Με αφορμή το νέο album των Rolling Stones, Hackney Diamonds, το οποίο κυκλοφόρησε στις 20 Οκτωβρίου, αλλά και την τεράστια επιρροή της μπάντας στον παγκόσμιο κινηματογράφο διαχρονικά -με κάθε πιθανό τρόπο, από συμμετοχή των μελών της σε ταινίες μέχρι μουσικά documentaries που άφησαν εποχή κτλ- είπαμε να θυμηθούμε σε τυχαία σειρά, μερικές από τις πιο iconic κινηματογραφικές σκηνές, οι οποίες είχαν την τύχη να «ντυθούν» με κάποιο από τα εκατοντάδες σπουδαία τραγούδια του συγκροτήματος από το Λονδίνο.
Προφανώς παρακάτω περιέχονται spoilers για την κάθε σκηνή και ταινία – δύσκολα όμως κάποιος φίλος του κινηματογράφου δεν έχει ήδη επίγνωση των εν λόγω σεκάνς, καθώς όλες είναι πλέον σήμερα, με τον τρόπο τους κλασικές και αγαπημένες!
“Gimme Shelter” – The Departed (2006)
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, η χρήση του “Gimme Shelter” στο The Departed μετά τα Goodfellas και Casino από τον Martin Scorsese, όχι μόνο δεν αφαίρεσε κάτι από το μυθικό status των σκηνών που χρησιμοποιήθηκε το εν λόγω κομμάτι στις προαναφερθείσες ταινίες, αλλά ίσως θα πρέπει να λογίζεται σήμερα ως η πιο πετυχημένη χρήση του, στο Βοστωνέζικο αυτό γκανγκστερικό δράμα που χάρισε και στον θείο Marty το μοναδικό Oscar σκηνοθεσίας της καριέρα του μέχρι σήμερα. Γιατί το "Gimme Shelter" με την smooth εισαγωγή του είναι το ιδανικό μουσικό χαλί για τη σύντομη ιστορική ανασκόπηση της κοινωνικοπολιτικής σκηνής της Βοστώνης, πριν το κεντρικό uber cool riff πάρει τα ηνία και ο Jack Nickolson κάνει τη ψαρωτική του πρώτη εμφάνιση στην οθόνη -ως η ενσάρκωση του απόλυτου κακού, προσηλυτίζοντας τον ανήλικο ακόμα Matt Damon στην εγκληματική του οργάνωση.
“You Can't Always Get What You Want” – The Big Chill (1983)
Το The Big Chill είναι αδιαμφισβήτητα μια ταινία, η οποία σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά πίσω στο 1983. Το επίσης αξεπέραστο, διαχρονικό και πολύ-αγαπημένο της soundtrack, ανάμεσα σε όλους τους μουσικούς θησαυρούς, περιείχε και το δημοφιλές “You Can't Always Get What You Want” - ως εκείνο το κομμάτι που θα γέμισε τα γλυκόπικρα, νωχελικά πλάνα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Lawrence Kasdan, όταν η παρέα του Big Chill κάνει το άτυπο reunion της 15 χρόνια μετά το κολλέγιο, για να αποχαιρετήσει για τελευταία φορά τον αυτόχειρα φίλο τους Alex Marshall. Αυτό θα δώσει και το έναυσμα για μια ενδοσκόπηση των baby boomers πρωταγωνιστών, η οποίοι θα έρθουν αντιμέτωποι με τον χρόνο, τις προσδοκίες, τις κρυφές επιθυμίες, τους φόβους αλλά και όλα εκείνα που τους ενώνουν στο παρόν και, πιθανότατα, στο μέλλον.
“Jumpin' Jack Flash” – Mean Streets (1973)
Η μεγάλη είσοδος του Johnny Boy Civello αγκαλιά με δύο κοπέλες στο μικρό bar της Little Italy για να συναντήσει τον πρωταγωνιστή της ταινίας Charlie Cappa, δεν είναι μόνο η μεγάλη εισαγωγή του Robert De Niro στο σινεμά του Scorsese -και εδώ που τα λέμε, στο σινεμά γενικότερα- αλλά και η πρώτη «μεγάλη» εμφάνιση του λεγόμενου dolly shot στο Scorsese-ικό φιλμικό σύμπαν -μια τεχνική, την οποία ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης έκανε σήμα κατατεθέν του τα επόμενα χρόνια. Το "Jympin’ Jack Flash" των Rolling Stone υπογραμμίζει ξεκάθαρα τον γεμάτο ενέργεια και νεύρο χαρακτήρα του De Niro, τον μετρημένο, αλλά γεμάτο θέληση και πυγμή χαρακτήρα του Harvey Keitel και επικυρώνει την έναρξη της “συνεργασίας” Scorsese και Rolling Stones – μια σχέση που καθώς περνούσαν τα χρόνια εξελισσόταν σε λατρεία και από τις δύο πλευρές.
