Rockwave Festival 2005: Moby, Sonic Youth, Secret Machines, British Sea Power, Sigmatropic

British Sea Power



Μπαίνοντας στο Terravibe κατά τις 6 παρά μοιραία «έπεσα» στη μέση του set των British Sea Power. Το κακό της υπόθεσης δεν ήταν ότι έχασα το πρώτο μισό αλλά ότι στο δεύτερο η μπάντα από το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα αγαπημένα μου κομμάτια από το ντεμπούτο “The decline of…” (βλέπε ‘Something wicked’, ‘The lonely’). Παρότι ο κόσμος ήταν λίγος εκείνη την ώρα και προσπαθούσε να χαλαρώσει σε κάποια σκιά περιμένοντας τους Youth ή τον Moby, η πεντάδα έδωσε τα πάντα επί σκηνής και κέρδισε ακόμα περισσότερο τη συμπάθειά μου. Με αεικίνητες κινήσεις τα μέλη των British Sea Power έδειξαν ότι ζουν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια μια ζωντανή τους εμφάνιση και αυτό λέει σίγουρα πολλά. Περίπου στις 6.20 το set τελείωσε, οι Secret Machines ήταν έτοιμοι για τη δικιά τους εμφάνιση (κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Γεράσιμου Παπαλάμπρου) και εγώ πετάγομαι μέχρι το VIP stage για μια παγωμένη Μαργαρίτα.

Γιώργος Γεωργούσης

Secret Machines



Ο υπογράφων πρέπει να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στο Rockwave που ήθελε να δει τους Secret Machines πάνω από όλα τα ονόματα (!) και τελικά δεν είχε άδικο μιας και κατάφεραν να ανταμείψουν το ενδιαφέρον μου στο έπακρο. Άλλωστε το γεγονός ότι ο μέγιστος Jason Pierce τους προτίμησε για σαπόρτ στην αμερικάνικη περιοδεία των Spiritualized δεν είναι τυχαίο. Κόντρα στην ώρα έναρξης και με τη ζέστη να χτυπάει στο κατακόρυφο οι Τεξανοί έδωσαν τα πάντα για να πείσουν το κοινό ταξιδέψει μαζί τους με τα τραγούδια κυρίως από το πρώτο δίσκο τους Now where is nowhere και όχι από το ελαφρώς καλύτερο September 000 EP. Με τις δυνατές κιθάρες να δονούν και με τα φωνητικά του Brandon Curtis όσο πιο δυνατά γινόταν ξεκίνησαν το σετ τους και σταδιακά ανέβασαν την ένταση σε επίπεδα μοναδικά, τραβώντας το ενδιαφέρον και αυτών που δεν τους ήξεραν, κάνοντας μας να τρέχουμε να πιούμε αμέτρητες Cuervo μαργαρίτες για να συνέλθουμε από τους καταιγιστικούς 70’ς ήχους τους. Δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη εναλλαγή σκυτάλης για τους Sonic Youth!

