Όρεξη να έχεις, να διαβάζεις τις δηλώσεις του Max Cavalera και τις απαντήσεις των Sepultura. Η πλάκα είναι ότι, από την πλευρά τους, όλοι έχουν ένα κάποιο δίκιο. Όταν δηλαδή ο Cavalera λέει να του αναφέρουν ένα τραγούδι που έβγαλαν από το 1996 –όταν έφυγε– έχει το δίκιο του: κανένα δεν είναι ισάξιο με ένα “Inner Self”, για παράδειγμα (για να μην πάμε στα μεγάλα hits).
Οι Sepultura, πάλι, δεν ρίχνουν ιδιαίτερο λάδι στη φωτιά, καθώς στα λεγόμενα του Cavalera συνήθως απαντάνε με ένα «ΟΚ, τον ακούσαμε και τον γράφουμε κανονικά (ξέρετε πού)», καθώς το μότο τους είναι «σεβόμαστε το παρελθόν μας, ζούμε το παρόν και κοιτάμε το μέλλον». Η πορεία από το 1997 και μετά δεν ήταν εύκολη και ίσως άλλα συγκροτήματα να είχαν διαλυθεί. Τα 3 πρώτα άλμπουμ που έβγαλαν με τον Derrick Green ήταν (το λιγότερο) μέτρια, ενώ αντίθετα ο Cavalera με τους Soulfly βρισκόταν σε δημιουργικό οίστρο. Από το 2006 και μετά, όμως, τα δεδομένα άλλαξαν: οι Sepultura άρχισαν να κυκλοφορούν μια σειρά από ποιοτικές δουλειές, ενώ ο Max, με ελάχιστες αναλαμπές, είχε ένα σερί από ανέμπνευστα άλμπουμ.
Το Machine Messiah είναι το 14ο άλμπουμ της μπάντας ή αλλιώς το 8ο με τον Green στα φωνητικά –με τις πρώτες κριτικές να λένε ότι πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχουν κάνει από την εποχή του Roots (1996). Εάν ο τίτλος σας θυμίζει κάτι, θα είναι λογικά το ομώνυμο 10λεπτο τραγούδι των Yes από το Drama. Κατά τα λοιπά, πάντως, καμία σχέση δεν υφίσταται, καθώς οι Sepultura συνεχίζουν εδώ τη σειρά των concept albums που ξεκίνησαν το 2006 με το Dante XXI. Κεντρικό θέμα του Machine Messiah είναι η ρομποτοποίηση της κοινωνίας και η ιδέα ενός Θεού-Μηχανή, ο οποίος δημιούργησε την ανθρωπότητα· τώρα πια αυτός ο κύκλος κλείνει, αφού επιστρέφουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Στα ίδια πλαίσια ανήκει και το εξώφυλλο της Camille Della Rosa, το οποίο απεικονίζει τον Από Μηχανής Θεό.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το επιβλητικό, αργό "Machine Messiah", που περισσότερο είναι μια απαγγελία του Derrick Green με σκοπό να σε βάλει στο κλίμα. Για όσους αμφιβάλλουν για το κατά πόσο οι Sepultura μπορούν ακόμα να παίζουν thrash metal, η απάντηση έρχεται με το "I Am Τhe Enemy", το οποίο μας δείχνει ότι και μετά από 30 χρόνια μπορούν να παίξουν γρήγορα. Το “Phantom Self”, πάλι, μας παρουσιάζει μια πιο hardcore εκδοχή της μπάντας, με το ανατολίτικο σόλο του Andreas Kisser να ξεχωρίζει. Μέχρι αυτό το σημείο τα τραγούδια είναι καλά, δίχως όμως να κάνουν τη διαφορά. Εκείνα που την κάνουν είναι η τριάδα "Iceberg Dances", "Sworn Oath" και "Resistant Parasites". Στο πρώτο (ένα instrumental) την παράσταση κλέβει ο Kisser, που και πάλι ενσωματώνει ανατολίτικες μελωδίες στο ακουστικό σόλο, ενώ στο "Resistant Parasites" ξεχωρίζουν τα ντραμς του Eloy Casagrande και τα οργισμένα φωνητικά του Green, άκρως ταιριαστά με τον heavy χαρακτήρα του κομματιού.
Το «μεγάλο» τραγούδι του Machine Messiah είναι όμως το "Sworn Oath", το πιο progressive δημιούργημα των Sepultura, το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλές αλλαγές στον ρυθμό: ειδικά από τη μέση και μετά, όσα ακουστικά στοιχεία βάζει ο Kisser αποδεικνύουν ότι παραμένει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους, εκείνος που τους οδηγεί σε νέα μονοπάτια, πάντα σεβόμενος το παρελθόν, μα ζώντας και στο σήμερα. Εδώ βέβαια πρέπει να σημειωθεί και η εκ νέου αλλαγή παραγωγού, καθώς γίνεται ακριβώς για να δοκιμάσουν μια καινούρια οπτική στον ήχο τους: μετά λοιπόν τους Roy Z και Ross Robinson, στην κονσόλα κάθεται τώρα ο Jens Borgen (Opeth, Katatonia, Paradise Lost).
Στην πρόσφατη επίσκεψη των Max & Igor Cavalera στην Ελλάδα (δες εδώ), σημειώθηκε sold-out στο Gagarin· αν πάλι περάσουν οι Sepultura ξανά από τα μέρη μας, θα πάνε 400-500 άτομα να τους δουν, καθώς πάντα θα υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίζουν ότι η μπάντα δεν υπάρχει πια, δίχως τα αδέλφια Cavalera.
Εκείνοι, όμως, συνεχίζουν να γράφουν ποιοτικά άλμπουμ, όπως πιστοποιεί η φετινή τους κυκλοφορία. Ποιος ξέρει, εάν ποτέ ο Cavalera σταματήσει την κλάψα και τις αρπαχτές με τις διάφορες επετειακές περιοδείες, ίσως στρωθεί κι αυτός και κυκλοφορήσει κάτι αναλόγως ποιοτικό. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, εμείς θα ακούσουμε ξανά την τριάδα "Iceberg Dances", "Sworn Oath" και "Resistant Parasites", που μας δείχνει ότι, μετά από 30 χρόνια καριέρας, οι Sepultura ακόμα το έχουν.
{youtube}a0mDeaivvi8{/youtube}
