Καιρός ήταν μια κίνηση σαν τη συγκεκριμένη να επιβραβευτεί. Γιατί όταν συναυλία «εισαγόμενου» συγκροτήματος έχει τόσο χαμηλή τιμή εισιτηρίου, σε συνδυασμό με την ελεύθερη είσοδο σε ανήλικους και άνεργους, έχει ανάγκη από υποστήριξη ακόμα και αν τα συγκροτήματα δεν είναι της απόλυτης αρεσκείας μας (εντάξει δεν περιμένει κανείς να έρθουν άνθρωποι χωρίς επαφή με το αντικείμενο). Το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς που θα μπορούσαν να μπουν δωρεάν, αποφάσισαν τελικά να αγοράσουν εισιτήριο λέει πολλά.
Αυτή θα ήταν η δεύτερη φορά που θα παρακολουθούσα τους WAR DANCE (έχω την εντύπωση ότι ήταν και η δεύτερη συναυλία τους γενικότερα) και ευτυχώς σε πολύ καλύτερες συνθήκες σε σχέση με την προηγούμενη, κάτι βέβαια που οφείλεται στο χώρο διεξαγωγής της συναυλίας. Όπως και την προηγούμενη φορά η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική, με πολύ καλή σκηνική παρουσία, εξαιρουμένου του τραγουδιστή που φαίνεται ασυντόνιστος στη σκηνή. Πάντως ήταν εμφανώς βελτιωμένος σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνιση, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει και περεταίρω βελτίωση. Από τη στιγμή πάντως που η φωνή του παραμένει σε υψηλά επίπεδα, το παραβλέπουμε. Με τις τρείς διασκευές που επέλεξαν να παίξουν μπορείς να πεις ότι προσδιόρισαν την ταυτότητά τους. Ελληνική μπάντα (SARISSA – “Marathon”) επηρεασμένη κυρίως από MANOWAR (“Gloves of Metal”) και WARLORD (“Lucifer's hammer”). Μετά το καταπληκτικό τους EP περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία το ντεμπούτο τους.
Για να πω την αλήθεια έχω ψιλοβαρεθεί να γράφω για τους STRIKELIGHT, αφού δεν έχω να προσθέσω τίποτα το σημαντικό σε αυτά που έχουν ήδη ειπωθεί. Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν έχω βαρεθεί καθόλου να τους παρακολουθώ. Αν έχεις να πεις ένα καλό λόγο για τους δίσκους τους, τότε θα βρεις έναν παραπάνω να πεις για τις live εμφανίσεις τους. Εκτός από την ενέργεια που βγάζουν στη σκηνή, έχουν και το πλεονέκτημα ενός set-list που κάθε φορά αλλάζει, κάτι που φυσικά έχει να κάνει με το πλήθος καλών συνθέσεων που περιλαμβάνουν οι δίσκοι τους. Ακούσαμε και 3 νέα κομμάτια καθώς και μια διασκευή στο “Heavy Metal Ears” (PICTURE, για να μας βάλουν σε mood Ολλανδίας). Σταθερή αξία.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το σύνολο των συνθηκών κάτω από τις οποίες διεξήχθη η συναυλία, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιος αριθμός παρευρισκόμενων θα μπορούσε να θεωρηθεί ικανοποιητικός, αλλά το σίγουρο είναι ότι δύσκολα υπό διαφορετικές συνθήκες ένα underground συγκρότημα σαν τους EMERALD με μόλις μια κυκλοφορία στο ενεργητικό τους θα μάζευαν τόσο κόσμο. Έχοντας τη χαρά να τους παρακολουθήσουμε μερικά χρόνια πριν στο UTH δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την απόδοσή τους. Αυτό βέβαια δεν μπόρεσε να μετριάσει τον ενθουσιασμό μου στο ελάχιστο για την αρτιότητα του αποτελέσματος. Και μπορεί μουσικά να περιμένεις τέτοια απόδοση, αλλά να ακούς μια φωνή τόσο απαιτητική όσο την ακούμε στο δίσκο, να ανταπεξέρχεται σε τέτοιο βαθμό 27 χρόνια μετά, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Όταν λοιπόν «χομπίστες» δίνουν τέτοια live, δεν γίνεται να ρίχνεις τις απαιτήσεις σου στους «επαγγελματίες», κάτι που λίγο πολύ όλοι κάνουμε δυστυχώς.
Έχοντας κυκλοφορήσει μόνο έναν δίσκο φαντάζει μάλλον περιττό να αναφέρουμε το set-list, αν και δεν έπαιξαν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, το “Witch”. Κατά τ’ άλλα, εκτός από ολόκληρο το δίσκο ακούσαμε και δυο νέα κομμάτια. Η άψογη εμφάνιση των πανύψηλων Ολλανδών σε συνδυασμό με την τεράστια αγάπη που τρέφω γι’ αυτό το δίσκο δεν μου αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή αρνητική σκέψη (αν και είπαμε, “Witch” ρε γαμώτο). Δεν μου αρέσει να κάνω εικασίες για πιθανές καταστάσεις, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως θα είχαν εξελιχθεί με 2-3 ακόμα δίσκους αντίστοιχης ποιότητας. Για να ολοκληρωθεί μια πανέμορφη βραδιά, οι EMERALD, εκτός προγράμματος φυσικά, βγήκαν και έπαιξαν για δεύτερη φορά το “Iron On Iron” και “Suicide” (από τις καλύτερες μπαλάντες που έχω ακούσει), με τον τραγουδιστή να αφήνει και το τελευταίο του κόκαλο πάνω στη σκηνή.