“Sympathy for the Devil” - Interview with the Vampire (1994)
“I assume I need no introduction” ψιθυρίζει ο βρικόλακας Lestat του Tom Cruise στον δημοσιογράφο Daniel Molloy του Christian Slater, στο φινάλε του βαμπιρικού αριστουργήματος του Neil Jordan του 1994, προτού του δώσει μια μικρή γεύση – υπόσχεση της μοίρας του βρικόλακα και παράλληλα «την επιλογή που δεν δόθηκε ποτέ σε αυτόν». Καθώς ο αιμόφυρτος Molloy κοιτάζει ανήμπορος τον Lestat να ξανανιώνει, οδηγώντας το cabrio αυτοκίνητό του στη Golden Gate Bridge του σύγχρονου San Fransisco, o απέθαντος δάνδης θα χαμογελάσει αυθόρμητα και θα δυναμώσει την ένταση του ραδιοφώνου, με το “Sympathy for the Devil” να φαντάζει εκείνη τη στιγμή ως το πιο ταιριαστό -και μοναδικό- τραγούδι στον κόσμο που μπορεί να συνοψίσει τη φύση και τον χαρακτήρα του. Ένα μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση φινάλε, με το διαχρονικό τραγούδι των Stones να αποτελεί την πινελιά που του έλειπε για να γίνει η ταινία, πέραν όλων των υπολοίπων αρετών της, κλασσική για σύγχρονο σινεμά τρόμου και φανταστικού.
“Monkey Man” – Goodfellas (1990)
Με διπλή εμφάνιση στην all time γκανγκστερική εποποιία του Scorsese, το "Monkey Man" των Rolling Stones -παρμένο από το επίσης all time classic "Let it Bleed" και την πρώτη, «δολοφονική» σύμπραξη Mick Taylor και Keith Richards στις κιθάρες του album- ξεκινάει να χτίζει ατμόσφαιρα καθώς ο Henry Hill του Ray Liotta φέρνει την κοκαΐνη του μέσω του «Συνδέσμου του Pittsburg» και γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει από τα χέρια του. Η κορύφωση έρχεται στη συνέχεια, σε μια από τις κλασσικότερες σκηνές της φιλμογραφίας του Scorsese, όταν και το ζευγάρι Henry και Karen συλλαμβάνονται από το FBI σε μια εντελώς παρανοϊκή σεκάνς ανείπωτης έντασης -καθώς το “I’ m a monkey” που τραγουδάει ο Jagger συνοψίζει πλήρως και τη χαοτική σχέση του αξιομνημόνευτου αυτού ζευγαριού! Μια από τις εμβληματικότερες σκηνές της κινηματογραφικής ιστορίας του 20ου αιώνα, χρωστάει πάρα πολλά και στην εντυπωσιακή ικανότητα του Αμερικανού σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί πάντα το κατάλληλο κομμάτι στην κατάλληλη περίσταση.
“Paint it Black” - Full Metal Jacket (1987)
Αν και, σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει ελαφρώς παράδοξο να συνδεθεί ένας σκηνοθέτης του ύφους του Stanley Kubrick με μια pop εικονογραφία που φέρνει περισσότερο στο νου τον Martin Scorsese, από την άλλη πλευρά οι Rolling Stones των ταραγμένων ‘70s είχαν ενσωματωθεί σε τέτοιο βαθμό στην αμερικανική pop κουλτούρα που ήταν αδύνατον για τη μουσική τους να μην βρει τον τρόπο να συνδεθεί, με κάποιο τρόπο, στα σημαντικά γεγονότα της περιόδου. Ο δαιμόνιος Kubrick βρήκε την ιδανική «σύνδεση» της ταινίας του με τα σημεία των καιρών μέσω του -κλασσικού πλέον- “Paint it Black” στους τίτλους τέλους, το οποίο και έδωσε μια διαφορετική νότα απαισιοδοξίας στο, κατά τα άλλα, «πολύχρωμο» παραισθησιογόνο μουσικό ρεπερτόριο του Vietnam – ενώ λίγο νωρίτερα, με μια κίνηση μεγάλου καλλιτέχνη, γυρίσει όλο το σκηνικό τούμπα και ποτίσει το φινάλε της ταινίας με το γνωστό ειρωνικό και βιτριολικό του humor, καθώς το theme του “Mickey Mouse March” από το The Mickey Mouse Club σφυρίζεται ρυθμικά από τους Αμερικανούς στρατιώτες, καθώς επιστρέφουν στη βάση τους.
