε καμία περίπτωση την χαρά και το δέος της στιγμής. Πολύ καλός drummer o Clufetos, δεν λέω, αλλά όταν μιλάμε για original lineup BLACK SABBATH, μόνο ο Bill Ward δικαιούται να κρατάει τις μπαγκέτες.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο και τους ήχους από τις σταγόνες της βροχής στο ‘’Black Sabbath’’, καταλάβαμε ότι θα γινόμασταν μάρτυρες μίας μεγαλειώδους εμφάνισης. Ούτε η ασθένεια του Tony Iommi, που ως γνωστόν προκάλεσε και την ακύρωση της περιοδείας, ούτε η ηλικιακή κούραση που βαραίνει τον αειθαλή Ozzy θα μπορούσαν να σταματήσουν την παρουσίαση κομματιών, μύθων από τη δισκογραφία των Βρετανών. Κανένα από αυτά τα δύο γεγονότα δεν έγινε εμφανές και σε συνδυασμό με την δυναμική του Geezer Butler και τα νιάτα του Clufetos, μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε ένα δίωρο σχεδόν, αντάξιο των προσδοκιών και του ονόματος που φέρει αυτό το συγκρότημα.
Είτε είναι το έπος ‘’War Pigs’’, είτε το πλήρως αναγνωρίσιμο ‘’N.I.B.’’, είτε ακόμα και το λιγότερο δημοφιλές ‘’Tomorrow’s Dream’’, προκαλείται η ίδια συναισθηματική φόρτιση στο κοινό, ειδικά όταν αυτά παρουσιάζονται μπροστά σε παραπάνω από 100.000 θεατές. Η χωρητικότητα και το κύρος του Download Festival, που φέτος γιόρταζε 10 χρόνια από την ίδρυσή του, δίνουν την ευκαιρία για μια μεγάλη γιορτή, με πλήθος οπαδών να τραγουδά κάθε στίχο και να δίνει αφορμές στον Ozzy να ζητά δυνατότερη και πιο ενεργή συμμετοχή. Μια έκκληση που έβρισκε σχεδόν πάντα ανταπόκριση, γεμίζοντας με αισθήματα χαράς και ρίγους όλους εμάς που ζούσαμε αυτό την συναυλία. Οι φωνές, τα ουρλιαχτά, το χοροπηδητό και το headbanging έδιναν και έπαιρναν, μετατρέποντας εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα σε τόπο λατρείας για συνθέσεις όπως τα ‘’Iron Man’’, ‘’Children Of The Grave’’ και ‘’Into The Void’’. Αν το να παρακολουθείς όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι απόλαυση, τότε τι είναι;
Όσο η μέρα έδινε τη θέση της στο Βρετανικό σκοτάδι, τόσο πιο πολύ μπαίναμε στον κόσμο των BLACK SABBATH και το group συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτή τη μετάβαση. Από τα πυροτεχνήματα επί σκηνής μέχρι το αγέρωχο style του Tony Iommi και την μούρλα του Ozzy, όλα ήταν στον σωστό δρόμο για ένα live που θα έμενε χαραγμένο στις μνήμες των περισσοτέρων. Ένα από τα highlight φυσικά ήταν η εκτέλεση του ‘’Symptom Of The Universe’’, έστω και μόνο ορχηστρικά, καθώς και το τελείωμα με την εισαγωγή του ‘’Sabbath Bloody Sabbath’’ που έστρωσε το έδαφος για την παράνοια στο all time classic ‘’Paranoid’’. Τα περισσότερα κομμάτια που θα θέλαμε ακούστηκαν ζωντανά και επιβεβαίωσαν το γιατί οι BLACK SABBATH εδώ και 40 χρόνια παραμένουν πάντα στις καρδιές και στα CD players των οπαδών τους ανά την υφήλιο.
Μετά από σχεδόν 2 ώρες, το μόνο που μπορούσαμε να νιώσουμε ήταν συγκίνηση, μην μπορώντας να συγκρατήσουμε τα δάκρυα χαράς στη θύμηση του τι είχε προηγηθεί. Το μεγαλείο τεσσάρων δεκαετιών ιστορίας, οι φιγούρες που λατρεύουμε, τα κομμάτια που μας συντρόφευαν για πολλά χρόνια, είχαν περάσει μόλις από μπροστά μας και ήμασταν πολύ τυχεροί που καταφέραμε να το ζήσουμε και αυτό. Μπορεί να τους βαραίνουν τα χρόνια και τα προβλήματα της ηλικίας, όμως οι BLACK SABBATH έδειξαν ότι το λέει ακόμα η καρδούλα τους, παρέδωσαν ένα live επικών διαστάσεων και έκαναν τους παρευρισκόμενους να παραληρούν στο άκουσμα διαχρονικών ύμνων που σημάδεψαν τα προηγούμενά τους χρόνια. Λιγότερο οπαδική ανταπόκριση δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρξει, αφού και μόνο η παρουσία μας σε αυτή τη συναυλία, με ότι θυσίες και αν χρειάστηκε να γίνουν, μας φέρνει στην ευχάριστη θέση να μπορούμε να δηλώσουμε πλέον ότι: ‘’Έχουμε δει τους BLACK SABBATH’’. Και αυτό δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Ούτε με χρήματα, ούτε με υλικά αγαθά. Εύχομαι να μην ήταν από τις τελευταίες φορές που εμφανίζονται live, αλλά σκεπτόμενος ρεαλιστικά, λογικά ήταν. Μην ξέροντας πότε και αν θα τους ξαναπετύχω, διαφυλάσσω τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα από αυτές τις στιγμές σαν κόρη οφθαλμού, πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου.
