Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαλέξει κανείς τις σπουδαιότερες ταινίες που άφησε πίσω του ο Jean-Luc Godard, όχι μόνο επειδή στα 91 χρόνια της ζωής του υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης, αλλά γιατί στην πραγματικότητα ο όγκος του ίδιου του του έργου υπήρξε γιγαντιαίος. Ο ίδιος ανανέωσε μέσα από τη δουλειά του ολόκληρο τον παγκόσμιο κινηματογράφο, δημιουργώντας ταινίες που ακροβατούσαν ανάμεσα στη νεωτερικότητα, αλλά και τον ρομαντισμό, αποτελώντας ταυτόχρονα τον ιθύνοντα νου πίσω από το ρεύμα της Nouvelle Vague, όπως και έναν από τους βασικούς θεωρητικούς και ιδρυτές των ιστορικών Cahiers du Cinema. Βαθιά πολιτικοποιημένος, ο Godard εξέφρασε στις πρώτες του ταινίες έναν ουμανιστικού τύπου υπαρξισμό, θέλοντας να δηλώσει ρητά την αντίστασή του στην αναδυόμενη τότε κοινωνία της κατανάλωσης, για να εκφράσει στη συνέχεια τις μαρξιστικές του καταβολές μετά τον Μάιο του 1968 όπως και την μαοϊκή του στροφή με την ίδρυση της κολεκτίβας Τζίγκα Βερτόφ, με πρόταγμα το «πολιτικό σινεμά με πολιτικό τρόπο». Με όλα τα παραπάνω δεδομένα, λοιπόν, και με απόλυτη γνώση του ότι κανένα αφιέρωμα δεν είναι στην πραγματικότητα επαρκές για το μέγεθος του έργου και της ιδιοφυίας του Jean-Luc Godard, ακολουθούν 10 από τις πιο αγαπημένες ταινίες του εμβληματικού σκηνοθέτη και ίσως του τελευταίου auteur του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Με κομμένη την ανάσα (À bout de souffle, 1960)
Η πρώτη κινηματογραφική ταινία του Godard, όπως και το κινηματογραφικό breakthrough του πρόσφατα εκλιπόντα Jean-Paul Belmondo, αποτελεί ένα από τα πρώιμα παραδείγματα του ρεύματος της Nouvelle Vague μαζί με τα 400 Χτυπήματα του François Truffaut και το Χιροσίμα Αγάπη μου του Alain Resnais. Το Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την ιστορία ενός μικροαπατεώνα που κλέβει ένα αμάξι έχοντας δολοφονήσει πάνω στην ένταση της πράξης αυτής έναν αστυνομικό, και όσο εκείνος καταζητείται, επιχειρεί να πείσει την Αμερικανίδα δημοσιογράφο και ερωμένη του, που ερμηνεύει η λαμπερή Jean Seberg, να το σκάσουν μαζί στην Ιταλία. Χαρακτηρισμένη από το περιοδικό Sight & Sound ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, το Με κομμένη την ανάσα διακρίθηκε την περίοδο της κυκλοφορίας του για το bold κινηματογραφικό του στυλ, όπως και την ανορθόδοξη χρήση των jump cuts, που μέχρι και σήμερα αποτελούν παράδειγμα για νέους δημιουργούς.
Η κυρία θέλει έρωτα (Une femme est une femme, 1961)
Αμέσως μετά το Με κομμένη την ανάσα, ο Godard γυρίζει το Η κυρία θέλει έρωτα, την πρώτη του έγχρωμη ταινία, με την Anna Karina και τον Jean-Paul Belmondo σε μια από τις πιο σημαντικές τους συνεργασίες στη μεγάλη οθόνη. Επικεντρωμένη γύρω από την ιστορία μιας γυναίκας που θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, η ταινία αποτελεί ένα δοκίμιο πάνω στον φεμινισμό (του 20ου τουλάχιστον αιώνα), όπως και μια κριτική στους έμφυλους ρόλους, όπως αυτοί εκφράστηκαν από τις χολυγουντιανές παραγωγές της περιόδου.
Ζούσε τη Ζωή της (Vivre sa vie, 1962)
Η Anna Karina, σε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους ολόκληρης της καριέρας της, ερμηνεύει στο Ζούσε τη Ζωή της του Godard μια φιλόδοξη ανερχόμενη ηθοποιό, τα όνειρα της οποίας θα διαλυθούν μπροστά στην θλιβερή πραγματικότητα, με την ίδια να αναγκάζεται να γίνει εργάτρια του σεξ για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Τότε θα βιώσει την απόλυτη ταπείνωση, στα χέρια του προαγωγού της. Ο Godard παίζει στο Ζούσε τη Ζωή της με τα όρια της γλώσσας, παρουσιάζοντας σκηνές δίχως ίχνος διαλόγου, που όμως καταφέρνουν να σπάσουν κυριολεκτικά κόκαλα και να μείνουν χαραγμένες δια παντός στο μυαλό όσων την έχουν παρακολουθήσει.
Η Περιφρόνηση (Le Mépris, 1963)
Στην Περιφρόνηση του 1963, ο Godard σκηνοθετεί τη Brigitte Bardot που ερμηνεύει την Camille, μια γυναίκα που αποφασίζει πως δεν αγαπά πια τον σύζυγό της (Jack Palance), έναν σεναριογράφο που εργάζεται πάνω στη διασκευή της Οδύσσειας. Σε μια βαθιά εξερεύνηση των ανθρώπινων συναισθημάτων, η Περιφρόνηση αποτυπώνει στη μεγάλη οθόνη όλες τις ανθρώπινες τραγωδίες που βιώνονται από τον αρχαίο κιόλας κόσμο, με φόντο τον ήλιο και τη θάλασσα της Μεσογείου και με φωτογραφία που κόβει την ανάσα.