Γεράσιμος Παπαλάμπρου

Sonic Youth



Τι μπορεί να ζητήσει ένας φτωχός πλην τίμιος μουσικογραφιάς; Έχουμε και λέμε…να επανασυνδεθούν για ένα secret gig οι Smiths, η αυτοκτονία του Cobain και η εξαφάνιση του Richey Edwards ν’ αποδειχθούν οι πιο καλοστημένες φάρσες, τα φλύαρα κιθαριστικά solos ν’ απαγορευτούν διά ροπάλου, να δει τον Strummer στον ύπνο του όπως ο John Cusack έβλεπε τον Springsteen στο “High Fidelity”, να…, να…, να γοητεύσει αυτούς και αυτή που θέλει και…να βλέπει σ’ ένα μήνα δύο φορές του Sonic Youth ζωντανά. Τα δύο τελευταία ακόμη περισσότερο δηλαδή. Και αν τα περί γοητείας διακυβεύονται ακόμη στον κόσμο της αμφιβολίας, τουλάχιστον το τελευταίο για τον υπογράφοντα έγινε μεγαλειώδης πράξη. Είχα την τύχη να υποκλιθώ στο κουιντέτο (πλέον) πριν από ένα μήνα πάνω-κάτω στη μεγάλη σκηνή του Primavera Sound Festival (βλ. Sonik 8). Τότε σύσσωμη η αντιπροσωπεία του Sonik απλά ξεπέρασε την ηδονή του live μόνο και μόνο γιατί ακολουθούσαν οι Gang of Four. Στη Μαλακάσα όμως για τον κάθε νοήμονα από τους 5-6 χιλιάδες μουσικόφιλους που συγκεντρώθηκαν εκεί την Κυριακή, το festival ξεκινούσε και τελείωνε (όπως πάνω-κάτω και όλη η σύγχρονη μουσική ιστορία δηλαδή…) με τους Sonic Youth. Πριν καλά-καλά πέσει ο ήλιος, κι ενώ ήδη έχουμε αρχίσει να παραπαίουμε, μόλις το ροζ φόρεμα της Kim άρχισε ν’ ανεμίζει προκλητικά, η αφεντιά μου μετά του εκστασιασμένου Φώτη Βαλλάτου, εγκατέλειψε το press stand και την περιρρέουσα margarita, για να βρεθεί ακριβώς μπροστά στη μπαριέρα. Δίνοντας βάση στο ομολογουμένως εξαιρετικό τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα, οι Youth για όση ώρα βρίσκονταν επί σκηνής δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τα εξής απλά μα καθόλου ασήμαντα πραγματάκια. α) Η Kim είναι με διαφορά το πιο uber cool as fuck θηλυκό που έχει κακοποιήσει ποτέ έγχορδα στη σκηνή. Στοιχηματίζω ότι και στα εξήντα της έτσι θα παραμένει. β) Ο Thurston είναι ο πιο χαρισματικός άχαρος ψηλός σε όλη την ιστορία της εξάχορδης κιθάρας. Όταν μάλιστα άρχισε να κυλιέται, να “συνουσιάζεται” με τη Stratocaster του και να τη γδέρνει σε κάθε επιφάνεια που έβρισκε μπροστά του δε μπορούσες παρά να χαμογελάσεις διακρίνοντας την προφανή του πώρωση. γ) Ο Lee είναι απλά ο άνθρωπος που θα έπρεπε να διδάσκει σε όλα τα ωδεία του μάταιου τούτου κόσμου, αν θα θέλαμε να μην ξανακούσουμε shitty μουσική. δ) Ο Steve αξίζει respect μόνο και μόνο γιατί κρατάει με τέτοια άνεση τα μπόσικα έχοντας μπροστά του όλους αυτούς τους χαοτικούς νοματαίους. ε) O Jim O’Rourke εν τέλει πρέπει ν’ αναγνωριστεί επιτέλους ως μία από τις πιο παραγνωρισμένες music περσόνες. Τι κι αν δεν έπαιξαν το “Teenage Riot”; Τι κι αν δεν έπαιξαν κάμποση ώρα παραπάνω από αυτή που τους αναλογούσε; Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν οι Sonic Youth δε θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο πέρα από headliners σε κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του. Σε αυτό το σύμπαν όμως παίζουν μόνο μία ώρα και βάλε κι εσύ οφείλεις να ευχαριστήσεις τον ύψιστο που σε αξίωσε να τους (ξανα)δεις.

Θεοδόσης Μίχος

Moby



Ο Moby, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν διαθέτει το ίδιο λαϊκό έρεισμα όπως παλιότερα, γεγονός που φάνηκε (και) από τις κριτικές που έλαβε για το νέο του άλμπουμ, Hotel. Συνεχίζει παρολ’αυτά να εντυπωσιάζει επί σκηνής, είτε πιάνει την κιθάρα του και τινάζει και τις πέντε αισθήσεις μας στον αέρα με ένα εκπληκτικό και λατρεμένο That's When I Reach For My Revolver (9 χρόνια είχαμε να το ακούσουμε φίλε Κλεάνθη…), είτε αναλώνεται σε φθηνές κινήσεις εντυπωσιασμού, συστήνοντας μας τον κιθαρίστα της μπάντας του ως άξιο τέκνο της Ελλάδας. Ενδιάμεσα είχε φροντίσει να πυροβολήσει το πιστό και πολυάριθμο κοινό του με ένα σωρό καλούδια: Extreme Ways, Natural Blues, Go, Porcelain, We Are All Made Of Stars, Honey, Bodyrock, Why Does My Heart Feel So Bad? και το πατροπαράδοτο οργασμικό κλείσιμο του Feeling So Real. Αυτό που εντέλει προκαλεί εντύπωση είναι ότι τα νέα του κομμάτια (αν εξαιρέσουμε το Very και το Lift Me Up) δεν στέκονται συναυλιακά όσο καλά ακούγονται τα εποχής Play, αλλά αυτό δεν αφαιρεί επ’ουδενί την αξία από ένα σώου που μπορεί κάλλιστα να μείνει στη μνήμη αρκετών, ακόμη κι αν ήταν -κατά μια έννοια- ξαναζεσταμένο φαΐ. Κι αυτά μόνο στον κόσμο του καραφλόγαυρου Νεοϋορκέζου μπορούν να συμβούν.

Κωνσταντίνος Τσάβαλος