Οποία ματαιοδοξία. Ο Will Oldham διασκευαζει Will Oldham. Ποιός όμως μπορεί να μουτρώσει σε αυτή την αξιαγάπητη πολυσχιδή περσόνα που χρόνια τώρα μας εφοδιάζει με αριστουργήματα; Ο Oldham μετά από μερικά χρόνια πειραματισμού και αξιολόγησης κατέληξε ότι ο αγαπημένος του χαρακτήρας είναι ο πρίγκηπας Bonnie “Prince” Billy. Είτε μονάχος του αγκαλιά με την μικροσκοπική κιθάρα του, είτε με παραδοσιακή country μπάντα τα τελευταία 4 χρόνια, ο Bonnie αγγίζει καλλιτεχνικά ότι υψηλότερο είχε θέσει ο εμπνευστής του. Το περσινό “Master and Everyone” ήταν τόσο κλειστοφοβικό και lo-fi που απώθησε αρκετούς. Η φετινή απόπειρα είναι αστεία μεν (λόγω υλικού) αλλά υπέροχη ηχητικά.
Οι Palace Music, οι Palace αλλά και οι Palace Brothers ήταν τρία από τα πρώτα alter-ego του Oldham. Με προσωπική επιλογή, ο ίδιος διαλέγει τα αγαπημένα του τραγούδια και τα επανεκτελεί υπό την country σκιά του πρίγκηπα, μίας περσόνας που είναι και δική μας αγαπημένη. Δεν γνωρίζουμε αν ο Billy είναι σχιζοφρενής ή πάσχει από πολλαπλές προσωπικότητες, η ουσία είναι πως η μουσική είναι απογειώτικη. Αυτή τη φορά ο Billy δεν είναι μόνος του. Με μία full μπάντα από βιολιά, κιθάρες, μπάσο, drums δημιουργεί ένα «γνωστό» country δίσκο που λατρεύουμε πριν καν ακούσουμε. Πείτε ότι φοράμε παρωπίδες, αλλά η εμπιστοσύνη στους μεγάλους μουσικούς είναι χωρίς δικαιολογίες και εξηγήσεις.
Τα τραγούδια είναι όλα γνωστά και βρίσκονται στα “Hope”, “Lost Blues and Other Songs”, “An arrow through the bitch”, “Palace Brothers”, “There is noone…”, “Gesundheit And Other Songs” και “Viva Last Blues”. Η ετυμηγορία για ενδεχόμενη σύγκριση εν έτει 2004 λέει ότι το best of είναι μίλια καλύτερο και ακούγεται αρκετά πιο ζωντανό και εύθυμο. Ας μη γελιόμαστε. Ο Billy στοχεύει μόνο στο κοινό του και πουθενά αλλού. Το νιώσαμε πέρυσι όταν έβγαλε τον πιο απρόσιτο δίσκο του, το ξαναβλέπουμε και φέτος όπου αναμασά παλαιό υλικό με καινούργια περιβολή δε.
Αυτή η περιβολή δεν μπορεί να ενδιαφέρει κανένα εκτός των φανατικών. Αυτό και μόνο το γεγονός αναιρεί πλήρως την υποψία ματαιοδοξίας που αναφέραμε χιουμοριστικά στην αρχή. Ο Billy γράφει δίσκους μοναχά για να ικανοποιησεί το κοινό και τον εαυτό του. Δεν τον ενδιαφέρει η προσυλήτιση καινούργιου κοινού και αδιαφορεί για τον κατάλογο του επανειλημμένως. Εμείς ως γνωστό γοητευόμαστε από τέτοιες ρομαντικές κινήσεις και τοποθετούμε το δίσκο ψηλά στην καρδιά μας. Άλλωστε ο Billy έχει μοναδική ικανότητα στο να μας συμπεριφέρεται έτσι. Ανταποδίδουμε άλλη μία φορά.