Ο Τρελός Πιερό (Pierrot le fou, 1965)
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Lionel White, Obsession, η ταινία Ο Τρελός Πιερό αποτελεί ακόμη ένα έργο του Godard όπου ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στους Anna Karina και Jean-Paul Belmondo, σε ένα pulp crime noir που αποτελεί και μια από τις εμβληματικότερες ταινίες του. Ο ήρωας που ερμηνεύει ο Belmondo αποφασίζει να εγκαταλείψει τον έγγαμο βίο και τη συμβατική του καθημερινότητα, σε ένα road movie όπου καλύπτονται θεματικές από την δυσκολία της ζωής ενός καλλιτέχνη μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ, και με τους πρωταγωνιστές αυτής να συνομιλούν παράλληλα με το κοινό, σπάζοντας τον λεγόμενο «τέταρτο τοίχο».
Αλφαβίλ (Alphaville, 1965)
Η επιστημονική φαντασία και το κλασικό film noir περιπλέκονται αριστοτεχνικά στο δυστοπικό Αλφαβίλ του 1965, με τον Godard να δημιουργεί μια από τις πιο ατμοσφαιρικές, αλλά και βαθύτατα φιλοσοφικές του ταινίες. Η υπόθεση του Αλφαβίλ εκτυλίσσεται στη φανταστική ομώνυμη πόλη και στο μέλλον, όπου ο μυστικός πράκτορας, Lemmy Caution (Eddie Constantine), επιχειρεί να καταστρέψει έναν μοχθηρό υπολογιστή -τύραννο. Στο πλευρό του πρωταγωνιστεί για ακόμη μια φορά η μούσα του σκηνοθέτη, Anna Karina, ενώ τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στους δρόμους του Παρισιού και σε μοντερνιστικά κτίρια από γυαλί, ώστε να δημιουργείται η αίσθηση του απόκοσμου μέλλοντος όπου και εκτυλίσσεται η υπόθεση.
Σαββατοκύριακο (Week-end, 1967)
Ένα τυπικό και φαινομενικά βαρετό Σαββατοκύριακο getaway στην εξοχή μετατρέπεται σε μια σοκαριστική κινηματογραφική εμπειρία που περιέχει φόνο και κανιβαλισμό, στο άκρως σουρεαλιστικό Week-end του 1967. Με πρωταγωνιστές τους Mireille Darc και Jean Yanne, mainstream ηθοποιούς της γαλλικής τηλεόρασης της εποχής, ο Godard γυρίζει σελίδα στην κινηματογραφική του δουλειά, παίρνοντας ξεκάθαρη πολιτική θέση σε σχέση με το πρώιμο έργο του και δημιουργώντας μια ταινία-σχόλιο για την σύγχρονη κοινωνία και τη Γαλλική μεσαία τάξη του τέλους της δεκαετίας του ‘60.
Δύο ή Τρία Πράγματα που Ξέρω για Αυτήν (2 ou 3 choses que je sais d’elle, 1967)
Σε ακόμη μια ταινία-σχόλιο προς την κοινωνία της κατανάλωσης, ο Godard σκηνοθετεί την ίδια χρονιά με το Week-end το Δύο ή Τρία Πράγματα που Ξέρω για Αυτήν, όπου μια παντρεμένη νοικοκυρά και μητέρα, η Juliette (την οποία ερμηνεύει η Marina Vlady), αποφασίζει να γίνει σεξεργάτρια, αναζητώντας μια διέξοδο από την βαρετή της ζωή στα προάστια. Για ακόμη μια φορά, οι πρωταγωνιστές της ταινίας σπάνε τον «τέταρτο τοίχο» απευθυνόμενοι στο κοινό, ενώ ο Godard απευθύνεται επίσης σε αυτό μέσα από το voiceover του, εκφράζοντας τις ανησυχίες του σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο, τον πόλεμο στο Βιετνάμ και πολλές ακόμη θεματικές.
Όνομα Κάρμεν (Prénom Carmen, 1983)
Βασισμένο στην όπερα Κάρμεν του Bizet, το Όνομα Κάρμεν του Godard διερευνά την κρυμμένη σχέση μεταξύ του Δον Χοσέ και της Κάρμεν, ή μάλλον αυτή του αστυνομικού Ζοζέφ και της Κάρμεν, μιας παραγωγού ταινιών και μέλους τρομοκρατικής οργάνωσης, σε μια ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 1983. Σε αυτή του την ταινία από τη δεκαετία του ’80, ο Godard στρέφεται στη μελέτη γύρω από τις δυσκολίες της νεολαίας της εποχής, ενώ δεν διστάζει να εξετάσει τη σχέση ανάμεσα στο σινεμά και το κεφάλαιο.
Αποχαιρετισμός στη γλώσσα (Adieu Au Langage, 2014)
Στην προτελευταία του, άκρως πειραματική και αφηγηματική ταινία, Αποχαιρετισμός στη γλώσσα, ο Godard παρουσιάζει ένα αινιγματικό love story γυρισμένο σε 3D, που απέσπασε μάλιστα το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2014. «Adieu», στα γαλλόφωνα μέρη της Ελβετίας όπου και γυρίστηκε εν μέρει η ταινία, σημαίνει ταυτόχρονα «γεια» και «αντίο», σε ένα φιλμ που εγκαταλείπει τον παραδοσιακό κώδικα επικοινωνίας της συμβατικής κινηματογραφικής αφήγησης, τεστάροντας τα όρια της αφηγηματικής γλώσσας με τόλμη και παρουσιάζοντας ακόμη ένα έργο του σκηνοθέτη με εντυπωσιακό πολιτικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο.