“I Can't Get No (Satisfaction)” - Apocalypse Now (1979)
Στην όπερα της ζούγκλας του Coppola, o νεαρός Laurence Fishburne λικνίζεται υπό τους ήχους του “I Can’t Get No (Satisfaction)” πάνω στο ταχύπλοο που μεταφέρει εκείνον, τον λοχαγό Willard και το υπόλοιπο πλήρωμα στην καρδιά του σκότους, τριγύρω του κάποιοι στρατιώτες κάνουν θαλάσσιο σκι και η περιβάλλουσα βία που υπονοείται διαρκώς στο background, δημιουργεί την ιδανική αντίθεση – απόλυτα πετυχημένη αποτύπωση της παράνοιας που επικρατούσε εκείνη την εποχή στο Vietnam. Λίγο πριν το μικρό σκάφος γνωρίσει για τα καλά τι υπάρχει στο ασυνείδητο του ανθρώπινου νου και βουτήξει ολοκληρωτικά στον εφιάλτη του συνταγματάρχη Kurtz, οι Rolling Stones φροντίζουν να γίνουν και εκείνοι αναπόσπαστο κομμάτι της Αμερικανικής pop κουλτούρας, σε μια σκηνή iconic όσο ελάχιστες!
“I Am Waiting” – Rushmore (1998)
Μια από τις πρώτες και πιο συναισθηματικές ταινίες του Wes Anderson είχε την τύχη να συμπεριλαμβάνει στο μουσικό της ρεπερτόριο το “I Am Waiting” των Rolling Stones σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της, καθώς ο νεαρός Max, μέσω αυτού, εκφράζει όλη την δυσβάσταχτη μελαγχολία της εφηβείας. Το “I Am Waiting” με τη σειρά του ήταν και εκείνο ένα από τα πρώιμα και πιο συναισθηματικά κομμάτια του “Afterman” – album, το οποίο έκανε την αρχή για τους Stones, ώστε να ξεφύγουν από αυτό που ίσως τους χαρακτήριζε μέχρι τότε (άλλη μια μπάντα blues διασκευών) και να ακολουθήσουν τον δικό τους ξέφρενο δρόμο. Αν και όχι το μοναδικό τους κομμάτι που έχει ντύσει τις πανέμορφες ταινίες του Anderson, αλλά πιθανότατα από εκείνα που προκαλούν τα πιο πηγαία και ειλικρινή συναισθήματα!
“Can’t You Hear Me Knocking” - The Fighter (2010)
Μπορεί η αλληλεπίδραση δύο αδερφών -ενός φτωχού πυγμάχου (Mark Wahlberg) που ψάχνει μια ευκαιρία για τίτλο και του προσφάτως αποτοξινωμένου και προβληματικού μεγαλύτερου αδερφού του (Christian Bale )- σε ένα προπονητικό μοντάζ ενός πυγμαχικού δράματος να φαντάζει ήδη κλισέ και χωρίς κάποιο βαθύτερο συναισθηματικό αντίκτυπο για τον θεατή που τα έχει δει όλα, όμως η σταδιακή διαπίστωση ότι η πραγματική μάχη μέσα τους είναι πάνω από όλα για να επιστρέψουν ο ένας στη ζωή του άλλου, βγάζει νοκ άουτ κάθε κλισέ και κάθε «χοντροκομμένο» συμβολισμό. Και πως αυτή η συνταγή δένει και καταλήγει σε μια από τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες των τελευταίων δεκαετιών; Φυσικά με το “Can’t You Hear Me Knocking” των Rolling Stones να δίνει τον ρυθμό και να αποκτά και το ίδιο νέο βάθος και ένα έξτρα ειδικό βάρος για τους πρωταγωνιστές του!
“Sweet Virginia” – Knives Out (2019)
Καθώς η αγωνία για το μέλλον της Marta Cabrera κορυφώνεται κοντά στο φινάλε του άκρως διασκεδαστικού whodunit του Ryan Johnson -όταν o δαιμόνιος Benoit Blanc του Daniel Craig κατορθώνει και ενώνει όλα τα κομμάτια του μυστηρίου και την απαλλάσσει από τις κατηγορίες φόνου που την βάρυναν μέχρι εκείνη τη στιγμή- το “Sweet Virginia” των Stones έρχεται για να ρίξει τίτλους τέλους με εκείνη νικήτρια και την οικογένεια Thrombey ηττημένη απέναντί της. Παρμένο από το, πιθανότατα, καλύτερο album των Stones μέχρι σήμερα (Exile On Main Street), η γλυκιά αυτή ακουστική country μπαλάντα φαντάζει απόλυτα ταιριαστή με την περίσταση και δίνει στην ταινία ένα αντάξιο συναισθηματικό sent off στις περιπέτειες της νεαρής οικονόμου και του ντετέκτιβ με την ακαθόριστη Νότια προσφορά!
