Σε έναν κόσμο που έχει πάψει προ πολλού να βγάζει νόημα και που δεκάδες στιγμές μέσα σε μια μόλις μέρα μπορούν να σε κάνουν να αναφωνήσεις “this is not my beautiful house!”, πολλές σταθερές δεκαετιών μοιάζουν να έχουν καταρρεύσει. Όχι όμως και ο ισχυρισμός ότι το Stop Making Sense του Jonathan Demme είναι και η αρτιότερη, η πιο απολαυστική concert movie όλων των εποχών, γυρισμένη σαράντα ολόκληρα χρόνια πριν. Αυτή η επέτειος-ορόσημο για την ταινία υπήρξε και η αφορμή για την επανέκδοσή της από τα studio της kino favourite A24, τα οποία προχώρησαν φυσικά στην απαραίτητη αποκατάσταση της πολύτιμης κόπιας της. Και με την ταινία να φτάνει (ευτυχώς για εμάς) και στις εγχώριες αίθουσες, πώς είναι τελικά να βλέπει κανείς σήμερα το Stop Making Sense;
Γυρισμένη κατά τη διάρκεια τριών βραδιών στο Pantages Theater του Los Angeles το 1984, η ταινία δημιουργήθηκε την ίδια ακριβώς περίοδο που η μπάντα των Talking Heads προωθούσε τον ολοκαίνουριο τότε δίσκο της, Speaking in Tongues. Μία δηλαδή από τις εμβληματικότερες δουλειές της καριέρας τους, μέσα από την οποία θα προέκυπτε το smash hit “Burning Down the House”. Ήταν παράλληλα και αυτό που θα λέγαμε σήμερα η χρυσή εποχή του συγκροτήματος, που θα έθετε τότε τα θεμέλια της δημιουργίας του art-rock genre, αψηφώντας μαζί με καλλιτέχνες όπως ο David Bowie τα στερεότυπα που εν πολλοίς επικρατούν ακόμη και στις μέρες μας ως προς το τι δικαιούται να αποκαλείται rock. Και φυσικά, κεντρικό ρόλο ως προς αυτό θα έπαιζε η ηγετική τους φυσιογνωμία, ο ευφυής κύριος David Byrne.
Αυτό το γκρέμισμα των ασφυκτικών ορίων και στερεοτύπων του rock ‘n’ roll θα ήταν άλλωστε αυτό που θα έκανε το Stop Making Sense να ξεχωρίσει τότε, αλλά και στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, με τα μέλη των Talking Heads να δημιουργούν στην εν λόγω συναυλία ένα δικό τους σύμπαν, με θεατρικά στοιχεία και κινησιολογία που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές υποκριτικής και σύγχρονου χορού (η σπουδαία Toni Basil ήταν αυτή που θα τους παρέδιδε τα απαραίτητα μαθήματα), αμφότερα πράγματα που απείχαν έτη φωτός από την παραδοσιακή συναυλία (άρα και συναυλιακή ταινία) του τότε, γιατί όχι και του σήμερα. Στοιχεία που θα ευνοούσαν και την τηλεσκηνοθεσία του πρωτογενούς αυτού υλικού, με εναλλαγές ύφους και θεματολογίας στα κομμάτια, αλλά και στα stage props και την κίνηση, βλέμματα και παιχνιδίσματα με την κάμερα και βέβαια κοστούμια που θα έμεναν στην ιστορία. Αρκεί και μόνο άλλωστε το εμβληματικό oversized κοστούμι στο οποίο αλλάζει ο Byrne στην εκτέλεση του “Girlfriend Is Better”, για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο «έγραψε» τελικά το Stop Making Sense στην ποπ κουλτούρα.
Πότε με ζωώδη, διονυσιακό ενθουσιασμό και πότε με κολλητικά robotic moves (η Tina Weymouth ξεχωρίζει ως η πιο iconic μπασίστρια όλων των εποχών ως προς την κινησιολογία της), οι τετραμελείς Talking Heads αλλά και πέντε ακόμη session μουσικοί, τραγουδίστριες και χορεύτριες κερδίζουν στα 88 λεπτά του Stop Making Sense μια θέση στο πάνθεο της μουσικής δημιουργίας αλλά και της έβδομης τέχνης, σε μια μουσική ταινία γυρισμένη από έναν από τους μεγαλύτερους θαυμαστές τους. Σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η ταινία είναι ξανά εδώ για να βυθίσει τους παλιούς σε μια μερικές φορές απαραίτητη νοσταλγία, αλλά και για να συστήσει στους νέους ένα από τα πιο αγαπημένα acts όλων των εποχών. Same as it ever was…
Το trailer της ταινίας:
